FanFic.nl

De verandering [3-shot]

Het intermezzo

Hij streek met zijn vingers lichtjes over het flinterdunne papier. Hij had een hekel aan krantenpapier, het scheurde zo snel, zo gemakkelijk. Je moest er zo voorzichtig mee zijn. Nee, eigenlijk moest je gewoon elke dag een nieuwe kopen en de oude weggooien. Hij kon het niet. Nog steeds niet. Het waren nog steeds dezelfde exemplaren die op zijn bureau lagen, die hij elke ochtend zag als hij wakker werd en nog steeds elke dag las. Het nieuws bleef hetzelfde. De woorden veranderden niet. Eigenlijk las hij niet eens de hele krant. Alleen pagina zes. Alleen de recensie. Dan zou hij de foto bekijken en zich afvragen hoelang het geleden was en zich beseffen dat hij het niet wist. Soms, als iemand de moeite nam zijn kamer binnen te komen, zou hij ernaar vragen. De ene keer waren er een paar weken voorbij, dan weer een paar maanden. Een jaar. Anderhalf jaar. Nadat hij de krant gelezen had, verliet hij zijn kamer. Ontbijten met een kop thee, of koffie, dat lag eraan wat zijn moeder voor hem zette. Ze hadden het er wel eens over gehad dat hij eigenlijk het huis uit moest, maar hij zag het nut er niet meer zo van in. Ja, hij was volwassen en het was belachelijk dat hij niet op zichzelf woonde. Het interesseerde hem niet meer. Zijn moeder maakte zijn ontbijt en dan ging hij naar zijn werk. Het had een paar weken geduurd voor hij iets gevonden had, maar hij had een plekje bemachtigd om de hele dag achter een bureau te zitten. Cijfertjes in te typen. De computer al het werk laten doen. De hysterie was afgenomen, ondertussen bijna onbestaand. Andere bands hadden het overgenomen, zoals zij het van andere bands over hadden genomen, zoals het eeuwig door zou gaan. In het begin hadden zijn collega’s interesse getoond, vragen gesteld, maar ze hadden zich ook al snel gerealiseerd dat het een beter idee was om hem gewoon in stilte zijn werk te laten doen. Af en toe een oppervlakkig praatje bij de koffiemachine. Na het werk naar huis. Meestal stond de avondmaaltijd dan al op tafel. Zijn moeder en zijn zusjes zaten op hem te wachten. De ingelijste foto boven de keukentafel nam de halve muur in beslag. Vijf paar ogen die hem aanstaarden. Soms liep hij de keuken in om iets te doen, om zodra hij de foto zag hangen te vergeten wat hij aan het doen was. Dan stond hij daar, een beetje te staren. Het duurde nooit lang. Zijn moeder had hem er een keer op betrapt, gevraagd of hij wilde dat ze het weghaalde. Nee, dat wilde hij niet. Dus hing het er nog steeds. Dus staarden ze hem nog steeds aan. Elke dag. Hij miste het, hen. Hun stemmen, hun gelach, hun humor. Hij had wel eens overwogen contact met hen op te nemen, maar het was er nooit van gekomen. Angst, waarschijnlijk. Hij kon zich voorhouden dat ze allemaal in dezelfde situatie verkeerden. Dat ze ook nog elke dag aan hem dachten. Dat ze hem ook misten. Als ze zijn verzoek afwezen, zou die fantasie aan stukken geslagen worden. Hij hechtte er teveel waarde aan. Eigenlijk wist hij helemaal niet hoe het met hen ging. Het nieuws stond stil op pagina zes. Toen ging het goed, stond er. Het hing enigszins af van de krant, de ene leverde meer negatief commentaar dan de andere, maar over het algemeen was alles positief. Goed gezongen, goed afgesloten. De beste wensen voor de jongens en de hoop dat ze door bleven gaan met muziek maken. Hij had nog een paar brieven liggen, van fans. Fanmail. Het meeste hadden ze weggegooid, maar enkele exemplaren had hij bewaard. Soms las hij ze nog. Soms beantwoordde hij er een paar. Versturen deed hij niet, dat mocht niet meer, afspraak was afspraak. Alles was voorbij en een band die niet bestaat kan geen fanmail beantwoorden. Klonk logisch. Toch sloot hij zich na het eten vaak in zijn kamer op, met een pen en een schrijfblok. Heel soms kwamen er liedjes uit, of gedichtjes, maar die vond hij nooit zo geweldig. Hij gooide nooit iets weg. Hij kon het niet. Niets weggooien en niets versturen. De schrijfblokken lagen allemaal op een stapel in de kast, de periode waarin hij ze gebruikt had op de voorkant genoteerd. Het waren er best veel. Vooral brieven. Heel veel brieven. Aan iedereen, maar toch vooral aan één iemand. Eerst met de intentie ze ooit te versturen, later ebde ook dat weg. Hij was eerlijker geworden, twijfelde niet meer of hij iets wel of niet wilde zeggen. Waarom zou hij het voor zich houden? Er hing niets vanaf. Hij zou het lef niet hebben om contact met hem op te nemen, en die zwakte leek wederzijds te zijn. Hij streek ook over dit papier, glimlachte. Dit papier was mooier. Dikker, steviger. Trouwens, zelfs als hij het zou lezen, zou het nauwelijks iets uitmaken. Hij zuchtte. Misschien moest hij ze maar gewoon opsturen. Als hij het adres nog had. Als het adres nog klopte. Dat risico vond hij dan weer te groot. Zijn moeder kwam zijn kamer binnen. ‘Ik moet bekennen dat ik er een paar gelezen heb,’ zei ze, toen ze hem met de pen in zijn handen zag zitten. Hij reageerde niet. Ze ging op zijn bed zitten, bij gebrek aan een tweede stoel. Ze wachtte tot hij iets zei. Hij wachtte tot zij iets zei. ‘Ben je niet boos?’ vroeg ze uiteindelijk. Hij haalde zijn schouders op. ‘Nee.’ Eigenlijk wilde hij zijn excuses aanbieden, dat hij niet meer de jongen was die hij jarengeleden wel geweest was. In zekere zin was ze haar zoon kwijt geraakt. De spontane jongen. De jongen die veel lachte en veel praatte. Niet dat hij er niet meer was. Hij kwam gewoon niet meer naar buiten. Hij had zich nooit afgevraagd waarom, hij had zich nooit gerealiseerd dat hij er misschien iets aan kon veranderen. ‘Sorry,’ fluisterde hij, en hij nam zich in stilte voor een beter persoon te zijn. De oude kranten opbergen, aan een nieuw schrijfblok beginnen. Brieven daadwerkelijk versturen. Verdergaan, al was het dan maanden later. Pagina zes achter zich laten. De glimlachjes van de foto in zich opnemen, overnemen. Zelf weer glimlachen. Weer genieten. Leven. Praten. Misschien moest hij toch maar contact met hen opnemen. Misschien wel. Hij had niets te verliezen, bedacht hij zich. Zijn glimlach was lang geleden vergeten, zijn humor lag ergens op een kerkhof vijfhonderd kilometer verderop en het laatste fatsoenlijke gesprek dat hij gevoerd had - kon hij zich niet eens herinneren. Hij legde de pen kordaat neer op het bureau, schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Zijn moeder keek hem verbaasd aan. ‘Wat ga je doen?’ vroeg ze hem. Hij haalde zijn schouders op. Toen bedacht hij zich en liep naar de kast, opende de deur en haalde een doos van de onderste plak. Hij moest het stof er vanaf blazen, zolang had hij er niet meer naar gekeken. Toen hij het deksel eraf haalde zag hij nog meer lachende gezichten, tilde ze eruit, bekeek ze, bladerde ze door. Schijfjes, tijdschriften, zijn microfoon. Hij liet het ding weer rondjes draaien in zijn handen. Een stapel foto’s van hem en zijn vrienden. De band, zijn vrienden. Waar waren ze? Waar was hij? Wat deden ze? Hij had alles op zijn vloer uitgespreid. Zijn moeder stond naast hem, onzeker wat ze ervan moest denken. Hij glimlachte, maar het leek meer op een grimas. Alles kwam weer terug. De gebeurtenissen, de herinneringen, en bovenal de emoties. Van pagina zes en ervoor, van alle leuke dingen die ze mee hadden gemaakt en het besef dat het voorbij was. Het besef. Het was voor het eerst sinds maanden, voor het eerst sinds de laatste keer, sinds het afscheid - voor het eerst dat hij zijn tranen naar buiten liet.

Für Jess,
Viel Spaß in Berlin!

Reacties: