FanFic.nl

Digimon: Revamped

1. Kyaromon.

''Rin.... Rin...? Rin, wordt wakker..!'' Een kinderlijke stem galmde door Rin's hoofd. Het beeld was nog altijd zwart voor haar, maar dat kwam simpelweg doordat ze haar ogen gesloten had. Voor ze er erg in had, had ze een kreun uit haar keelgat laten ontsnappen. ''Rin!'' De stem die daarnet nog ver weg had geleken, denderde nu door haar oren en dat terwijl het nog een beetje afgeschermd kon worden door de koptelefoon die haar oren bedekte. Rin gromde zacht en opende langzaam haar ogen, terwijl ze haar mond open deed en er een zachte 'Wat?' uitkwam. Vervolgens kwam ze voorzichtig recht en keek ze om zich heen. Op dat moment sprong er een pluizenbol in haar zicht. Opnieuw verscheen er een frons op haar gezicht, terwijl ze een paar keer met haar ogen knipperde om het beter te kunnen zien. Ook het wezentje knipperde een paar keer met zijn ogen. Rin wist niet wat ze zag. Een klein beest dat zijn lichaam helemaal had bedekt met beige vacht en enorme, blauwe ogen. Op zijn hoofd zaten ook nog twee uitsteeksels die vast op oren moesten lijken en zijn staart zag eruit als die van een wasbeer. ''Rin, wat is er?'' Geschrokken deinsde ze achteruit. Praatte het nou tegen haar? En hoe wist dat ding haar naam? Opeens was er een enorme grijns verschenen op het wezen zijn snoet. ''Ik ben zo blij dat je er eindelijk bent, Rin!'' riep het opeens luider dan net. Rin, echter, zat nog stokstijf op de grond. Haar hersens werkten nu op volle toeren, alleen al om erachter te komen wat er in godsnaam aan de hand was. Het duurde echter niet lang voordat ze met de meest logische opplossing kwam. Dit was gewoon een vage droom, niet waar? Ze was vast en zeker in slaap gevallen in de les en de lerares zou haar nu ieder moment wakker kunnen maken.

Rin wilde opstaan, maar kwam erachter dat het wezentje op haar schoot was gesprongen en haar vrolijk kwispelend aanstaarde. ''W-Wat ben jij?'' bracht ze er toen eindelijk uit. ''Ik ben Kyaromon, jouw Digimon!'' kreeg ze als reactie. Een.. Digimon? Rin fronste weer. Wat was nou weer een Digimon? Op dat moment sprong Kyaromon van haar schoot af en keek haar vragend aan. Opnieuw bracht ze er een zachte 'Wat?' uit. Dit keer kreeg ze echter geen antwoord. Dit zag ze als een buitenkans om de omgeving in zich op te nemen. Niet dat het veel uitmaakte, ze zou hierna toch weer wakker worden. Haar groene ogen gleden langzaam over het oppervlak. Alles zag er zo.. Treurig en levenloos uit. Het leek eerder alsof de tijd was stop gezet. Alles zag er zo grauw en donker uit. Wat was dit voor een droom? ''Zonde hè?'' weerklonk toen dezelfde kinderstem weer. Pas toen kreeg ze door dat die stem haar eerder ook al had geroepen. Dit was dezelfde stem die toen haar naam riep in de winkelstraat. Was dit dan toch geen droom..? Rin besloot het te testen en kneep zichzelf in haar arm. Het voelde levensecht. ''Wat doe je?'' vroeg Kyaromon toen, zijn grote ogen keken haar vragend aan. Ze richtte haar groene ogen op de Digimon. ''Ik testte even of ik aan het dromen was,'' sprak ze droog. ''Maar dit is geen droom, Rin! Je bent écht in de Digitale Wereld!'' In de wat? Ze stond op en draaide zich van Kyaromon weg. De Digitale Wereld? Was ze dan in een spel beland, ofzo? Rin gromde weer zacht en rolde met haar ogen. Ja, vast. Ze speelde nooit computer spelletjes. Waarom zou ze dat nu opeens wel doen? Daarbij voelde dit veel echter aan dan een simpel spelletje. Dit zou zelfs een simulator niet na kunnen maken. Zonder er verder bij na te denken, begon ze vooruit te lopen. ''Hé, waar ga je heen!''

Na een tijdje rond te hebben gelopen, besloot ze dat het geen zin meer had en was ze abrupt blijven stilstaan. Hierdoor knalde het kleine wezentje tegen haar been op, maar daar had ze verder geen aandacht aan besteed. Ze wilde liever weten wat er aan de hand was. Haar iPod deed het hier compleet niet, dus had ze niks aan haar muziek. Toch had ze haar koptelefoon op laten staan, uit macht der gewoonte. Kyaromon had haar verscheidene vragen gesteld onderweg en dingen uitgelegd, omdat ze ernaar vroeg, maar daar had ze verder ook geen reactie meer op gegeven. Nu wist ze echter wel wat deze zogenaamde Digimon waren en dat ze niet meer in haar eigen wereld was. ''... Rin?'' Voor de eerste keer sinds een aantal minuten richtte ze haar groene ogen op Kyaromon. ''Je gaat me toch wel helpen.. Hè?'' Rin keek het wezentje vragend aan. ''Wat wil je dat ik doe dan?'' mompelde ze vanachter de kraag van haar vest vandaan. De Digimon reageerde echter niet op haar. In plaats daarvan, zag ze dat de uitsteeksels op zijn hoofd bewogen. Waren het dan toch oren? Dat moest betekenen dat hij iets hoorde. Misschien een ander mens, zoals haar? Hoewel ze daaraan twijfelde. Net als aan het feit of ze daar wel blij mee moest zijn. ''Ik hoor ze..'' mompelde Kyaromon zacht. Wie hoorde hij? Opnieuw keek ze hem vragend aan. ''Er is iets aan de hand..'' mompelde het beestje weer, voordat hij zijn snoet de lucht in duwde en waarschijnlijk een geur probeerde op te pikken. Wacht, had hij een neus? Nog voordat Rin een reactie kon geven, rende de Digimon er al vandoor. Denkend dat ze zonder hem niet zou overleven in deze wereld, rende ze achter hem aan.

Kyaromon stopte abrupt met rennen en keek om zich heen. Hierdoor stopte Rin ook met de achtervolging en probeerde erachter te komen wat hij zocht. Hij had overduidelijk iets geroken, maar wat? Ze zag niks, anders dan de verschillende rotsen op het pad. Voor de zoveelste keer had ze een frons op haar gezicht getoverd en haar armen gekruist. Kyaromon keek haar vervolgens vragend aan, maar zij was juist degene die dat gezicht moest trekken. ''Wat zoek je in hemelsnaam?'' mompelde ze uiteindelijk tegen de Digimon. Hij haalde zijn schouders op. ''Ik rook een vreemde geur en de geur van een Digimon,'' antwoordde hij. Een vreemde geur? Als hij de geur van Digimon al kon onderscheiden, zou dat betekenen dat die vreemde geur dus geen Digimon was, toch? ''Hmmn...'' gromde Rin zacht, terwijl haar hersens op volle toeren draaiden. Ze had werkelijk geen idee meer wat ze hiervan moest denken. ''Deze kant op!'' Kyaromon spurtte er weer vandoor en Rin kon weer de achtervolging inzetten. Het duurde echter niet lang of ze konden alweer afremmen. Nadat ze een hoek om waren geslagen, zagen ze iets op hen afstormen. Ze bleven even staan om te zien wat het was, maar hoe dichterbij het kwam, hoe alerter Kyaromon werd. Hij begon uit het niets als een kat te grommen. Pas toen het dichterbij was gekomen, wist Rin te achterhalen wat er aan de hand was. Iemand werd achtervolgd door wezens die er anders uitzagen dan Kyaromon. Andere Digimon? Wacht, een mens? Er was hier nog een mens?! ''Rin, we moeten ze helpen!'' riep Kyaromon bezorgd. Was dat beest gek? Dat waren er veel te veel, zelfs al zagen ze er klein uit. De Digimon leek echter niet te wachten op haar reactie en rende al richting de jongen. ''Kyaromon!'' bracht Rin er verbaasd uit, voor ze het zelf doorhad. Hij kon al die wezens echt niet in zijn eentje aan..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.