FanFic.nl

Engel des doods [5-Shot]

Hoofdstuk 5.

“Clio, ik vind de nagellak die je op hebt niet mooi.”� Bang keek het meisje naar Bill. Hij hield iets achter zijn rug. “Nu ik toch je manicure ga doen, kan ik eveneens je nagellak bijwerken. Goed?”�

Bill grijnsde gemeen, waarna hij een speciale tang vanachter zijn rug haalde. Genietend keek hij hoe de blik in Clio’s ogen veranderde. Haar ogen sperden zich wijd open. Angstig schudde het meisje haar hoofd.

“Nee, alsjeblieft Bill. Niet doen.”� Haar stem was niet meer dan zacht gefluister.

Tranen brandden in haar gifgroene ogen. Dit kon hij niet doen. Besefte hij dan niet hoeveel pijn dat ging doen? Moest hij haar echt op zo’n manier terugpakken?
Alsof Bill Clio’s gedachten kon lezen, siste hij gemeen: “We gaan je laten voelen wat pijn is, schatje. Nu zul je eindelijk beseffen hoe het voelt om gekwetst te worden.”�

Traag maakte Bill de tang vast aan haar eerste nagel. Hij grijnsde breed. Dit was het moment waarnaar hij al die tijd had gesmacht. Hij wilde de doodsangst in haar ogen zien. Hij wilde haar zien rillen onder zijn aanrakingen. Hij wilde de angst in haar stem horen wanneer ze hem probeerde te overtuigen haar geen pijn te doen. Hij wilde haar smeekbede horen. Haar horen zeggen dat het haar speet. Haar zien lijden.
Maar hij zou geen medelijden tonen. Ze was naar hier gebracht met een reden en daar kon ze niet onderuit.

Hysterisch gegil galmde door de kamer. Hevig probeerde het meisje zich uit de greep van de gespen te verlossen. Een afschuwelijke pijn raasde als een gek door haar lichaam.

Tranen brandden in haar ogen. Smekend keek Clio de jongen aan.
“Alsjeblieft, houd op. Het was helemaal niet mijn bedoeling om je te kwetsen. Ik wist niet dat je het gehoord had. Ik…”�

De bruine ogen van Bill schitterden van plezier toen hij het hulpeloze meisje voor hem zag. Het gaf hem een voldaan gevoel om de pijn in haar ogen te zien. “Wat spijtig toch dat ik zo goed hoor,”� siste de zanger gemeen. “Oh, schatje, weet je hoe ongelooflijk mooi je nu bent? Niets is mooier dan die pijn die zo trots in je ogen glanst. De pijn die me vertelt dat je wenste dat dit ophield.”� Bill’s ogen glinsterden gemeen. “Wat spijtig toch. Ik vind het net leuk om je pijn te doen.”�

“Klootzak!”� schreeuwde Clio woedend.

“Hier heb je zelf om gevraagd.”�

Een gil die door merg en been ging volgde. Tranen rolden over Clio’s wangen. Machteloos keek ze hoe de jongen de derde nagel vastklemde tussen de tang. Weer galmde er luid gegil door de kamer. Haar hoofd draaide een kwartslag, terwijl ze braakneigingen probeerde te onderdrukken. Het beeld van drie nagels die wreed uit haar vingers waren gerukt, zou voor eeuwig op haar netvlies brandden.

Het meisje liet zich verslagen in de spijkerstoel glijden. Waarom was ze ooit met Bill meegegaan? Ze had geweten dat er iets met hem scheelde. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Ze had gewoon haar eigen doodvonnis getekend.

Doordat Clio had liggen kronkelen van de pijn, hadden de spijkers op de stoel haar armen helemaal opengehaald. Clio durfde niet naar haar handen kijken, vrezend dat ze enkel rauw vlees zou zien.

“Hou op.”� Clio huilde ontroostbaar. Dit soort pijn had ze nog nooit gevoeld.

Tom lachte. “Je houdt niet van routine, hè? Ik ook niet. Geen paniek. We hebben nog andere leuke dingen.”�

Clio keek in het rond. Haar zicht was wazig door de tranen in haar ogen. Bill stond bij een vuur.

Toen Bill naar haar kwam, zag ze wat hij vasthield: een ijzeren stempel in de vorm van een B.”�

“Laten we even duidelijk maken dat je van mij bent,”� zei Bill rustig.

