FanFic.nl

Blending in, or standing out

Detention

Ze keek op haar horloge en mompelde een verwensing. Wiskunde was al niet haar beste vak en nu kwam ze ook nog eens te laat omdat die Mr. Schuester haar niet gewoon met rust had kunnen laten. Aan de andere kant, Emily wist donders goed dat het haar eigen stomme schuld was, maar ze moest zijn stem gewoon even horen. Dat dat niet gelukt was, droeg nou niet echt bij aan haar humeur. Tot haar verbazing was ze blijkbaar niet de enige die te laat was. Puck kwam met een gezicht als een donderwolk aanlopen en voordat Emily de meisjes-wc in kon schieten, had hij haar al gezien.
“Zeg, die schatkaart van jou klopt ook voor geen meter he? Ik zei toch al dat je locker daar is?”� Hij knikte naar het einde van de gang.
“Dat weet ik heus wel hoor, ik zoek het wiskunde lokaal. Al ben ik niet erg enthousiast om het ook daadwerkelijk te vinden.”�
De uitdrukking op zijn gezicht verzachte een beetje en hij zei:
“Niet goed met cijfers? Ik ook niet, ik heb een hekel aan wiskunde, daarom spijbel ik ook.”�
Emily aarzelde. Ze voelde er veel voor om dat laatste uurtje wiskunde over te slaan en meteen naar Peter te gaan, tot ze bedacht dat Kate had gezegd dat dat waarschijnlijk geen goed idee was. Ze zuchtte en zei:
“Ik wou dat ik kon spijbelen, maar op m’n eerste dag lijkt me dat niet zo’n strak plan.”�
Puck leek verbaasd.
“Spijbelen? Meisjes spijbelen toch nooit?”�
Emily grinnikte.
“Oh, je moest het dossier van m’n vorige school eens zien. Maar goed, ik ga maar weer eens verder.”�
“Zal ik met je meelopen? Anders ben je alsnog aan het spijbelen als je niet snel dat lokaal vindt.”�
Emily keek hem een beetje wantrouwend aan. Wat wilde hij van haar? Misschien wilde hij wel wraak nemen omdat ze hem beledigd had vanmorgen. Met dat in haar achterhoofd zei ze luchtig:
“Nee hoor, ik vind het wel. Pas op dat je niet betrapt wordt.”�
Ze wilde net langs hem heen lopen, toen ze Mr. Schuester hoorde.
“Puck! Ik dacht net dat je je leven gebeterd had!”�
Emily draaide zich om en kreunde zacht toen de leraar met grote passen op hen af kwam lopen en niet al te blij leek.
“Kom op Mr. Schue, het is maar wiskunde. U moet niet meteen teveel van me verwachten.”�
“Dat zal best, maar je weet dat je er niet al te best voor staat. En Emily, nog steeds niet in de les? Jongens ik ben bang dat ik jullie moet laten nablijven…”�
“Wat?!”� Riep Emily verontwaardigd.
Puck haalde alleen zijn schouders op. Het was duidelijk dat het voor hem niet de eerste keer zou zijn dat hij moest nablijven. Dat was het net zo min voor Emily, maar ze wist dat ze problemen zou krijgen als ze op haar eerste dag op een nieuwe school al straf had.
“Maar Mr. Schuester, ik kan het lokaal niet vinden en…”�
“Geen smoesjes Emily, ik heb je daarnet al gewaarschuwd. Dat je nieuw bent hier betekent niet dat je zomaar alles kan maken.”�
“Mr. Schue het is haar eerste dag, kunt u niet…”� Probeerde Puck maar Mr. Schuester was blijkbaar vast van plan om voet bij stuk te houden.
“Naar Figgins, allebei, nu meteen!”�
“Wie is Figgins?”� Vroeg Emily maar Mr. Schuester negeerde haar vraag.
“Puck, jij weet vast wel hoe je daar moet komen, loop even met haar mee. En waag het niet om dit te negeren, dan zitten jullie allebei diep in de problemen!”�
En na dat nogal loze dreigement, beende hij met grote passen weg.
‘Geweldig dit, eerste dag en nu al nablijven. Wat zal Sara daarvan vinden?’ Emily kreeg koude rillingen toen ze daaraan dacht en vroeg een beetje beverig aan Puck:
“W-wie is Figgins?”�
“De directeur, maar maak je geen zorgen, hij is nog stommer dan het achtereind van een varken.”�
“Dan is hij nog slimmer dan de directeur van mijn oude school, ik betwijfel of die man wel op een legale manier aan zijn baan is gekomen.”�
Puck lachte en vroeg:
“Ben je daarom van school geswitcht?”�
Haar glimlach verdween vrijwel onmiddellijk en ze gaf geen antwoord. In plaats daarvan zei ze:
“Nou, weet jij waar dat kantoor is? Ik heb geen zin om ‘diep in de problemen te komen’,”� Mr. Schuester napratend.
“Eh…Ja, ja natuurlijk, loop maar mee.”� Stamelde Puck, enigszins verbaasd dat ze van onderwerp was veranderd.
Eenmaal aangekomen bij het kantoor zag Emily een Indiaas uitziende man met een nogal lelijk pak achter het bureau zitten. Toen hij hen zag staan, zuchtte hij diep en zei met een zwaar accent:
“Binnen.”�
Een kwartier later stonden ze weer buiten, Emily stond lichtjes te trillen op haar benen. Dat was een heftige preek geweest, eentje die ze liever niet had willen horen. Puck daarentegen had dezelfde stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht als toen ze naar binnen waren gegaan en leek totaal niet aangeslagen, hoewel hij toch een fikse straf had gekregen. Drie dagen nablijven, aangezien dit al de zoveelste keer was geweest dat hij spijbelde. Omdat Emily nieuw was, had Figgins haar gespaard met ‘slechts’ een middag. Helaas zou hij wel naar Sara bellen, iets waar Emily het meest tegenop zag en ze was bijna blij dat ze tot half zes op school moest blijven. Ze wilde die confrontatie zo lang mogelijk uitstellen.
“Nou, dat viel nog mee of niet?”� Vroeg Puck, alleen maar om de stilte die tussen hen heerste te doorbreken.
“Wat je meevallen noemt, eerste dag, nu al nablijven. En Figgins belt ook nog eens naar…”�
