FanFic.nl

Blending in, or standing out

A little piece of Emily

“Wat voor manier?”� Vroeg Emily wantrouwend.
“Kom bij New Directions!”�
“Bij wat?”�
Puck grinnikte en legde uit:
“New Directions is de Glee-club van deze school. Een showkoor.”�
Emily staarde hem aan. Wilde hij haar soms voor schut zetten?
“Oké, dus?”�
“Kom erbij! We kunnen echt iemand zoals jij gebruiken en…”�
“Wacht, we? Zit jij er ook bij dan?”�
Hij knikte.
‘Nu heb ik toch echt alles gezien. Een sporter die bij een showkoor zit…’ Dacht Emily en blijkbaar stond dat op haar voorhoofd geschreven, want hij zei enigszins defensief:
“Ik ben heus niet de enige sporter die erbij zit hoor. En het is echt leuk!”�
Emily was er nu van overtuigd dat hij haar in de maling nam.
“Ja haha, heel grappig. Maar ik ga weer, ik ben al te laat en dadelijk…”�
“Nee wacht!”�
Hij pakte haar arm en Emily bleef staan. Haastig trok hij zijn hand terug en zei:
“Denk erover na. Morgen om half vier in dit lokaal repeteren we. Kom gewoon eens langs, ik weet zeker dat het je bevalt.”�
Ze keek hem aan en probeerde om een leugen te ontdekken in zijn grijze ogen. Ze zag niets en zuchtte.
“Goed dan, maar alleen omdat ik bij je in het krijt sta. En als ik het niks vind of als blijkt dat het een grap is…”�
“Het is geen grap.”� Onderbrak hij haar.
“Dan ga ik gewoon weer, oké?”� Vervolgde ze alsof hij niks gezegd had.
Hij knikte en opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen weer. Emily keek hem vragend aan en uiteindelijk zei hij:
“Waar was je vanmiddag?”�
“Gaat je niks aan.”� Zei ze met klem.
“Zeg, ik heb je wel geholpen hoor! Je kan toch best…”�
“Dat je me geholpen hebt, wil niet zeggen dat ik daar ook om gevraagd had, of wel?”�
Hij voelde dat hij boos werd. Wat dacht ze wel niet, hem twee keer op een dag voor schut zetten?!
“Ik heb je al gezegd…”� Siste hij en hij deed een stap dichterbij zodat ze nu op nog geen tien centimeter van elkaar af stonden.
“Het is niet slim om de populaire mensen te beledigen.”�
“Ik wist niet dat een showkoor je populair maakte.”�
Hij bromde iets onverstaanbaars en zei toen fel:
“Zoek het dan ook maar uit. Ik ben weg hier.”�
En hij liep met grote passen langs haar heen het lokaal uit. Een minuutje of wat later hoorde Emily de deur van de hoofdingang met een klap dichtslaan en ze sloot haar ogen. Dat was geen slimme zet van haar geweest en, eerlijk gezegd, wist ze ook niet waarom ze zo bot tegen hem had gedaan. Hij had haar nota bene geholpen en nu kreeg hij stank voor dank. Diep vanbinnen wist ze heel goed waarom ze hem afhield, maar op dit moment voelde ze niet de behoefte om in dat duistere hoekje van haar ziel te kijken. Met een zucht hees ze haar tas op haar schouder en liep naar buiten, met haar gedachten bij Peter, de confrontatie met Sara en stiekem ook bij Puck. Terwijl ze naar huis fietste, liep ze in gedachten alles na wat er die dag gebeurd was. Dat deed ze altijd en het was haar manier van afschakelen, maar ook haar manier om dingen die ze volledig verpest had een plekje te geven. En hoe hard ze ook probeerde om haar pianospel in het openbaar in de categorie ‘volledig verpest’ te stoppen, haar verstand liet alleen maar toe om het in de ‘dingen die perfect gingen’ categorie te plaatsen. Dat Puck het toevallig gehoord had en de daarop volgende confrontatie waren daarentegen weer een heel ander verhaal. Ze zuchtte toen Sara’s huis in zicht kwam, dat baadde in het licht dat uit de ramen naar buiten vloeide. Emily wist zeker dat Figgins al gebeld had, wat nog eens bevestigd werd toen ze Sara in de deuropening zag staan met een weinig toegeeflijke uitdrukking op haar gezicht. Moedeloos zette ze haar fiets in het rek en wilde naar binnen gaan, maar Sara hield haar tegen.
“Mag ik naar binnen? Ik ben moe en…”�
“Dacht je nou werkelijk dat je er zo makkelijk vanaf zou komen? De directeur heeft gebeld Emily, de directeur nota bene! En dat op je eerste dag!”�
Emily keek strak naar de houten planken van de veranda en volgde een mier met haar ogen, vastbesloten om Sara niet aan te kijken en zich helemaal bloot te geven.
“Luister, ik hoorde het van Peter en ik vind het rot voor je, maar…”�
“Hoe weet u van Peter?”� Vroeg Emily scherp en ze tilde met een ruk haar hoofd op en keek haar recht aan.
“Kate belde. Ze dacht dat je misschien van streek zou zijn door wat hij…”�
“Peter kon er niks aan doen.”� Zei ze kil en ze probeerde opnieuw om langs haar heen te komen, maar Sara pakte haar arm en Emily kon de gedachte aan Puck die haar nauwelijks een halfuur geleden op precies dezelfde plek had vastgehouden, niet tegenhouden. Ze voelde dat ze ondanks alles bloosde.
“Je hoeft je er niet voor te schamen, dat weet je toch?”� Zei Sara zacht, die haar rode kleur verkeerd opvatte.
“Doe ik ook niet.”� Loog Emily.
“Luister, over dat nablijven hebben we het morgen wel, maar ik wil het echt even met je hebben over Peter. Dit is niet goed voor je Emily, de hele tijd maar dat op en neer gefiets elke keer als hij je nodig heeft, dat kan zo toch niet langer?”�
Emily voelde woede opborrelen in haar maag maar probeerde dat te negeren. Ze werd altijd enorm emotioneel en onredelijk als ze boos was en dat leek haar met de straf van vandaag niet zo’n goed idee.
“Sara ik weet dat u me alleen maar probeert te helpen, maar u bent mijn moeder niet. Misschien wel voor de andere kinderen hier, maar niet voor mij. Kan ik nu gaan?”�
Zonder een antwoord af te wachten, liep ze langs haar heen naar binnen. In de woonkamer die aan de hal grensde zaten de vier overige kinderen met wie ze op dit moment het huis moest delen. Emily probeerde om de trap naar boven op te sluipen, maar helaas had Tommy, de op een na jongste van het stel, haar gehoord. Hij draaide zijn hoofd om en zei:
“Jij bent laat thuis van school, ik hoorde van Sara dat je moest nablijven maar dat je zelfs daarbij gespijbeld hebt!”�
Emily rolde met haar ogen maar besefte toen plotseling iets. Als Sara wist dat ze niet de hele tijd in dat detentielokaal was geweest, dan wist ze misschien ook wel hoe ze daar onderuit had weten te komen. En wie haar daarbij geholpen had. Helaas had ze Kate ietsje te goed over haar succesvolle ontsnappingspoging ingelicht.
Ze besloot om het zekere voor het onzekere te nemen, draaide zich om en liep weer terug de veranda op, waar Sara op het oude bankje zat en haar hoofd vermoeid in een handpalm had gelegd. Emily bleef abrupt staan en wist niet zo goed wat ze moest zeggen, totdat Sara haar zag. Ze keek verbaasd op en vroeg:
“Is er nog iets dat je me wilt vertellen Emily?”�
“Ja, ik… Over dat nablijven…”�
“Dat nablijven waarbij je gespijbeld hebt?”�
Emily kreeg opnieuw een kleur maar ging dapper verder.
“Ja dat. Hoe eh, hoe wist u dat? Dat ik gespijbeld heb, bedoel ik?”� Stamelde ze onbeholpen. Sara leek verbaasd.
“Dat zei ik toch al? Kate belde me net over Peter. Dat was vlak nadat die directeur me via de telefoon verteld had dat je moest nablijven. Ik ben heus niet stom hoor.”�
“Oh, oké. En eh…Kate had het alleen over wat er gebeurd is met Peter?”�
“Ja, wat wil je hier nou mee bereiken?”� Vroeg Sara, enigszins geïrriteerd.
“N-niks hoor, gewoon…”�
‘Verdomme, ze heeft me door!’ dacht Emily toen ze haar pleegmoeder haar met samengeknepen ogen zag aankijken.
(http://www.youtube.com/watch?v=nI7Dg-g0sEI Luister naar dit nummer terwijl je het volgende stuk leest)
“Emmie, je bent geen beste leugenaar.”� Bij het horen van haar oude koosnaampje schoten haar ogen vol.
“Noem me niet zo.”� Zei ze zacht en ze hoorde haar stem trillen.
“Lieverd, luister naar me...”�
“Ik ben uw lieverd helemaal niet!”� Riep Emily woedend en ze draaide zich om en wilde weglopen, toen ze Sara hoorde zeggen:
“Genoeg! Ik wilde je eigenlijk geen straf geven voor dat gespijbel vanwege Peter, maar nu laat je me geen keus.”�
Emily bleef staan, met de rug naar haar toe en wetende dat ze Sara gekwetst had.
“Je gaat morgen naar school en vertelt de directeur alles. Geloof me als ik zeg dat ik hem ga bellen om dat te controleren. En je hebt twee weken huisarrest jongedame!”�
Ze sloot haar ogen en wenste vurig dat dit het enige zou zijn. Die Figgins zou geen probleem worden, dat werd dan maar een extra middagje nablijven. Toen herinnerde ze zich dat ze dan zeer waarschijnlijk met Noah in een lokaal zou moeten zitten aangezien hij de komende twee dagen nog detentie had. Na haar botte gedrag wist ze niet of hij nog wel met haar wilde praten. Huisarrest was geen probleem, ze deed toch niet aan sport en had geen vrienden met wie ze kon gaan stappen of leuke dingen doen.
Helaas haalde Sara diep adem en voegde er met trillende stem aan toe:
“En geen muziek voor de rest van de week. Ik pak je gitaar af en je krijgt hem volgende week maandag pas weer terug.”�
“Wat?! Nee, kom op Sara dat is niet eerlijk!”� riep Emily woedend en ze draaide zich om en staarde haar met gebalde vuisten aan.
“U weet best dat ik die gitaar nodig heb!”�
“Het is niet gezond om nergens over te praten en steeds maar op dat ding te tokkelen als je verdrietig of boos bent! Jij bent zo gesloten sinds…”�
De rest van de zin hoorde Emily al niet meer. Ze rukte de voordeur open en stormde de trap op naar boven. Ze sloeg haar kamerdeur met zo’n klap achter zich dicht dat de ramen trilden in hun kozijnen en haar oren pijn deden van het harde geluid.
Zwaar ademend alsof ze zojuist een stuk gesprint had, staarde ze naar de foto op de deur. Een foto van een gelukkig gezin met op de achtergrond een schitterend meer en een blauwe lucht. Haar woede maakte plaats voor verdriet en ze viel op haar bed neer en beet in haar kussen, zodat niemand haar kon horen huilen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.