FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

The dark black night

Terwijl we ons brood de volgende dag zwijgend opaten, kruiste de blikken van Trelb en mij elkaar. Ik sloeg snel mijn ogen neer. Ik was veel te zenuwachtig voor een gesprek. Met tegenzin trok ik na het ontbijt mijn mooiste jurk aan. De kanten randjes leken me uit te lachen maar Trelb fluisterde dat ik er prachtig uitzag. Ik glimlachte naar hem met een brok in mijn keel. Hij zag er ook heel knap uit.
Hij stak zijn hand uit en alsof ik nog zes jaar was, pakte ik die angstvallig vast. Bang om los te laten. Samen liepen we naar het hoofdplein waar al veel kinderen door de vredebewakers waren gesorteerd op leeftijd. Ik ging bij de andere veertienjarige meisjes staan. Trelb voegde zich bij de andere vijftienjarige jongens. Een paar houthakkers wensten hem succes en je kon zien dat hij het ook moeilijk kreeg. Maar hij hield zich groot, al was het alleen maar voor zijn kleine zusje.
Onze plaatselijke Capitoolhielenlikker, Robina Muizenmelk, trad naar voren in een van haar afschuwelijke fuchsiapaarse jurken. Het stond haar echt vreselijk maar dat was weer zoiets waar niemand iets van zei. Ze kwam ieder jaar speciaal uit haar porseleinen huisje aan de rand van district zeven waar de rijke buurt was, om twee kinderen de dood in te jagen. Wat vond ik haar toch een sympathiek mens. Haar kleine hakjes tikte op het parket van het podium. Twee glazen bollen stonden daar gemeen te grijnzen. Allebei waren ze tot de nok toe gevuld met briefjes. Meer mensen hadden hier honger.
Een schelle piep van de microfoon schalde over het plein. De weinige gesprekken die waren gevoerd verstomde. Je kon een speld horen vallen. Letterlijk. Een paarse speld viel uit het haar van Robina en haar torenhoge opgestoken kapsel stortte in. Alle kinderen keken weg en probeerden hun lachen in te houden. Er stonden tenslotte overal vredebewakers op de loer, die bij het minste of geringste klappen uitdeelden. Alleen de kleinste, de twaalfjarigen, staarden geschrokken naar Robina, die zachtjes vloekend zich naar haar kapper begaf. Die arme kapper was helemaal rood geworden en frunnikte zenuwachtig aan zijn eigen felblauwe haar. Met een kop als een boei reconstrueerde hij haar kapsel. Robina was beledigd en we wisten dat ze bij de trekking nu nog kwaadaardiger zou zijn. Sterker nog, als het aan haar had gelegen, had ze vier kinderen in plaats van twee de Arena ingestuurd. Wat hadden we toch een geluk met het Capitool…
Ze zette algauw haar geforceerde glimlach weer op en smaalde: “Dames eerst”�. Haar dikke worstvingers gleden langs de namen. Mijn naam had ze waarschijnlijk al een paar keer geraakt. Ze tilde langzaam een kaartje op en sloeg het open. Haar ogen fonkelden gemeen. Ik hield mijn adem in en beet mijn tong kapot. Trelb probeerde vanuit de andere kant bemoedigend naar me te glimlachen maar we wisten allebei dat mijn naam een grote kans had.
“Hesther Prugel!”� Ik durfde eindelijk weer te ademen. Ik zag zelfs bij Trelb een traan van opluchting over zijn wang rollen maar we mochten nog niet blij zijn. De jongens waren nog aan de beurt.
Hesther Prugel liep met zelfverzekerde tred naar voren. Een verbeten lach wiep ze richting Robina, waardoor die heel even van haar stuk was gebracht. Ik herkende haar nu pas. Het was een van de houthaksters. Ik was er stiekem blij mee, zij had nog een kans van overleven. Een mager applausje werd gegeven hoewel we ons er allemaal om schaamden.
“De jongens”�. In de verte zag ik Trelb wit weg trekken. Ik hield mijn vingers gekruist, we zaten al bijna weer samen op de bank.
Samen.
Opgelucht.
“Trelb Defloren”�

Reacties: