FanFic.nl

Sonic X: He belongs to the dark.

Hoofdstuk 1: Shadow.

Daar stond ik dan, ver weg van alle onrecht. Immuun voor wat zich honderden meters verderop afspeelde. Mijn voorhoofd vervormd tot een boze frons. Volledig overgeleverd aan het feit dat er niets met me kon gebeuren, maar wel met hen. De mensheid, een creatie van opeengehoopte, zelfzuchtige wezens. Ze lagen op de grond, kermend van de pijnen die door hun aders sidderde en zich als boter in een pan verspreidde over het oppervlak van Station Square. Sommigen waren fysiek niet meer in staat om over de barre grond naar hun huizen te kruipen, anderen kregen mentaal geteisterd de volle laag en wisten dat ze ook ooit getroffen zouden worden door het vrijwel onbekende virus. En wat kon ik doen? Staren, ja, daar was ik heel goed in. Mijn grijns onderdrukken. Nu had de mensheid eindelijk gekregen wat de vijftig jaar geleden al verdienden nadat ze Maria hadden vermoord. Ik moest mijn lippen op elkaar persen om niet in frustratie op te gaan. Maria. Twee lettergrepen, één naam, maar zoveel betekenis. Ik sloeg mijn ogen weg van het tafereel in de verte en op het moment dat ik besloot dat ik maar eens moest vertrekken voordat ze mij als verdachte aanwezen, dook er achter me een figuurtje op. 'Nou, Shadow,' klonk Rouges stem verbitterd en zowaar ietwat ironisch. 'Ze hebben het goed voor elkaar gekregen. Mystic Ruins blijkt ook getroffen te zijn door de epidemie.'
'En nu?' Ik liet niet blijken dat ik onder de indruk was en voedde mezelf met het feit dat Mystic Ruins niet al te overbevolkt was. Minder mensheid, minder doden.
'Ik dacht: ik zeg het alleen maar.' Rouge grinnikte luid. 'Er zijn nogal wat doden gevallen de afgelopen secondes. Ben jij dan niet bang dat je ziek wordt?'
Ten omwille van wat mijn oude werkgever Doctor Robotnik alias Eggman ervan vond, draaide ik mijn arm een halve slag en stelde het minuscule stukje huid dat zich niet aansloot bij de rest aan haar tentoon. Ik leefde niet. Niet met vlees en bloed, tenminste. Ik was opgewekt uit energie en daarmee als onverwoestbaar verklaard, iets dat Rouge allang hoorde te weten.
'Aha.' Rouge sloeg mijn arm weg. 'Je speelt vals. Hartstikke vals. Terwijl iedereen op de grond ligt te creperen, staar jij maar een beetje naar alle slachtoffers.'
'Dat klopt, ja.' Als we niet in een situatie zoals deze hadden gezeten, was ze zeker in lachen uitgebarsten. Maar dat deed ze niet. Natuurlijk lachte ze niet. Ze keek zo strak uit haar dik opgemaakte ogen dat je bijna zou denken dat haar oogleden nog eens zouden breken.
'Iedereen kan getroffen worden. Ook ik. Heb je dan echt geen hart?'
Ik legde mezelf het zwijgen op en keek geïnteresseerd langs haar heen naar de doden die hun laatste adem midden op de weg hadden uitgeblazen. Terwijl Rouge me een soort van kruisverhoor oplegde waar ik slechts met mompelde antwoorden op reageerde, leek ik steeds verder op te stijgen uit mijn lichaam. Mijn bewustzijn won de overhand. De schreeuwende lichamen op de straat werden vervangen door de stemmen van een bespreking en voordat ik me kon beseffen dat ik alles gedroomd had, stond ik al naast mijn bed. Trillend en bibberend, met het zweet op mijn voorhoofd geplakt. Als het ijzeren frame van het bed niet met twee meter boven de grond uitstak en ik me daar niet aan vast had geklampt, was ik zeker weten omgevallen.
Het was maar een droom. Gewoon een droom.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.