FanFic.nl

Een levendige zondagochtend lucht gevuld het klooster van Saint Louanna de vensters waren geopend, en kerkklokken klonken tot in de verre omtrek. Angelica stond buiten van het klooster, en keek naar de zon opkomen op de dag van haar bruiloft. Ze voelde compleet, en voor eenmaal, eerlijk gezegd blij. De pastel tinten van de dageraad vulde haar wilde emoties en laten haar degelijk opnieuw ademen. De golven die crashte tegen de muren van het klif, zong een slaapliedje die ze vaak hoorde het was heerlijk om er naar te luisteren. Vandaag zong het tij de liefde. Ze glimlachte, haar ogen lichten op als de laatste bel luide sterk in haar oren. Nam een laatste blik op de zee, keerde toen terug op de vuile weg naar de kerk, een geur van jasmijn bloemen deden haar verlaten. Angelica bekeek haar zelf in de spiegel. De reflectie van een bijna getrouwde bruid maakte haar aan het lachen; Ze was waarschijnlijk het laatste meisje ooit dat zal gezien worden in een jurk als dat. Maar er was niks om over te klagen, ze herinnerde de maanden dat hadden geleid tot aan deze dag. Ze had nooit geweten wat liefde was, totdat hij daar liep in de kerk op een zondag ochtend zo lang geleden. Ze sloot haar ogen, nam het moment. Ware liefde moet voelen als dit. Op de geschilderde witte deur werd er geklopt, en een korte gewelfde jonge vrouw kwam binnen, paraderen naar haar opgewonden. "Lucy", Angelica, Ze stond op en begroete haar. Lucy was meer als een zus voor haar geweest terwijl ze op groeide in de Saint Louanna . Zij waren de beste vrienden, vanaf het begin geweest. Ze waren aan het begin tot aan het eind in dezelfde kamer samen voor de afgelopen zeventien jaar, en niet een dag waren ze ze zonder elkaar. Ik wilde u dit geven," zei Lucy, ze bereikte haar tas en trok een, elegante gouden ketting. "Mijn moeder gaf het aan me op mijn verjaardag, vlak voordat ik kwam naar de Saint Louanna. Ik wil dat je het om hebt, zodat u mij zult herinneren waar uw reis u ook brengt." Haar verdrietige stem aan het eind, en tranen kwamen in haar ogen. Angelica voelde ook haar tranen in haar licht bruine ogen in zowel bezorgdheid en dankbaarheid. De ketting, nam ze in haar vingers spelen met de keten, en beduimelde over de grote gouden kruis dat hing aan de onderkant. "Lucy-dit ¦ het is perfect," bedankte ze oprecht. Angelica tilde de ketting over haar hoofd en de hanger netjes in het midden van haar borst. Lucy huilde opnieuw, bij de aanblik van haar liefste vriend. En besliste niet meer zorgen te maken over haar, ze veranderde het onderwerp tot haar huwelijk; bespreken van haar jurk en de muziek. "Bent u klaar?",had Lucy tenslotte gevraagd. Angelica knikte, haar zenuwen in haar maag kwamen omhoog. Lucy pakte haar handen en bood een rustige geruststelling, en ging toen weg Ze hoorde een koor zingen achter een Groote dubbelen deur. Ze liep in de portiek, Ze ging langs een pad met het ingewikkelde tapijt dat aan de marmeren vloer is ingericht. Haar longen weigerde mee te werken met ademhaling, haar jurk verstikt haar, en vond ze zichzelf in een paniek zweet uitbreken. Dit was niet hoe ze verwacht had te voelen juist voordat ze in haar bruiloft wandelde. Er was een plotselinge stilte in de menigte, en de muziek begon te stoppen met spelen op het orgel. Angelica nam een goede lange blik op de deurklink voordat ze het stevig zou grijpen en naar binnen zal lopen. Daar stond ze, bevroren nog steeds bij de aanblik van haar verloofde angstig wachtend op het altaar. De priester keek naar haar, samen met iedere andere ziel in de ruime kamer. Ze liep naar het alter en bij aankomst, slaakte iemand een zachte zucht. Anthony, haar verloofde, zijn ogen gingen de kamer rond met een doods bange blik. Een toen keerde zijn ogen terug naar haar gezicht wanneer de priester begon te verklaren de geloften in een saaie monotone stem. Anthony was aan het beven en zweten, vergelijkbaar met haar. Hoewel, hij zag eruit alsof hij liever zou worden opgeslokt door een haai, dan met haar te trouwen. Hij ging nadrukkelijke tikken met zijn vingers tegen zijn broek en ademde uit zijn mond. Zo begonnen de vragen alles dreunde de priester op, het beloven in goede en slechte tijden. Hij struikelde over zeggen ja dat beloof ik, en als het ging om haar hetzelfde, Anthony verontschuldigde zich voor het Ja woord en rende als een rat de kamer uit. Ze slikte nog een slok lucht voordat eindelijk iedereen de kamer uit ging. Angelica's witte jurk was afgesneden met modder, en een lichte regen geweid over haar lichaam. De geluiden van de zee vulde haar oren, ze was op de zelfde plaats die ze die ochtend was. Ze voelde de hete tranen ontsnappen, en nam niet meer de moeite om met lucy praten Het spijt me echt, hoorde ze haar zeggen. Kom praten wanneer u er klaar voor bent. Angelica bleef te staren naar het gras onder haar voeten, en luisterde naar de meeuwen schreeuwen. Ze hoorde sommige mensen in de buurt, maar niet de beleefdheid om te kijken wat er aan de hand was met haar. De hele bruiloft als Anthony zich ooit nog laat zien! Ze hoorde iemand zachtjes dichter bij komen. Iemand, gekleed in wat kan slechts worden omschreven als piraten kleding, keek naar de jonge gebroken Angelica die op de bank zat, tot huilen op haar knieën. Ze bracht haar hoofd even omhoog om te kijken naar de Oceaan die in de verte schitterde. De piraat voelde zijn heartbeat versnellen; het was de mooiste gezicht dat hij ooit gezien. Plotseling, hoorde hij het schuifelen van voetstappen achter hem. Twee vrouwen, gekleed in hun gewaden, wandelden de gecementeerde loopbruggen die een doolhof rond de binnenste gebouwen van Saint Louanna maakte. Hij verborg zich achter een hoek om elk woord van hun gesprek te horen. Het was over de bruid. Ze mompelde onderling over hoe ze kreeg wat ze verdiende, Alleen iemand met piraten bloed kan dit gebeuren. Hij hoorde zichzelf denken wat een harde mensen het waren van de katholieke kerk!. De piraat wachtte totdat hij alleen was met de bruid om haar te benaderen. Ze kon hem zien nu, Hij verliet de bomen zoals ze hem verborgen hadden in de schaduw, ze zag Piraten kleding. Maar ze reageerde niet; in plaats daarvan keek ze nog steeds naar de grond hij keek naar haar zijn ogen op het kleine standpunt. Ze keek alsof ze hoopte dat hij haar zou optillen en weg zou dragen. Ik kon het niet helpen begon hij.... maar ik vindt het erg spijtig dat die man zich niet aan ze belofte heeft gehouden, zijn belofte aan U. Ze keek op en keek naar zijn flamboyante gebaren toen hij met haar sprak. "Ook kon ik niet helpen om te horen wat de kerkgangers echt van je denken. Ze lijken niet zeer goede vrienden," Hij liep om haar heen als een meeuw die een vis probeert te eten. Zonder dat de vis zou spartelen. "En ik veronderstel dat piraat zijn de betere keuze is?" Haar stem was raspende en zwak van huilen, maar hij moest toegeven, hij was onder de indruk door haar sterke kalmte. "Wat maakt je denken dat ik u vertrouwen moet?" "Pirate's in uw bloed. Wat vertelt uw instinct ?" Hij maakte een zet om weg te lopen, maar ze pakte hem hard bij de arm. "Hoe weet u dat dat ik piraten bloed heb?" "Geruchten, lief," hij glimlachte, tonen een paar gouden tanden als hij om draaide naar haar gezicht. Ze zag hem, zijn diep bruine ogen rollen over zijn theatrale vorm. "Wat is het voor mij?" Hij nam de arm die in een stalen greep was uit haar hand, en deed het rond zijn arm. Ze keek neer op zijn hand, die nu een stevige grip op haar hield. "Vrijheid, mijn huisdier. Al uw hart verlangens, en een leven op zee". Te oordelen naar haar expressie, kon hij vertellen dat zij overwoog zijn aanbod. Ze had haar blik gericht op de Oceaan horizon. "Wat moet ik doen?" Hij trok zich naar haar, zodat zijn lippen zweefde net boven haar oor, "u wilt zeker niet een amethyst ring?" "U wilt dat ik het steel!?" Ze duwde zichzelf weg van hem. "Aye." Deed vervolgens wat hij wou, Zoals ze deed in de portiek van de kerk. Haar ogen vasthoudend aan een blik op hem, en ze antwoordde met vertrouwen, "goed." "Captain Jack Sparrow," begroete hij, en stak zijn rechterhand. 