FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 2

“En zoals altijd beginnen we bij de dames.”� Zei Effie en ze liep naar de grote kom met alle namen van de meisjes uit district twaalf. “Zijn er vrijwilligers?”� vroeg ze met een schijnheilig lachje. “Nee? Jammer. Maar dat maakt het wel spannend.”� Giechelde ze.

Rory en ik hielden elkaar stevig vast toen ze met haar hand door de briefjes ging. Ze nam er eentje vast en liet het weer vallen. Dit deed ze een paar keer. Een aantal meter verder viel er een meisje flauw, waarschijnlijk van de spanning, vaag herkende ik haar van op school.
Eindelijk nam Effie er een briefje uit en stak het omhoog. Ze liep weer naar het midden van het podium en opende het met veel drama.

“En de vrouwelijke tribuut voor district twaalf is…”� ze zweeg even om de spanning op te bouwen. “Primrose Everdeen!”�
Mijn hart stond stil toen ik mijn naam hoorde. Rory nam me nog beter vast. Dit kon niet waar zijn, ik kon niet echt gekozen zijn. Mijn naam zat er maar één keer bij. Ik moest het verkeerd gehoord hebben, dat kon niet anders.
“Primrose Everdeen? Waar ben je meisje? Kom maar naar voor.”� Zei Effie. Iedereen rond me keek me aan, sommigen gingen een stap opzij. Een vredebewaker kwam naar me toe en nam mijn hand vast.
Rory wou me niet loslaten en ik werd losgerukt.

“Prim nee!!”� ik hoorde de stem van mijn zus, keek achter me en zag dat ze door vredebewakers werd tegengehouden.
“Ik bied me aan! Ik bied me aan als tribuut!”� riep ze en plots werd het overal stil. Iedereen keek naar Katniss, en naar mij.
“Nou, het spijt me liefje, maar dat kan niet meer. Dat had je daarnet moeten doen toen ik het vroeg.”� Verkondigde Effie Prul met een misselijkmakend lachje.
“Nee, Prim, nee!!”� gilde mijn zus en het deed pijn, het deed pijn om de pijn in haar ogen te zien, om de pijn in haar stem te horen, om te zien hoe ze zich verzette tegen de vredebewakers, tevergeefs.

De vredebewaker die mijn hand vast hield trok me naar voor. Onder dwang liep ik de trappen op.
“Wie was dat die je wou vervangen schatje?”� vroeg Effie aan me maar ik kon niet antwoorden, dit was gewoon niet mogelijk. Straks zou ik wakker worden en beseffen dat dit allemaal maar een nachtmerrie was.
“Was dat je zus?”� vroeg ze verder en het enige dat ik kon doen was verdwaasd knikken.
“Geef een applaus voor de eerste kandidaat, Primrose Everdeen!”� niemand reageerde.
“Komaan mensen, wees eens wat enthousiaster en geef een applaus voor Primrose.”� De beste reactie die men hierop kon geven was het kussen van de drie middenste vingers van hun rechter hand en die opsteken. Rory was degene die dit begon en algauw nam iedereen dit gebaar over. Een gebaar van respect.

Het was duidelijk dat Effie zich hier ongemakkelijk bij voelde en ze liep naar de kom met de namen van de jongens.
“En dan nu onze mannelijke kandidaat.”� Deze keer verkocht ze niet veel show bij het trekken van de naam en nam gewoon een kaartje dat vanboven lag.
“En het is… Peeta Mellark!”�
Van bij de jongens kwam er een jongen vanuit het midden naar voor. Ook hij werd naar het podium gebracht door vredebewakers. Hij zag er ongeveer zeventien jaar oud uit en was goed gespierd. Vaag herkende ik hem als de bakkerszoon. Hij had nog een kans om het te halen, hij was sterk en altijd goed gevoed.

“Graag een warm applaus voor de tributen van district twaalf voor de vierenzeventigste editie van de jaarlijkse hongerspelen!”� Riep Effie in nog eens een vergeefse poging om een applaus te krijgen van onze inwoners. Toen dat niet lukte werden Peeta en ik naar binnen gebracht in het gemeentehuis. Straks zou het de laatste keer zijn dat ik mijn mama, zus en misschien nog Rory zou zien want tributen uit ons district overleven zelden. En zeker omdat ik zo jong ben… ik zou mijn dood tegemoet gaan en er is niets dat ik daaraan kan doen.

Achter mij gingen de grote zware deuren dicht. Dit waren mijn laatste momenten in distict twaalf, mijn laatste momenten in mijn thuis.
Vanaf nu zou ik moeten vechten om te overleven.

Reacties: