FanFic.nl

Ignorance is bliss

Proloog: De kus

Dit was oorspronkelijk een one-shot die ik schreef toen ik veertien/vijftien was. Ik besloot om hem te herschrijven en toen ik ermee bezig was, besefte ik plots hoe hard ik het schrijven had gemist en besloot er prompt een heel verhaal van te maken.

Opbouwende kritiek en tips zijn altijd welkom, ook de reden waarom ik hier post natuurlijk!

PS: Ik lees fanfics meestal in Engels, maar zelfs drie jaar Engels aan unief hebben mij nog niet het zelfvertrouwen kunnen geven om zelf in het Engels te schrijven. Daarom in het Nederlands, maar sorry als er soms Engelstalige HP termen tussenzitten!

‘Jij moet haar verleiden!’

Remus Lupos was nog maar net de slaapkamer binnengewandeld toen deze woorden naar zijn hoofd werden gesmeten. Zijn kamergenoten, James Potter, Sirius Zwarts en Peter Pippeling, zaten elk op hun eigen bed en keken hem met grijnzende blikken aan.

‘Je verleidingstechnieken bovenhalen, Maanling!’

‘James, in tegenstelling tot Zwarts kan ik niet jouw gedachten lezen dus, wat?’

‘Neen, Remus, James heeft gelijk. Al die maanden dat je ons bezig hebt gezien, het wordt tijd dat je zelf eens tot actie over gaat!’ Met deze woorden mengde Sirius Zwarts zich in de conversatie, en wat voor Remus enkele momenten geleden nog een vermoeden was, wist hij nu met zekerheid: uit dit gesprek kon niets goeds komen.

James knikte echter goedkeurend bij het horen van Sirius z’n woorden.

‘Verleiden…Wie dan?’

‘Evers, natuurlijk.’ Remus begon te lachen, maar hield er abrupt mee op toen hij James z’n ernstige gezicht zag.

‘Oke, oke, oke. Dus ik moet Evers verleiden? Even buiten beschouwing gelaten dat Lily een van m’n weinige vriendinnen is op deze school, ik helemaal niet geïnteresseerd ben in meisjes verleiden en het hele idee gewoon op zovele niveau’s onverantwoord is; waarom zou ik dat willen doen?’

Sirius stopte voor het eerst sinds Remus de kamer was binnengewandeld met de slurk op en neer te gooien. ‘Dat spreekt toch voor zich?’

‘Opnieuw, masterminds, ik kan geen gedachten lezen.’

James en Sirius keken naar Remus, vervolgens naar elkaar en zuchtten tegelijkertijd.

‘Lily haat James…’

‘Ik haat Lily…’

‘Lily was James weer eens te slim af...’ Sirius ontweek nog net het kussen dat naar hem werd gegooid.

‘Ik wil wraak door Lily verliefd te laten worden…’, ging James verder.

‘…en die jongen laat haar geloven dat hij van haar houdt maar in werkelijkheid is dat helemaal niet zo…’

‘Jongen dumpt haar…’

‘Dus…’

‘Lily’s hart gebroken?’ vulde Remus aan.

‘PRECIES! Zie je wel dat het zinnetje 'great minds think alike' ook op jou van toepassing is Maanling,’ zei Sirius grinnikend. Zijn gezicht fronste en hij keek bedenkelijk naar de laatste kamergenoot, Peter Pippeling. ‘Nu Wormstaart nog.’

‘Hey!’ Peter en Sirus begonnen te discussiëren of Peter al dan niet een great mind was, maar Remus sloot hun stemmen uit. Hij focuste zich op James, die grinnikend naar Peter en Sirius keek die hun argument ondertussen aan het proberen te besluiten waren met een potje worstelen.

‘James…’

‘Wat?’

James keek Remus aan alsof er niets aan de hand was, maar James deed net iets te hard zijn best om nonchalant te lijken. Remus zijn eerdere vermoedens begonnen steeds sterker en sterker te worden, maar hij hield wijselijk zijn mond. Het was niet zijn plaats om zijn vermoedens te verwoorden en James te confronteren met was hij misschien al wist maar nog te koppig en onvolwassen voor was om toe te geven. Nee, zijn vermoedens uitspreken zou een grens overschrijden waar vrienden nu eenmaal niet over gaan. En sommige dingen moeten mensen nu eenmaal zelf ontdekken.

‘Luister,’ ging James verder, zich niet bewust van Remus’ gedachtengang, ‘Jij bent de enige die bevriend is met Evers.’

‘Ja, net daarom dat ik deze keer niet mee doe met jullie spelletjes. Het maakt me niet uit of jullie alle gewaden van de Zwadderaars roos maken, Mevrouw Norks laten piepen als een muis en ik kan het nog net door de vingers zien als jullie eerstejaars hun spullen laten rondvliegen, maar dit gaat te ver.’

‘Dus met andere woorden: je hebt liever dat we nog een heleboel eerstejaartjes gaan lastig vallen? Als je dat wilt, dan moet je het gewoon vragen, Maanling,’ zei Sirius grijnzend.

Remus zuchtte, beseffend dat er met het tandem Sirius-James niet serieus te discussieren viel. Hopend om het gesprek af te wenden van Lily, knoopte hij een ander onderwerp aan.

‘Trouwens, ik ben hopeloos met meisjes en dat weten jullie. Mijn vorige afspraakjes waren allemaal een ramp.’

‘Aah, daar is de ik-ben-Remus-en-alles-aan-mij-is-zo-verschrikkelijk-hoe-komt-het-dat-ik-überhaupt-vrienden-heb-speech weer.’ Sirius zuchtte dromerig en keek fronsend op. ‘Weet je, Remus, het is een tijdje geleden dat ik die nog gehoord heb. Eindelijk begint ons zelfvertrouwen zich ook te weerspiegelen op jouw persoonlijkheid.’

‘Als je met zelfvertrouwen arrogantie bedoelt: neen bedankt.'

‘Tomato, tomato.’

Remus haalde zijn neus op. Hij was vastberaden dit argument te winnen. ‘Neem nu Lindsay Peters.’

‘Die was gewoon nog niet over mij heen, sorry makker.’ Sirius had toch de beleefdheid om beschaamd te kijken toen hij dit zei.

‘Of Samantha Andrews, die mij na onze date in Zwijnsveld bekeek alsof ik in een rat was veranderd. Niet persoonlijk bedoeld, Peter.’

James keek op bij het horen van de naam Samantha Andrews en krabte ongemakkelijk in z’n haar. ‘Samantha en ik…Dat was niet zo goed afgelopen. Ik hoorde van Anne die hoorde van Nikki dat Annelien tegen Sarah had gezegd dat ze gehoord had van Melissa dat Samantha eigenlijk mij zo probeerde jaloers te maken.’

Sirius, Peter en Remus zwegen en keken James verstomd aan.

‘Dat onthou je dan, maar toen ik vanmiddag vroeg wie er klassenoudste was van Zwadderich, dat wist je dan niet?’ Peter keek vol ongeloof naar James.

‘Prioriteiten, Peter. Hé, prioriteiten peter. Dat allitereert. Prioriteitenpeter, Prioripeter, Peterpriori…’ James stopte toen hij de gezichten van zijn andere kamergenoten zag. ‘Oke. Remus, je hebt misschien niet de beste ervaringen met het wonderlijk mysterie dat het vrouwelijk geslacht is. Maar dit is anders. Je kan Evers onmogelijk vergelijken met al die troela’s.’

Remus keek veelbetekend naar James, die plots besefte dat hij teveel had gezegd. Alsof zijn gedachten zonder zijn toestemming woorden hadden gevormd waarvan hij zelf niet eens wist wat ze betekenden. Sirius, die de uitschuiver ook had opgemerkt, negeerde vastberaden alles wat die woorden konden betekenen. Of zouden kunnen betekenen voor de toekomst. Want voor Sirius was het Sluipvoet, Gaffel, Maanling en Wormstaart voor altijd. Niemand minder, en zeker niemand meer.

***

Toen Remus Lupos op maandagochtend door de gangen stapte, deed hij menig meisjeshoofd omdraaien. Elk van die meisjes was het erover eens dat er die dag iets anders was aan de anders zo stille en introverte jongen, maar toch konden ze hun vinger niet leggen op wat het exact was.

Remus, verzonken in zijn gedachten, merkte echter die blikken niet op. Hij vervloekte zichzelf, maar nog meer James en Sirius en Peter, die gewoon maar had staan toekijken. Sirius had de dag ervoor een van zijn goede vriendinnen gevraagd om hen te helpen met wat ze noemden 'project Remus heeft een make-over nodig om Evers te verleiden'. Remus had hevig geprotesteerd, maar toen het gedaan was, had hij aan zichzelf moeten toegegeven dat hij er op een of andere manier beter uit zag.

‘Remus!’

Een nabije stem doorbrak zijn gedachtenstroom en hij keek achterom om de eigenaar van de stem te achterhalen. Of in dit geval, eigenares.

Lily Evers kwam naar hem toegewandeld. Het was echter niet Lily die zijn blik wist vast te houden, maar James, Sirius en Peter die aan het einde van de gang stonden, achter Lily. Ze knikten allemaal heftig hun hoofd naar Lily, alsof die gebaren Remus zou overhalen om met hun achterlijk plan door te gaan.
Remus schudde op zijn beurt heftig zijn hoofd, wat de andere drie alleen nog maar heviger aanmoedigde.

En plots klikte er iets in Remus zijn hoofd. Misschien was het omdat zijn make-over hem meer zelfvertrouwen had gegeven, of omdat hij vond dat het tijd was dat James eindelijk eens zijn verstand gebruikte of omdat hij zin had om voor ene keer iets onverwachts te doen.

Als men later aan Remus zou vragen wat hem ertoe overhaalde, zou hij steevast het antwoord geven dat hij het nog steeds niet wist, en waarschijnlijk ook nooit zou weten.

Maar soms is het beter om dingen niet te weten.

Zo wist James toen nog niet dat binnen enkele ogenblikken zonder zijn wil verschillende puzzelstukjes op z'n plaats zouden vallen, die het verloop van zijn leven drastisch zouden veranderen.

Zo wist Lily toen nog niet dat James haar binnen een week voor de eerste maal zou uitvragen, gevolgd door nog vele andere malen die catastrofaal zouden aflopen en het verlies van haar beste vriend zou betekenen.

Zo wist Sirius toen nog niet dat hij ooit al zijn beste vrienden bijna zou kwijtraken, maar in die zwartste dagen net bevriend zou worden met de ene persoon die hij per se wou haten.

Zo wist Peter toen nog niet dat hij ooit zijn weg zou kwijtgeraken om die nooit meer terug te vinden.

En zo wist Remus op dat moment nog niet dat hij ooit helemaal alleen zou zijn en terecht zou komen in een wereld waar een geen plaats is voor dromen en idealen.

Soms is het dus beter om onwetend te zijn. Want hoe eng onwetendheid ook is, soms leidt het ook tot briljante dingen. Dat was toch het geval die maandagochtend.

Zo stapte Remus op Lily af. Niet zeker van wat hij net ging doen, kwam hij steeds dichterbij. Voor hij het wist, stond Lily voor hem en was er geen weg terug. En plots was het daar. Er waren geen woorden voor nodig. Er was zelfs geen oogcontact nodig. Een onzichtbaar web van begrip hing tussen hen in. Geen van beiden twijfelde. De kus. Een zachtige, voorzichtige kus. Op de wang.

Vriendschap kan liefde overwinnen.

En in de flits die hij vlak na de kus over de schouder van Lily in James z'n ogen zag, maar beter zo.

Remus en James keken elkaar kort in de ogen, vooraleer die laatste geïrriteerd zijn blik afwendde. Iets in Remus vertelde hem dat de dingen vanaf dan anders zouden zijn voor James.

Maar Remus zelf had nog geen idee wat de twee volgende jaren voor hem en zijn vrienden in petto hadden. Als hij dat had geweten, had de vijftienjarige jongen misschien nooit meer z'n bed durven verlaten.

Soms is het beter om onwetend te zijn.

Reacties: