FanFic.nl

Symfonic Tales

13.

Jazz Wagner
Tegen Jozua aangeklemd, alsof elke beweging die we maken genoeg geluid maakt om het hele plan te verpesten, richt ik me op het geluid van de stromende douche.
“Rustig,”� fluistert hij, vlak bij mijn oor, de grijns op zijn gezicht voelbaar in de ademtocht langs mijn wang.
“Bill douchet lang, wat denk je? En dan ook nog zijn make-up doen, zijn haar, zijn kleren uitzoeken…”�
Ik glimlach lichtjes, ga iets meer ontspannen zitten. “Des te beter, of niet? Dan is hij ten minste al helemaal in uniform wanneer hij aangevallen wordt door onze chocoladesaus…”� grinnik ik, terwijl ik opsta van het bed.
“Gaan we eigenlijk toekijken met een sadistische grijns?”� vraagt hij en hij wriemelt aan zijn lange haar dat in een staart over zijn schouder hangt, zonder dat hij het merkt.
“Geen idee, ik weet niet of het wil…”� antwoord ik. “Wanneer wij achter de deur staan, dan is hij toch extra op zijn hoede?”�
Jozua haalt zijn schouders op en staart nadenkend voor zich uit. “Ik weet het niet. Denk je niet dat we nog tijd hebben om er een camera neer te zetten?”� mompelt hij, en ik bijt op mijn onderlip.
“Misschien. Heel zachtjes, dan…”�
Ik loop richting mijn kast, waar ik inmiddels de meeste spullen heb neergezet die ik nodig dacht te hebben. Ik vis een goedkoop fototoestelletje van een plank en stel hem in op videomodus voor ik hem aan Jozua geef.
Die grinnikt meteen en sluipt de kamer uit.
“Jozua?”� hoor ik, zodra hij in de gang staat.
Ik knijp mijn ogen dicht, bijt op mijn onderlip en bid inwendig dat het goed zal gaan. Het móét goed gaan. Ik verdien respect, en ik deins er niet voor terug om alle middelen te gebruiken voor ik het krijg. Zelfs al is het chocoladesaus van de Lidl…
Ik hoor zelfs in mijn kamer hoe Jozua diep ademhaalt, in dezelfde hoop verkerend als ik. Iedereen moet meewerken, anders is alles voorbij.
“Wat in de wéreld ben je aan het doen?”� hoor ik vol ongeloof, en ik herken nu Gustavs stem. Ietwat opgelucht haal ik adem, Gustav wil vast wel meewerken.
“Stil nou, sukkel…”� mompelt Jozua, terwijl hij Gustav mijn kamer inwerkt.
Met grote ogen neemt hij me in zich op en ik glimlach verontschuldigend. Na een laatste beetje gestommel komt Jozua terug mijn kamer in, en op hetzelfde moment hoor ik hoe de douche uit wordt gezet. Ik knijp mijn handen triomfantelijk tot vuisten terwijl Jozua de deur sluit.
“Wat is dit allemaal?”� fluistert Gustav geïrriteerd, en ik haal mijn schouders op.
“Gewoon, een soort van… wraakneming?”� antwoord ik glimlachend, en ik zie hoe de drummer met zijn ogen rolt.
“Ja, het zal wel. Krantenpapier? Dat is wel ongelooflijk kinderachtig, is het niet?”� mompelt hij, een flauw aftreksel van een grijns op zijn gezicht.
“Wat jij wilt,”� verzucht ik, “het maakt mij niet uit. Het gaat erom dat hij me niet meer zo voor schut zet, en ik wil bewijzen dat ik hem aankan.”�
“Gustav,”� sist Jozua, terwijl hij hem doodserieus aankijkt. “Hoe lang zal het ongeveer duren voordat Bill de kamer uitloopt?”�
De jongen haalt onverschillig zijn schouders op. “Weet ik het. Het ontbijt is pas over een kwartier, maar ik kan echt niet inschatten of hij voor die tijd al naar buiten gaat.”�
Ik glimlach lichtjes. “Waar heb je trouwens de camera neergezet?”� vraag ik.
“Ik heb het salontafeltje iets verschoven, nu staat het voor zijn deur. De camera staat erop.”� Gustav fronst zijn wenkbrauwen.
“Ik wil jullie plannen niet verpesten, wat er dan ook te gebeuren staat, maar denk je niet dat er eerder iemand langsloopt, en dat die alles verpest? Alles wat jullie gedaan hebben is te zien…”�
Ik glimlach stilletjes. Niet alles blijkbaar, anders had hij meteen een opmerking gemaakt over de emmer die bovenop de deur balanceerde.
“Ja, natuurlijk wel. Maar we gaan er van uit dat het goed komt. Luck is on our side,”� grinnikt Jozua, en Gustav en ik rollen tegelijkertijd met onze ogen, wat ervoor zorgt dat we in de lach schieten.
“Sht!”� sist Jozua meteen. “Moet je horen.”�
Het gestommel in de kamer naast de onze verplaatst zich van de badkamer richting de slaapkamer, ik besluit dat hij op dit moment kleding uit zijn kast moet grijpen als ik af en toe een licht, onbedoeld gebonk tegen de muur hoor.
Ik kan mijn opwinding nauwelijks verbergen en bijt van pret op mijn onderlip. Ik weet zeker dat de lichtjes in mijn ogen niet meer te tellen zijn, nu alles bijna gaat gebeuren.
Ik grijp de dichtstbijzijnde hand die naast me op het bed ligt en knijp gespannen in Gustavs handpalm. Hij bijt op zijn onderlip en als mijn blik de zijne kruist zie ik een even grote spanning in zijn ogen als er in mijn borst huist.
“Bijna, ik weet het ze-”�
En dat is het moment waarop de schreeuw verschijnt die Jozua’s zin onderbreekt, en ik opspring van mijn bed. “GOTTVERDAMMT!”� klinkt het door de hele studio en ik schiet in de lach zodra ik Bills hysterische gejank herken.
Jozua is de eerste om mijn slaapkamer uit te stormen, Gustav en ik volgen iets langzamer maar zeker niet minder gretig.
Wat we aantreffen op de gang is simpelweg onbetaalbaar. Jozua grijpt de camera van de tafel voor iemand anders hem opmerkt, en zelfs ik merk het nauwelijks omdat ik zo ontzettend bezig ben met Bill. Zijn eerst nog zo keurig opgemaakte haar hangt in strengen naar beneden langs zijn gezicht, zijn kleren zijn doorweekt en plooien strak om zijn lijf heen, en alles, í¡lles is bruin. De chocoladesaus heeft zijn weg gebaand door de hele gang, hecht zich in een grote vlek aan het krantenpapier, het tapijt, en aan Bills lichaam. Zelfs de serie foto’s waarvoor ze ooit poseerden in de modder, voor Zimmer 483, is er niets bij…
“Jezus Christus, wat í­s dit?”� gilt hij verwoed, en hij beweegt wild met zijn armen, op de manier zoals hij praat, en de chocoladesaus vliegt in het rond, terwijl hij nog altijd alle heiligen aanhaalt aan wie hij op dat moment kan denken.
Ik voel hoe een klodder op mijn neus petst, maar het kan mijn vrolijkheid niet bederven. Achter me hoor ik hoe Gustav bijna in zijn eigen lach stikt, en rennende voetstappen galmden door de gang.
“O mein Gott…”� Twee keer, echoënd door de gang en onophoudelijk gelach, wat zegt dat Tom en Georg er inmiddels ook zijn.
“Wat is er aan de hand?”� klinkt het dan, en het is alsof Peters stem in een keer de feestvreugde weet af te snijden. Ik frons mijn wenkbrauwen en Jozua bijt op zijn onderlip.
“Waarom ruikt het hier zo naar chocola?”� mompelt de producer, en een vreemd vervormde giechel verdwijnt van Georgs lippen. Zijn stem komt steeds dichterbij, tot zijn adem stokt op zijn lippen en zijn wenkbrauwen boven zijn ogen samen plooien.
“Ik wil de feestvreugde niet bederven, maar in vredesnaam, wat halen jullie je in je hóófd?”� Zijn stem is kalm en ijskoud als stilte voor de storm. Hij wil laten merken dat hij de volwassene is, hier, maar faalt -ik kan de woede in zijn stem horen zinderen. “Kan ik jullie dan geen moment alleen laten? Wiens briljante idee was dit?”�
Ik slik en sla mijn ogen neer, weet dat Toms vinger zonder aarzelen naar mij en Jozua wijst. En wie zou het anders geweest kunnen zijn?
“Jazz, niet om het een of ander, maar denk je nu echt dat dit goed is voor je reputatie als vocalcoach?”�
Adem tekort.
Ik staar vol ongeloof naar de man voor me, de woedende blik neemt zijn hele gezicht over en ik slik.
“Maar…”� Als een roestende kettingzaag komt het woordje, dat betekenisloze woordje omdat ik geen argumenten kan vinden, over mijn lippen.
“Het maakt me niet uit. Flik alsjeblieft nooit weer zoiets. Dit is één keer, en ik wil jou niet meer zoiets zien uithalen. Ik verwacht discipline en volwassenheid, en zo niet, gooi ik je eigenhandig de studio uit.”� Goh, eigenlijk blijft hij nog best kalm als je bedenkt dat we net de helft van zijn studio in chocoladesaus hebben doen ontploffen.
“Maar Bill is gisteren niet op de zangles geweest,”� zegt Jozua dan, en dan is alles stil. Ik sluit mijn ogen, drink het moment in. Heel even hier, en nu is het voorbij. Het kan niet anders, straks is alles gedaan.
“Dan los je dat toch niet zo op? Dan kom je naar mij!”� En daar gaat zijn discipline. De kalmte vloeit eensklaps uit zijn lichaam, verpakt in onverhuld gebrul, ik hoor de laatste sporen van zijn volwassen houding zinderen in de lucht.
“Ik wil best aardig zijn, maar dan verwacht ik ook wat discipline van Bills kant,”� breng ik dan in, mijn stem onvast en ik weet dat mijn wangen roodkleuren. Verdedigen is zinloos, ik zie het in Peters ogen.
“Ik denk dat jij je nu beter stil kan houden…”� mompelt Peter, en hij zucht diep. Hervindt zijn houding als wonderproducer. “Goed. Bill, ga je douchen. Ik haal iemand om dit op te ruimen. Ik verwacht geen acties, van jullie alle twee. Gedraag je volwí¡ssen. En jij komt vanmiddag op zangles.”�
Zijn vinger wijst priemend naar Bill, die nog steeds hopeloos verloren voor de deuropening staat, waar het krantenpapier half aan de kozijnen hangt, verzopen in een zee van chocoladesaus. De tengere zanger blaast zijn adem uit, en zijn woedende blik zendt huiveringen langs mijn ruggengraat, ook al weet ik dat hij me niets meer kan maken.
Jozua grijpt mijn hand vast wanneer Peter weg is en ik sla mijn ogen neer.
“Het komt wel goed. Geloof me, Peter is de kwaadste niet, als jij je bewijst dan heeft hij je zeker weten graag. Hij is alleen maar zo ontzettend boos op jou, omdat wij onszelf al bewezen hebben.”�
Ik voel zijn armen om me heen en knijp mijn ogen dicht om mezelf aan de werkelijkheid te onttrekken, begraaf mijn gezicht in zijn shirt. Zo kan het niet eindigen. Het laatste wat ik wil is mijn droom zien verdrinken in goedkope, stinkende chocoladesaus.
Ik moet me gedragen. Bill volwassen behandelen. Aardig zijn, hoeveel moeite het me ook gaat kosten.
Geen practical jokes meer.

Reacties: