FanFic.nl

Loenatik [pauze]

If you're happy and you know it, clap your hands

Marian
Één ding zat me nog wel dwars. Professor Anderling.. Kathelijn had dus Kerstena vermoord zodat ze kon bewijzen dat tovenaars en heksen bestonden. En dan zou iedereen haar eindelijk geloven. Maar hoe heeft Kathelijn professor Anderling zelf laten geloven dat ze Kerstena had vermoord? Uilen sturen mocht waarschijnlijk niet in Azkaban. Ik zou er waarschijnlijk dus nooit achterkomen. Grote kans dat er chantage in het spel zat. Kathelijn was ooit een gevaarlijke vrouw. Tot ik kwam...
Maar dat was nu verleden tijd. Het geheim van Anderling wist ik nu en het mysterie rond Kerstena's dood had ik opgelost. Kathelijn en Kees zouden nu nooit meer iemand pijn doen. En aangezien ik voor die "goede" daad had gezorgd, was mijn dossier in Azkaban nog lang niet gesloten. Laat ik er dan ook maar het beste van maken. Of nog beter: ik zal er iets Loenerigs van maken.

Onze persoonlijke Dementor dreef Boris en mij uit elkaar. Samenscholingen werden niet geduld in Azkaban. Azkaban... een woord met een slecht randje. Mensen kregen er nare gedachtes bij. Nergens voor nodig. Het beviel me hier prima. Ik was er pas een dag en..
De klok die aan het einde van de gang hing sloeg één keer. Het was een uur 's nachts.
Ik was er pas twee dagen en ik had eindelijk eens goed de tijd gehad om over mijn leven na te denken én ik had nu al een vriend gemaakt. Azkaban is top!
Maar zoals altijd viel er wat op aan te merken. Een van de zwakke punten van Azkaban was: het eten. Ronduit belabberd kan men wel zeggen. Een vergelijkend warenonderzoek van gevangenisvoedsel leek me toch overdreven. Wat voor misdaden moest ik dan allemaal begaan?
Nee, ik had een ander plan en de ingrediënten daarvoor waren simpel.
*een vriend
*een glimlach
*een welwillende Dementor
*een kilo bloem
Boris moest eerst heel erg lachen om mijn plan. Zo hard zelfs dat zijn bochel zachtjes mee schudde en de hik in zijn keel schoot.
“Dat.. *hik*.. meen je *hik*.. niet. ”�. Beledigd keek ik hem recht in zijn gezicht aan. “Dat meen ik wel. Ik ben zelfs bloedserieus”� Mijn blauwe ogen schitterden in het maanlicht. Ondertussen was het al drie uur en over vier uur zou ons ontbijt dus komen. Tenzij...
Boris zag dat het menens was en wilde wel helpen. Ik glimlachte naar hem. Nu de welwillende Dementor nog.

Hoe bereik je in Perkamentusnaam een Dementor? Hoe?
Mijn lieve grootmoedertje zou zeggen: “Ben je bang voor de gele boktor, schreeuw je dan helemaal schor”�. Helaas had deze spreuk niks met de context te maken en had ik er op dat moment dus ook geen bal aan. Maar ik nam het haar niet kwalijk. Mijn oma was nu eenmaal een hardhorende vrouw. De fout Dementor=> gele boktor was dus al snel gemaakt. Een uitspraak van haar die nu misschien wel van pas zou kunnen komen, was deze:
“Wil je iemand om een gunst vragen, en is dat persoon een heel erg vage. Schaam je dan vooral niet. En zing voor hem/haar een vrolijk lied.”� Ik kon het proberen. Wie niet waagt, die niet wint.
Op mijn hoede wenkte ik onze Dementor. Zijn kille gaten op de plaats waar zijn ogen zouden moeten zitten, boorden dwars door me heen. Slik.
“If you’re happy and you know it, clap your hands..”� begon ik voorzichtig. Ik werd een beetje rood achter mijn oren. Boris keek me verwonderd aan.
“If you’re happy and you know it, clap your hands.”� herhaalde ik met deze keer iets zelfverzekerdere stem. Boris was nog steeds in shock. Net als de Dementor trouwens, die ik terplekke Piet besloot te noemen. Dementor was zo onpersoonlijk.
“If you’re happy and you know it, and you really want to show it..”� Op Boris’gezicht verscheen een glimlach en hij zong de laatste regel met volle borst mee: “If you’re happy and you know it clap your hands!”� Geen reactie van Piet. Ach. Mijn oma kon niet altijd gelijk hebben was wederom bewezen. Opeens hoorde ik iets in de cel tegenover en naast me. De gek, de schreeuwer en de engerd begonnen met hun voeten te stampen.
Oh nee, ik had ze toch niet boos gemaakt...
Maar nee, met z’n allen zetten ze het tweede couplet in.
“If you’re happy and you know it stamp your feet”� Ik lachte, ik schaterlachte. Wat een geluk.
“If you’re happy and you know it stamp you’re feet”� Vijf paar voeten stampten vrolijk op de grond. Samen zongen we het lied uit. En bij de laatste regel...
zong de Dementor mee.
Zo doe je dat dus.

Piet had ik dus ook overwonnen. Ik legde hem mijn plan voor. Hij keek bedenkelijk. Hij keek nog een keer bedenkelijk. Hij bleef me bedenkelijk aanstaren. Hij...
Hij stemde in. Een blij kreetje ontsnapte Boris. We konden allebei niet wachten.
Onze celdeur werd opengeschoven en we werden naar de keuken geleid. Met ketens om onze benen. Het bleef Azkaban. Boris had nu nog meer moeite met lopen maar toch wisten we het muffe hokje dat de keuken werd genoemd allebei te bereiken.
Nadat Boris de zwarte en pruttelende massa dat ons ontbijt voorstelde had weg gekieperd, konden we beginnen. De oven werd voorverwarmd en het beslag geklopt. Dit zouden de lekkerste muffins ooit worden.
En inderdaad tegen zeven uur steeg voor het eerst in de geschiedenis een heerlijke geur op uit de keuken. Boris verbrandde bijna zijn bochel toen hij de muffins gulzig uit de oven haalde. Ons mond maakte overuren in speekselaanmaak. Vooral bij Boris dan. Boris! Stop met kwijlen!
Nu was aan ons ook de taak om het ontbijt rond te brengen. Dementors waren namelijk niet alleen eng maar ook erg lui.

De gek smakte zo hard bij het verorberen van zijn muffin dat de Dementors moesten ingrijpen. De schreeuwer kon ons maar niet vaak genoeg op het hart drukken hoe fijn hij dit vond. Of eigenlijk meer HOE FIJN HIJ DIT VOND! Van zachtjes praten had hij nog nooit gehoord.
De engerd zat in een hoekje aan zijn teennagels te pulken terwijl hij voor zich uit smiespelde. Boris en ik keken elkaar aan. We besloten hem toch maar te storen in dit onderonsje met zijn tenen.
“Goedemorgen, heeft u trek in een verse muffin?”� Een grotere glimlach dan dat ik toen lachte, bestaat niet. Hij loensde toen hij op keek en ik was er dus niet helemaal zeker van of hij mij of Boris nou aankeek.
“Zeg Boris”� De stem van de engerd was eng. “Had jij niet... een vriendinnetje?”� Boris slikte even moeilijk. “Dat zou je kunnen zeggen, hoezo?”�
“Nou...”� De engerd hijgde even en griste de muffin uit mijn hangende handen. “Ik heb gehoord ‘uit betrouwbare bron’ dat een zekere heks, die ook de dochter van de burgemeester blijkt te zijn, naar Azkaban op zoek is. Ze komt je bevrijden.”�
Boris verstarde.

Reacties: