FanFic.nl

You're a Demi-God

chapter 3

http://images4.fanpop.com/image/photos/17100000/Karen-Gillan-as-Amy-Pond-karen-gillan-as-amy-pond-17155337-1280-720.jpg

De bus stopte op de normale halte. Zo'n 7 straten verweiderd van mijn huis.
De wolken zagen eruit alsof er elk moment weer een stortbui kon komen. Die wilde ik voorzijn, en ik begon harder te lopen.
'Hey Olive! Waarom zo'n haast?'vroeg een jongens achter me. ik draaide me om en het was Jeffrey, die jongen waar Seath verliefd op was.
'Oh hooi.' zei ik terwijl hij naast me kwam lopen.
'Waarom zo'n haast?' vroeg hij nog een keer en er was een hoop gerommel in de lucht van onweer.
'Daar voor dus.' zei ik en ik wees naar de steeds donker wordende lucht.
En ineens, begon het ontzettend hard te regenen.
'Daar!'zei Jeffrey, 'Daar kunnen we schuilen.' Hij wees naar een groot, vervallen huis met een grote veranda. Daar konden we inderdaad schuilen.
We rende er heem met onze tassen boven onze hoofden, wat eigelijk niet meer uitmaakte, want mijn haar hing toch al in slierten om mijn hoofd heen.
We liepen de veranda op en de houten planken onder onze voeten begonnen te kraken.
'Hoe oud moet dit huis wel niet zijn?' vroeg ik terwijl ik naar het lekkende afdak boven ons keek.
'Geen idee. Maar het houd ons in ieder geval droog genoeg.' zei Jeffrey, die zijn capuchon afzette en zijn hoofd schudde.'Zullen we naar binnen gaan?' vroeg hij en hij keek me aan.
'Agh, wat maakt het uit.' zei ik en ik opende de deur, die half in zijn scharnieren zat. Hij ging krakend open en Jeffrey liet me voor naar binnen gaan.
Er stonden allemaal oude meubels, die helemaal onder het stof zaten. Op sommige plekken kwam de regen naar binnen en overal lagen bladeren die van de bomen afgevallen waren de afgelopen jaren.
Ook stond er een schommelstoel, een krukje en een stoffen stoel in een rijtje naast elkaar, midden in de kamer.
'Waarom staan die daar zo eenzaam en vriendloos?' vroeg Jeffrey en hij wees naar de 3 stoelen. 'Geen idee.'zei ik en ik liet de schommelstoel heen en weer schommelen.
We liepen verder het huis in en kwamen in de keuken. Ok hier was het oud en vervallen.
Na nog een paar kamers bekeken te hebben was de regen al een stuk minder geworden.
We liepen terug naar de woonkamer waar de 3 stoelen stonden.
Ineens liep ik tegen Jeffrey's rug aan en ik wreef over mijn neus heen.
'Waarom stop je nu zomaar?' vroeg ik en ik keek naar hem terwijl ik naast hem ging staan. Hij keek me niet aan, maar keek met grote, bange ogen de kamer in.
Ik volgede zijn blik en zag 3 oude vrouwen in de 3 stoelen zitten. Ze waren aan het breien. Ze waren grote ... sokken aan het breien! De middelste vrouw had een enorme schaar in haar handen en een draad. Ze glimlachte eng naar me en knipte toen de draad door.
Jeffrey greep mijn hand en trok me mee naar de deur om naar buiten te gaan. Ik kon me niet verzetten, want Jeffrey rende bijna uit angst. En ik wist ineens waarom Seath hem leuk vond. Seath hield niet van stoere jongens die alleen maar aan zichzelf dachten en in de sportschool zaten, Seath hield van jongens die er wel goed uit zagen, maar die toch een hard van gouod hadden en er voor uit kwamen om bang te zijn. En dat kon je nu als de beste aan zijn gezicht zien!
Het was inderdaad opgehouden met regenen en Jeffrey stopte pas met rennen toen het huis niet meer in zicht was.
'Wat was dat?' vroeg hij terwijl hij met zijn handen op zijn knieen leunde en buiten adem was.
'Ik heb geen idee.' zei ik en ik keek in de richting waar het huis stond.
'Laten we maar gewoon naar huis gaan oke.' opperde ik en Jeffrey knikte. Hij ging rechtop staan en glimlachte naar me terwijl hij diep in en uit ademde. 'Nou, tot morgen dan hea.' zei hij en ik glimlachte terug. Toen liep hij van me weg, de andere kant op als de kant die ik op moest. Maar ten hij een paar stappen had gezet draaide hij zich weer om en liep hij terug naar mij.
'Mag ik je iets vraagen?' vroeg hij.
'Tuurlijk.' zei ik.
'Jij bent toch vriendinnen met Seath Mason?'
'Ja dat klopt.'
'Weet jij, of ze... een vriendje heeft?'
Ik keek met met een grote glimlach aan. Jeffrey had een rood hoofd als een tomaat en keek van mij, naar de grond, en weer naar mij.
'Nee, die heeft ze nog niet.'
Je zag dat Jeffrey begon te glunderen.
'En ik weet zeker dat ze het heel leuk zal vinden als je haar eens aansprak.'
Ik gaf er een knipoog bij en toen namen we afscheid van elkaar.

Reacties: