FanFic.nl

forbidden love [vampire diaries & supernatural]

Two. Missing.

Het is 9 uur in de ochtend.
Ik sta nu maar op om wat ombijt te maken voor als mijn ouders thuis komen.
Ik ken ze ondertussen wel een beetje, dus dat briefje maakte me niet ongerust.
Dat deden ze wel vaker, als ze ergens geïnteresseerd in waren konden ze ook de hele nacht door gaan.
Als ze nier op het briefje hadden gezet dat ze 10 uur thuis waren, kwamen ze misschien pas over 2 dagen thuis.
Als die 2 eenmaal ergens in zitten dan blijven ze ook doorgaan.
Maar nu mijn moeder op het briefje heeft geschreven dat ze 10 uur thuis zijn, dan zijn ze dat meestal wel.
Als het om tijd gaat zijn ze daar heel precies in, nog nooit zijn we ergens enkele seconden te laat geweest.
Als het aan mijn moeder lag waren we altijd een uur van te voren ergens.
Maar dat vond mijn vader dan weer te overdreven.
Dat gekibbel tussen die 2 vond ik altijd zo grappig om aan te horen, ik bemoeide me er nooit meer, want meestal hadden ze dan toch geen zin om toe te geven.
Met die gedachten loop ik naar beneden toe, om alvast wat brood klaar te zetten en te tafel een beetje te dekken.
9.45 de deur bel gaat, mijn ouders kunnen het nog niet zijn.
Als ze met een onderzoek bezig zijn willen ze elke seconde toewijden aan het onderzoek.
En er stond 10 uur op het briefje dus dan is het ook echt 10 uur.

Tja, heb rare ouders, van die gedachten moet ik lachen, en met een lach op mijn gezicht loop ik ook naar de deur toe.
Maar als ik de deur open doe is mijn lach al snel verdwenen.
Er staan 2 agenten die mij iets te serieus aan kijken.
We hebben in de afgelopen jaren niet zo goede ervaringen gehad met agenten.
Door het beroep van mijn ouders moesten we vaak liegen over onze identiteit en niet iedereen die we tegen zijn gekomen is er heelhuids van afgekomen.
Dit betekend toch niet dat de politie nu al achter ons aan zit.
Fijn net 1 dag in een nieuwe stad waar we voor een langere tijd wilde blijven en dan staat de politie al weer voor de deur.
Dat wordt weer inpakken en wegwezen als mijn ouders thuis zijn.
Maar deze keer kwamen de agenten niet om ons op te pakken.
Bent u Rose Singer? Vroeg een agent.
Ja, dat ben ik, is er een probleem agent, vroeg ik.
Maar de agent zei even niks, het was nog een jonge man rond de 20 gokte ik, en volgens mij werkte hij nog niet lang bij de politie.
Toen nam de oudere agent het woord, het was een man van ongeveer 45 jaar.
Aan zijn gezicht te zien had hij al veel mee gemaakt.
Mogen we even binnen komen. Vroeg de man.
Ik liet ze binnen en nam ze mee naar de woonkamer.
Beide bracht ik ze een kop koffie en ging toen tegen over de 2 mannen zitten.
De oudere man nam weer het woord.
Ik ben Agent dobberman en dit is agent Jason.
Hij wees toen naar de jongere agent, die nog steeds geen woord kon uitbrengen.
Agent dobberman begon te praten en vroeg als eerste of ik de dochter was van bobby en ellen singer.
Ik knikte, want aan de gezichten van de beide agenten was af te lezen dat er iets goed mis was.
Het spijt ons verschrikkelijk om dit nieuws te brengen miss Singer. Vertelde agent dobberman
Maar uw ouders zijn sinds gister avond vermist, vulde agent Jason aan.
Ze zijn als laatste gezien in de plaatselijke bibliotheek, daar liggen al hun spullen nog.
Mobiel, portemonnee en een hoop boeken en aantekeningen.

De bibliothecaresse zag hoe een onbekende man naar binnen liep en toen jou beide ouders mee naar buiten nam.
Sinds dien is er niks meer van uw ouders vernomen.

Toen de agenten dit vertelde voelde ik de wereld onder mijn voeten weg zakken.
Ik kon geen woord meer uit mijn mond krijgen en voelde de tranen op komen.
Ik probeerde me sterk te houden tegen over de agenten en slikte de tranen weg, en probeerde een vraag te stellen aan de agenten.
Wat waren ze aan het lezen, probeerde ik zo sterk mogelijk er uit te krijgen.
Maar dit kwam er blijkbaar te zacht en kwetsbaar uit.
Want meteen kwam de jonge agent Jason langs mij zitten en vertelde dat ze het niet wisten.
Ze hadden alleen een briefje gevonden met daarop, vraag onze dochter.
Agent Jason keek mij een en vroeg of het mij lukte om mee te gaan en te kijken waar mijn ouders mee bezig waren.
Ik verzamelde al mijn moed en knikte toen.
Ik wist diep van binnen dat hun verdwijning iets te maken had met hun onderzoek.
Hoe ik dit wist moet je me niet vragen maar ik voelde het gewoon.
Ik hoorde agent dobberman vragen of ik mee ging, op dat moment stond ik op pakte me jas en liep achter de agenten aan op weg naar de bibliotheek.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.