“Ja, wie is Sara? Waarom zei hij niet gewoon…”�
“Maakt verder niet uit. Waar is dat detentielokaal?”� Onderbrak ze hem.
Terwijl ze naar het detentielokaal liepen, ging Emily’s telefoon af. Ze vloekte zacht en nam op. Haar gezicht klaarde op toen ze Kate’s stem hoorde.
“Hey Emily, goed nieuws, je kan toch komen vanmiddag, hij vroeg zelfs naar je!”�
Emily wilde net: ‘Ja, natuurlijk, ik kom er meteen aan!’ roepen, toen Puck plotseling stilstond voor de deur van een lokaal dat duidelijk het detentielokaal was en ze besefte dat het niet ging lukken.
“Nee sorry Kate, dat gaat niet…”�
“Je weet toch hoe hij is he? Hoe moet ik hem dat in vredesnaam duidelijk maken?”�
“Ik weet het ook niet, maar…”� Ze zweeg toen ze Puck zag gebaren dat ze met hem mee moest komen.
“Wacht even Kate, ik bel je zo terug goed?”� En ze hing op. Ondertussen had Puck haar meegenomen naar een nis in de hal en hij zei op fluistertoon:
“Luister, ik weet niet waar je naartoe moet, maar het klonk belangrijk genoeg om voor te spijbelen.”�
“Begin je nou alweer? Voor de laatste keer, het is mijn eerste dag en…”�
“Zo bedoel ik het niet. Nou wees stil en luister.”�
Emily hield haar mond, beseffende dat hij het meende.
“Kijk, die leraar controleert nooit of je er de hele tijd bent, alleen aan het begin en op het einde. De rest van de tijd leest hij de krant of doet hij nakijkwerk. Wat je dus doet, is het volgende…”�
Met het zweet in haar handpalmen stond Emily voor de leraar. Hij zag er inderdaad erg sloom en niet al te snugger uit. Serieus, waar vonden ze die types?
“Dus,”� Zei de man en zijn stem klonk al net zo traag en stroperig als zijn brein waarschijnlijk werkte.
“je hebt buikpijn en last van…diarree?”� Emily knikte en probeerde om niet naar Puck te kijken, wetende dat ze zichzelf dan zou verraden.
“Goed dan, hier heb je een gangpas. Kom maar terug als je je weer wat beter voelt.”�
Ongelovig nam ze het pasje aan en liep het lokaal uit. Eenmaal op de gang ging ze niet naar de wc, maar naar haar locker. Ze pakte haar jas en sleutels en ging haastig naar buiten.
Puck keek door het raam naar buiten en zag haar staand op de trappers wegfietsen. Hij was verbaasd dat ze niet met de bus ging, of met de auto zoals de meeste mensen. Aan de andere kant, het paste wel bij haar, iets anders doen dan anders. Hij zuchtte en staarde naar de klok, die zo traag liep dat hij zou kunnen zweren dat iemand ermee geknoeid had. Na een uur was Emily er nog steeds niet en na anderhalf uur ook niet. Puck begon zich langzaam maar zeker zorgen te maken. Waar was ze eigenlijk geweest? Wat was er zo belangrijk voor haar dat ze er op haar eerste dag voor wilde spijbelen? Om vijf voor half zes kwam ze binnen en gaf het pasje aan de leraar. Die leek niet eens verbaasd dat ze bijna twee uur was weggeweest, maar gebaarde naar een stoel en zette er zo te zien geen vraagtekens achter. Puck wilde haar net fluisterend vragen waar ze geweest was, toen de bel ging en de nablijvers opgelucht opstonden. De leraar vinkte hun namen af bij de deur en zei met monotone stem dat ze het vooral bij deze keer moesten laten. Emily haastte zich naar buiten en voordat Puck haar kon tegenhouden, was ze verdwenen.
‘Nou, ik zal nog eens iemand helpen…’ dacht hij wrokkig. Hij hees zijn tas wat hoger op zijn schouder en liep in de richting van de uitgang.
‘Wat een rotdag. Wat een ongelofelijke, shit, klote, rotdag…’ Die woorden bleven als mokerslagen in haar hoofd dreunen. Ze voelde voorzichtig aan haar oog en dankte haar geluk dat het Noah niet was opgevallen. Kate had haar al gewaarschuwd toen ze binnenkwam maar ze was natuurlijk weer te koppig geweest om naar haar te luisteren. Arme Peter, hij kon hier niks aan doen, maar toch had hij nu onwetend haar hele dag verpest. Emily zuchtte en keek om zich heen. Ze had niet goed opgelet waar ze liep en was in een gang belandt die ze niet kende. Een deur van een lokaal stond op een kier en een klein streepje licht viel op de gang naar buiten. Ze wilde doorlopen toen ze de perfecte, glanzende zwarte piano zag staan in het midden van de ruimte. Ze keek om zich heen, maar de gang was verlaten. Langzaam opende ze de deur en glipte naar binnen. Het was alsof de piano erom smeekte om bespeeld te worden, de ivoren toetsen glimmend in het licht van de plafondlamp die iemand kennelijk vergeten was uit te doen. Emily keek opnieuw de gang in en ging toen voorzichtig op het krukje zitten. Alleen even luisteren hoe hij klonk, dat was alles… Ze sloeg de c-toets aan in het midden en de klank vulde de ruimte. Geschrokken van het volume keek ze om, maar nog steeds kwam niemand haar woedend vertellen dat dit verboden terrein was na schooltijd. Een gevoel van roekeloosheid maar ook van verdriet overspoelde haar en ze liet haar tas afglijden en legde hem naast de piano, terwijl ze met haar vingers over de toetsen streek. Er was maar één liedje dat ze nu wilde spelen, het enige nummer waar ze troost uit kon halen op momenten als deze. Voor de laatste keer controleerde ze of er niemand was, maar toen ze daarin opnieuw werd gerust gesteld, stroopte ze haar mouwen op en legde haar vingers in de beginpositie. Het was alsof ze thuis kwam na een lange, vermoeiende rit.

(Origineel: http://www.youtube.com/watch?v=RdahZQGgJcA, voor iedereen die het nummer niet kent, raad ik het aan om dat eerst te luisteren. Cover (het nummer dat Emily speelt): http://www.youtube.com/watch?v=7TZ6EmarYqU)

Puck stopte abrupt en luisterde. Was dat de muziek van iemand die zijn Ipod te hard had aanstaan, of hoorde alleen hij het? Hij liep verder in de richting van het geluid en meende dat het uit het muzieklokaal kwam. Heldere pianoklanken vulden de ruimte en hij voelde kippenvel op zijn armen. Hij keek om de deurpost en zag Emily, rechtop achter de piano, haar hoofd en schouders meebewegend met de muziek. Nu pas viel het hem op dat ze ook zong, zachtjes weliswaar en nauwelijks verstaanbaar boven het volle geluid van de piano, maar wat hij hoorde klonk hem glaszuiver in de oren. Hij liep voorzichtig het lokaal in, zo min mogelijk geluid makend om haar niet te storen.
“It’s true, look how they shine for you… Look how they shine for you… Aaaaaargh!”� Emily gilde van schrik toen ze plotseling een hand op haar schouder voelde en ze sprong overeind. De laatste klanken van de pian
o stierven weg terwijl ze Puck boos en verwijtend aankeek.
“Waarom deed je dat?! Ik schrok me rot, ik dacht dat je een of andere creepy conciërge was die…”�
“Hoe kom je daaraan?”� Vroeg Puck, haar relaas onderbrekend en hij wees naar haar blauwe oog. Emily voelde dat ze bloosde en zei haastig:
“Ik ben tegen een deur gelopen, stom he?”� Maar ze zag dat hij haar niet geloofde en dus besloot ze om een ander onderwerp aan te snijden, in de hoop dat hij haar niet verder zou ondervragen.
“Bedankt dat je me hebt geholpen. Ik sta bij je in het krijt.”� Hij fronste zijn wenkbrauwen, maar toen klaarde zijn gezicht op en hij zei:
“Dan weet ik wel een manier om die rekening te vereffenen.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.