“Dit is dom,”� zei ze stil. “Als ze me vinden, gaan ze meteen op zoek naar iemand wiens naam begint met een B.”�

“Dat kan best zo zijn,”� zei Bill. “Maar wie verdenkt er die lieve jongens van Tokio Hotel nu?”� Bill hield Clio’s haar opzij en drukte de gloeiende stempel in haar nek.

Weer slaakte het meisje een ijselijke gil. Dikke tranen rolden over haar wangen.

Bill tilde haar kin op. “Je bent zo mooi als je pijn hebt, Clio. Zo ongelofelijk mooi…”� Hij likte aan haar wang om haar zoute tranen te proeven. Toen ging hij achter haar staan en legde zijn armen om haar heen. Zachtjes gaf hij kusjes in haar nek. “Stil maar. Je bent voor altijd van mij.”�

“Je gaat me vermoorden,”� brulde ze door haar tranen heen.“Hoe kan ik dan voor altijd van jou zijn?”�

Daar wist Bill geen antwoord op.

Toen Tom Clio van de stoel haalde, zakte het meisje als pudding in elkaar. Haar nek en armen zaten vol bloed en er zat een spijker door haar hand. Tom zuchtte. “Jezus, we zijn nog maar net begonnen en jij ziet er al zo uit.”�

“Als het een troost mag zijn.,”� zei Bill zacht. “…van alle meisjes die ik al gehad heb, ben jij de allermooiste.”� Hij keek naar haar handen en grijnsde. “Zelfs zonder nagels.”�

“Hier.”� Tom gaf haar weer een flesje.

“Wat is dat?”� vroeg ze zacht.

Tom haalde zijn schouders op. “Rattenvergif of zo. Lees jij altijd de bijsluiter dan?”�

“Rattenvergif?!”�Clio draaide haar hoofd weg.

“Goed dan,”� zuchtte Bill. “Je hebt het zelf gezocht, Clio.”� Hij haalde een duimschroef boven en Clio probeerde haastig weg te kruipen. Tom trok haar terug aan haar benen en stak haar duim tussen de schroef. Clio smeekte hen om haar los te laten, maar daar had de tweeling geen oren naar. Bij elke draai waarmee de schroef vaster werd aangedraaid, schreeuwde Clio harder, totdat ze uiteindelijk een krak hoorde.

“Ga je het nu opdrinken?”� vroeg Tom zacht. Clio kon geen woord uitbrengen, ze kon enkel onophoudelijk huilen.

Bill duwde hardhandig haar lippen uit mekaar en masseerde haar slokdarm, zodat ze het goedje zou doorslikken. Clio stribbelde tegen, maar was te fel verzwakt om Bill weg te duwen. Luttele seconden later kreeg ze buikkrampen en begon ze bloed over te geven.

“Het is bijna voorbij,”� fluisterde Bill. Hoewel hij geen spijt had van zijn daden, vond hij het zonde dat het zo was moeten lopen.

Toen Clio Bill met de kattenklauw zag zwaaien, wist ze dat hij gelijk had. Ze deed haar ogen toe. Binnen enkele minuten zou het voorbij zijn.

Het jonge meisje kromp in elkaar toen het middeleeuwse marteltuig haar buik doorboorde. Hoewel ze zich voorgenomen had haar ogen te sluiten, waren ze nu terug wagenwijd open. Bill keek naar haar met iets wat op medelijden leek.

“Het spijt me dat ik je niet kan vergeven.”�

Clio keek hem woedend aan. Met haar laatste krachten greep ze Bill vast, nam ze de kattenklauw af en stak hem in de buik.

Bill kromp kreunend in mekaar. Tom liep snel naar hem toe. “Bill, Bill. Gaat het?”�

Bill knikte.

Terwijl het bloed nog uit haar buik gutste, stak Bill haar een tweede keer. Clio’s greep rond zijn arm verslapte en haar gekreun begon af te zwakken. Uiteindelijk werd het helemaal stil.

Bill keek nog een laatste keer in Clio’s gifgroene ogen en fluisterde zacht, “Pesten doet pijn, Clio. Ik hoop dat je dat nu begrijpt.”� Toen sloot hij haar ogen en kuste haar haren. “Slaap zacht, mijn engel.”�





The End


Bedankt voor al jullie leuke reacties. We hopen dat jullie het de moeite waard vonden om te lezen.

Reacties: