Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » 12 districts, 24 children -oneshots » Cato
12 districts, 24 children -oneshots
Cato
Cato.
Niemand weet wie achter dit masker schuilt. Niemand hoeft het te weten. Misschien ben ik een tiran. Misschien ook niet. Hou ik van degene die ik haat? Of haat ik degene waarvan ik hou? Het leven is ingewikkeld. Ik ben ingewikkeld.
Ik hielt die broodjongen in een dodelijke greep vast. Katniss kon me neerschieten, maar dat ging Pieta… Peita of hoe hij ook heette met mij mee. En Katniss met haar grote grijze ogen en haar prachtige bruine haar zou winnen. Maar ze zou ook niets kunnen doen, en dat joch zou langzaam stikken. Ik kon er niets aan doen, maar grijnsde. De grijns ging over tot een emotieloos gezicht en uiteindelijk werd het een grimas. Ik was in mijn gedachten verzonken.
Waarom riepen de mensen district 12? Zijn ze weer halfnaakt, of misschien wel helemaal? Mijn blik gleed naar het grote televisiescherm. Dat had ik beter niet kunnen doen. Haar ogen, ze staken daarmee mijn hart in vuur en vlam. Ze was… wauw, the girl on fire…
Snel schudde ik de gedachten over Katniss weg. Dit mocht niet gebeuren, niet nu. Ik keek snel naar de jongen die geklemd zat in mijn armen, diep van binnen wist ik dat hij het zou overleven. Even dacht ik na, en haalde daarna een briefje uit mij zak. Ongemerkt natuurlijk. In het briefje stonden een paar simpele woorden, drie simpele woorden die mijn gedachten over Katniss vertelde.
Ze wist niet dat ik hier verscholen zat, achter deze te grote plant. Haar handen hielden een ijzeren boog vast, haar blik was gericht op een schietschijf in de vorm van een mens. De pijl doorboorde het kleine rode rondje wat het hart aangaf. Ze heeft het zelfde met mijn hart gedaan, alleen dan met liefde. Ik wist dat ik niet zo mocht denken, iemand moest tenslotte dood.
Ik keek weer recht in de ogen van Katniss, ze was radeloos en in een tweestrijd met haarzelf. Wat ik er wel niet voor zou doen om haar hier weg te halen. Weg van de hongerspelen, weg van al het bloed, weg van alle pijn, weg van alles. ‘’Schiet maar! Schiet me maar neer, maar Donjuan gaat mee!’’ schreeuwde ik wanhopig. Ze moest winnen! Waarschijnlijk zouden die zielige mensen die ons nu op een beeldscherm zien denken dat ik haar gewoon wil kwellen. Ze moesten eens weten.
Ik volgde Katniss op een vlugge pas. Ik had haar bijna te pakken, maar ze klom nog net op tijd in de boom. Natuurlijk wilde ik haar niet vermoorden, anders was ze nu allang dood geweest. Mijn ogen volgde haar terwijl ze steeds hoger klom in de boom. Ze was een echte jager. ‘’Cato! Cato! Dood haar! Dood haar!’’ krijste Clove, mijn district partner. Ik haatte haar zo erg, maar ze was een nuttige bondgenoot. Langzaam begon ik de boom te beklimmen, ik begon na te denken hoe ik hier onderuit zou komen. Toen wist ik het! Ik greep een takje en brak het af, ik liet mezelf op de grond vallen. Alles voor mijn Vuurmeisje. Ik wil, nee moet er voor zorgen dat Katniss blijft leven. Het moet.
Met een stekende pijn in mijn hand kom ik terug in de realiteit, een pijl stak recht in mijn vlees. Ik wankelde onhandig naar achter, het was met me gedaan. Ik moest Katniss laten weten wat ik van haar dacht! Dit was waarschijnlijk mijn allerlaatste kans. Ik greep mijn zakmes en briefje en stak het recht in de hoorn. Ik keek of Katniss het zag, het antwoord was ja. En toen viel ik mijn einde tegemoet. Niet met openarmen, maar ik accepteerde het wel. Met een misselijkmakende krak kwam ik op de grond terecht, binnen een fractie van een seconde stonden er zo’n 10 honden om me heen. Ze scheurde en beten mijn vlees en botten doormidden, ik voelde niets. Ze krabde en kauwde aan me alsof ik hun persoonlijke bot was, ik voelde niets. Ik voelde niets want ik dacht aan mijn engel, mijn Katniss. Ik keek nog één keer naar de schoonheid, haar ogen keken mij met tranen aan. Een briefje lag in haar hand terwijl ze haar boog spande. ‘’Ik hou van je, Katniss Everdeen.’’ Fluisterde ik met heel veel moeite, mijn lichaam wilde schreeuwen. En voordat de pijl omringt door vuur mijn hart doorboorde, voordat ze me nog een laatste keer in vuur en vlam zette, en zelfs nog voordat de duisternis bezit over mij nam, dacht ik een paar woorden uit haar mond te horen. De beste woorden uit mijn korte leven, die mijn dood verdraaglijk maakte. ‘’Ik hou ook van jou.’’
Reacties:
WAUW.
Echt, serieus.
Wauw.
Zelfs ik - ik zie overal romantiek of een ander creatief, fantasierijk idee in - had nooit de moeite genomen om misschien dat wel achter Cato te zoeken.
Wat heb je/hebben jullie dit leuk ingevuld!
De scene in de boom vond ik misschien net weer ietsje te ongeloofwaardig, net zoals het einde, waar zij zijn gevoelens deelt. Omdat Cato nu eenmaal een woeste jager is en blijft in mijn ogen, maar dat is dan weer hoe ik hem zelf ervaar.
Maar dat stuk op de Hoorn, waar hij Peeta vastheeft en hoe dubbelzinnig zijn woorden blijken te zijn... Je had me echt helemaal daar. Ik denk dat het wel mogelijk kan zijn dat Cato een zwak zou hebben voor Katniss, maar ik denk ook dat hij sterk en getraind genoeg is om dat te negeren, als ik eerlijk ben. Hij is en blijft ten slotte een Beroeps: hij heeft waarschijnlijk al zijn hele leven geleerd nooit mededogen te tonen en vooral snel en efficiënt te doden.
Maar mijn twijfels/eigen mening genegeerd: wat is deze one shot vreselijk mooi. Gewoon omdat het ook echt nooit zelf in me opkwam!
Goed gedaan!
<3
zielig maar echt mooi, wel leuk dat het vanuit cato z'n oogpunt is
Dit he, is ZO mooi geschreven !
Het einde is zielig
, maar ook zo mooi 
Team Cato! mooi geschreven