'Angelica,' reageerde ze, ze nam zijn hand aan en schudde het. Het was klaar voordat de nacht viel Jack en Angelica maakte hun verhuizing naar het stelen van de ring. Elk aspect van hun plan was vervolgens zo gegaan, en Jack was trots dat ze dingen leerde van hem. Zodra de guard zijn post verliet, hebben de twee hun weg in het grootse stenen gebouw. Zij slopen rustig de gecementeerde trap af, en wanneer ze de eikenhouten deur die stond aan de linkerkant bereikte, Liep Jack sluipend om de muur. Angelica klopte licht, vloeiend ze droeg haar avondjurk, en probeerde te presenteren zichzelf alsof ze niet had verstopt in een plek met rozen struiken voor de afgelopen twee uur. Een oudere vrouw, in de lange blauwe robing, ouderwets deed de deur open. "Kunnen we spreken voor een moment zus Adia?, en Angelica verdween in de kamer. Ze zwierf rond totdat ze de ring zit in een kleine glazen geval op een van de dressoirs had gespot. Ze had zelf gezorgd, voor een kleine pin voor in het haar maar nu was het voor andere bedoelingen. "Waarom wilde u me zien? gaat dit over Anthony?" Ze had de haren pin in het slot gedaan. "Ja, het is..." Zuster Adia boog haar hoofd, "Ik moet iets toegeven aan u Angelica… Ik-ik wist dat hij u zou gaan verlaten op het alter vandaag... in feite wist ik ervan hoe hij zich voelde. " Angelica was even gestopt met het slot voor een moment en keek naar haar. Functies van de vrouw waren uitgesproken door de lage verlichte kaarslicht op de kamer, en Angelica kon zien dat ze de waarheid sprak. "Waarom zei niemand wat tegen mij? Lucy wist zij het ook?" Vroeg Angelica, haar stem steeds luider. Ze voelde het slot klikt en het ging open en ze deed langzaam de glazen deur open. De vrouw draaide zich om van haar, het gaf haar net genoeg tijd om de ring om haar vinger te doen. "Nee, Lucy wist dit nooit. De waarheid is," ging de vrouw door,"we waren allemaal bang." Angelica duwde zichzelf trug tegen het dressoir toen zus Adia naderde, en deed gauw haar hand achter rug en maakte een vuist. "Ik zal bidden tot onze heer die u in deze tijd genezen zal." Ze leidde Angelica naar de deur het is al laat je moet echt bijkomen van alles. "Goed slapen", zei ze als ze de solide eiken deur achter haar sloot. Angelica draaide en je Jack kwam naar haar toe Een grijns trok over zijn gezicht, toen ze de ring liet zien en ze liepen over de gang naar de trappen. Jack stopte abrupt, En Angelica draaide terug naar hem. Hij ging een andere kant op, Ze sprintte door de lange gangen voor het einde van het gebouw waar de gang een T. Angelica maakte een scherpe draai naar rechts, En Jack bleef vlak achter haar Toen ze aan het einde van dat hal kwamen, hoorde Jack voetstappen vanuit de hal waar ze ongeveer aan het lopen waren. Maar het was te laat om te ontsnappen. De persoon kwam uit de hoek en stopte toen hij hen zag. "Anthony?" De man kwam in het maanlicht om Angelica s ogen te ontmoeten. "Wat doe je met hem?" fluisterde hij boos. "Je hebt het recht verloren om mij dat te vragen," Angelica spuwde in zijn gezicht, Jack greep zijn zwaard en Angelica stapte naar voren. "Uh Angelica, I denk niet-"" Geef hier Jack!"ze beet. Jack was gekrompen in een nederlaag, Wou haar nog weerhouden om het metalen ding in anthony s neck te richten. "Laten we verder gaan!" zij ze kwaad, steekt het mes dieper tot het bloed trok De pijn die greep haar ziel, pijn die hij had veroorzaakt, maakte haar wil om te schreeuwen. Anthony zag hoe boos ze was en ging gauw aan de kant Angelica en Jack stormde hun weg door. Ze haastte zich naar beneden en vluchten van de trappen en liepen naar de uitgang door de binnenplaats. De naam piraat! was te horen in het klooster, waardoor ze sneller renden, de modder en geplas onder hun laarzen. Als ze bij de poorten naar de vrijheid kwamen, waren zij voldaan omsingeld met een dozijn bewakers; elk met een zwaard in de hand. Jack kreeg zijn zwaard terug, en in ruil, gaf hij haar zijn dolk. Angelica wou niet alweer iemand pijn doen en was er tegen. Iets in haar echter wou het wel iets vertelde haar te blijven door bij Jack's kant te staan en vechten tot de dood. Misschien was dit eerder, waar hij sprak over haar piraten instinct. Dit is waar ze behoorde Als alle mannen gedaald vielen tot hun dood, hoorde ze Jack zeggen, "Welkom aan boord eerste stuurman!"