FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 56: Revealing something important.

“Pi.. pika! CHUUUUUUU!”� Een felle bliksemstraal vloog met een krachtige impact tegen een Servine aan, die werd weggeslingerd,”� Goed gedaan, Sparky!”� riep de enthousiaste jongen tegen een kleine Pikachu die een vrolijk dansje maakte. Sora had de hele namiddag besteed aan de training van zijn Pikachu. Waarschijnlijk was Sparky zo onder de indruk van de situaties geweest, die net hadden afgespeeld het hem motiveerde om een stevige training te starten. Sora had het een goed idee en afleiding gevonden.
“Je bent niet slecht voor een klein onderdeurtje,”� sprak het meisje die de eigenaar van Servine was, “Bedankt voor het gevecht! Jij was anders ook niet slecht,”� Sprak Sora met een vriendelijke glimlach, zijn Pikachu was breed grijnzend op zijn schouder komen klimmen. De bruinharige jongen draaide zich om naar zijn Pokémon, ”�Jongens, we hebben morgen een belangrijke dag.. Onze Gym match.”� Al zijn Pokémon begonnen opgewonden te springen, behalve zijn Riolu. Kio had zich vandaag afgesloten van de groep en weigerde om mee te trainen, dit baatte Sora veel zorgen aangezien het feit dat de Riolu altijd zo vrolijk was en graag meetrainde. Sora wist wel waarom, hij mistte haar ook maar dat was dan nog geen reden om depressief te zijn… daar was het leven immers veels te kort voor, “Kio! Vang!”� Sora gooide een klein balletje naar het hoofd van de Riolu die er niet op reageerde en zich treurig omdraaide waardoor het balletje langs hem afvloog. De bruinharige jongen keek neerslachtig naar het blauwe wezentje en wilde net op hem af lopen maar draaide zich om bij het horen van de stem van zijn broertje, “Ik heb het! Ik heb het!,”� riep de opgewonden jongensstem van Roxas, hij had iets wits in zijn hand. Sora zette een niets begrijpende blik op zijn gezicht, “Wat heb je?”� vroeg hij nieuwsgierig. Roxas antwoordde met een brede grijns, “Het recept voor een goed avondmaal. Je moet wel goed eten, mijn zoon,”� antwoordde Roxas met een brede grijns. Sora rolde met zijn ogen,”� Ja moeder, zal ik doen.”� Roxas wierp hem een felle blik toe. Sora liep langs zijn broer af en wandelde zo door naar het blauwe wezentje toe die met zijn pootjes over zijn knieen gebogen zat en naar het stromende water staarde met een neerslachtige blik op zijn gezichtje. Sora draaide zijn hoofd naar Roxas en zijn andere Pokémon, ”�Rox, vind je het erg om Sparky enzo mee te nemen?”� vroeg Sora toen hij de overige Pokémon zag kijken. De jongen wilde het liefst alleen zijn met de Riolu omdat hij wist dat het niet fijn was om pottenkijkers te hebben. Hij vond dat begrijpelijk. “Tuurlijk broertje, kom jongens.”� Sora glimlachte toen Roxas de Pokémon wenkte en met hem meeliepen.


Sora plofte naast Kio neer die langzaam opkeek van het glinsterende water, “Je mist Chiara.. huh? ”�De Riolu keek met een neerslachtige blik de jongen aan en keek vervolgens weg, “Riuuh,”� hoorde Sora de Riolu mompelen. ”�Ik mis haar ook,”� begon de jongen met een bedenkelijk gezicht zodat Kio zijn trainer aankeek,”�Riuuuh, luuuuh,”� mompelde Kio zachtjes terwijl er een traan langs zijn wangetje gleed. Sora legde een troostende hand op het hoofdje van het wezentje, “Ik weet dat ik dit al vaak heb gezegd maar het duurt niet lang meer voordat Chiara terug komt,”� sprak Sora met een glimlach maar de Riolu was er zo te zien niet van overtuigd, van zijn woorden. “Riuuuh.”� Sora voelde hoe de jonge Riolu zijn armpjes om zijn middel heen sloeg, “Het is al goed, joh,”� zei Sora met een tevreden glimlach en stond vervolgens op. “Laten we naar binnen gaaaah-“ Sora werd met een brute kracht omvergelopen en viel met een harde klap op de grond, “Auw, kijk is uit man!”� Kio was geschrokken achteruit gedeinsd en wist niet zeker wat hij moest doen, blijven staan of de mafketel, die Sora omver had gelopen een lesje te leren. De bruinharige jongen was gelukkig al overeind gekrabbeld en keek kwaad naar de gene die hem omver had gelopen maar die was al weg. Sora liet het voor wat het was en stak zijn hand uit naar de Riolu, “Kom je? De Riolu kneep zijn oogjes dicht en deed ze weer open terwijl hij enthousiast zijn hand aannam. Samen liepen ze naar het Pokémon Center. Toen Sora aankwam met een slapende Riolu in zijn armen, werd hij bij het Pokémon Center hartelijk begroet door Sparky die vrolijk op zijn schouder sprong, “Hij is onderweg inslaap gevallen,”� fluisterde Sora tegen zijn kleine gele vriend. Sparky zette een nog bredere glimlach op, toen hij de Riolu zag, “Denk dat hij maar vannacht bij ons moet slapen.”� Sparky en Sora begonnen zachtjes te grinniken.


Die avond lag de jongen in zijn bed, te staren naar de onderkant van het stapelbed die hij deelde met zijn broer. Kio lag naast hem te snurken.. van Sparky wist hij niet zeker of hij sliep maar waarschijnlijk hield hij hem nauwkeurig in de gaten door te doen alsof hij sliep. Sora was het na een tijdje zat en schopte de dekens aan de kant terwijl hij zijn schoenen aan trok en vervolgens de gang op verdween. Het was donker in de gangen van het Pokémon center maar dat maakte Sora niet heel erg veel uit, hij wilde inmiddels alleen maar naar buiten om naar de sterren te kijken. Uiteindelijk bereikte hij de vooruitgang en stapte naar buiten waarna hij linksaf sloeg, het trainingsveld van het Pokémon Center bereikte. Daar ging hij zitten terwijl hij met een emotieloze blik naar de sterren staarde… het leek alsof de sterren zich maar bleven vermenigvuldigen, het waren er zoveel. dit had hij niet meer gedaan sinds de dood van zijn moeder… en toen in Striation City met zichzelf maar dat was van korte duur geweest, gezien het feit dat Chiara hem toen met Sparky was komen zoeken. Sora kon de blik van Chiara maar niet vergeten.. toen ze was vertrokken, hij wilde haar dolgraag helpen maar iets in hem zei dat ze dit zelf op moest lossen anders was hij haar pad gevolgd en had hij haar tegengehouden… “Pikapi!”� Sora schrok zich dood en keek in de donkerblauwe ogen van zijn partner,”� Oh hey, maatje,”� sprak Sora haast toonloos.
Sparky sprong tussen zijn benen door en keek met twinkelende ogen naar de duizenden sterren, “Pika, Pikachu?”� Sora glimlachte flauwtjes en aaide de Pikachu over zijn hoofdje,”� Sparky?”� Het wezentje keek vragend op, “Heb ik er goed aangedaan om Chiara te laten gaan?”� vroeg Sora toen op een neerslachtige toon waarbij de Pikachu hem ongerust aankeek, “Pikachu, pikapika,”� antwoordde Sparky met een ongeruste blik waarbij de jongen een scheef glimlachje opzette, “Ik.. ik heb alleen maar geluisterd naar Roxas omdat ik wist dat hij gelijk had.. maar nu twijfel ik…. Ik.. ik hou van haar zoals jij en Suki van mekaar houden,”� sprak Sora toen en voelde dat hij rood werd. Sparky zette een geruststellende lach op zijn snoet en zette vervolgens zijn voorpoten tegen zijn buik en schudde toen zijn hoofd. “Pikachu.. Pika, pikachu.”� Sora moest opdat moment zijn tranen bedwingen maar hij kon het niet helpen, Sparky was op het moment de enige steun en toeverlaten die hij had.. buiten Roxas. Maar op dit moment had hij veel meer aan Sparky dan aan zijn eigen broer…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.