FanFic.nl

Digimon: Revamped

2. Labramon en Kudamon.

Kazuya rende zo hard als hij kon, maar het scheen niet snel genoeg te zijn. Hij werd al gauw ingehaald door een paar van zijn belagers en hij moest zijn best doen hun aanvallen te ontwijken. Doordat hij zo bezig was met zijn achtervolgers, had hij niet meegekregen dat er nog een andere Digimon zijn kant op was gekomen. Dit merkte hij pas toen één van de monsters zijn richting op was gesprongen en de nieuwkomer hem had weggemept met zijn staart. De jongen trok een verbaasd gezicht en liet zijn blik glijden over het wezentje dat hem gered had, maar bleef nog wel altijd vluchten voor de anderen, ook al was zijn tempo nu wat verlaagd. Waarom hielp deze Digimon hem? Stond hij aan zijn kant? ''Kazuya, kijk uit!'' Xiaomon was al te laat met zijn waarschuwing. Kazuya knalde tegen iets op en wankelde achterover, waarbij hij bijna over zijn eigen voeten viel. Hetgeen waar hij tegen op was gelopen, viel wel achterover op de grond. Xiaomon sprong uit zijn greep en belandde ergens naast hem. Dit kreeg hij echter niet mee, omdat hij zijn aandacht had gevestigd op het 'obstakel' dat zojuist was gevallen. ''Ugh, normaal gesproken kijkt iemand naar voren als ze rennen,'' werd er gemompeld. Kazuya was echter met stomheid geslagen en merkte pas een paar tellen later dat er iets was gezegd. Hij was tegen een mens opgelopen..? Hij had juist gedacht dat hij de enige hier was. Het meisje kwam zelf recht en keek hem emotieloos aan. Om een of andere rede werd hij zenuwachtig door deze blik, dus liet hij de zijne naar Xiaomon glijden. Die stond alleen niet meer naast hem.

''Xiaomon?'' mompelde hij verbaasd, terwijl hij om zich heen keek. Vervolgens merkte hij dat het meisje ergens heen wees en volgde haar vinger. Daar zag hij dat Xiaomon en de Digimon die hem had geholpen tegen de klauwmonsters aan het vechten waren. Kazuya's blik veranderde. Waarom wilde nou uitgerekend zijn Digimon zo graag vechten? ''Tail Swing!'' Opnieuw gaf de andere Digimon zijn tegenstander een flinke klap met zijn staart, waardoor het slachtoffer tegen twee anderen aan vloog en ze met zijn drieën op de grond belandden. Ook Xiaomon deed zijn best om er zoveel mogelijk in één keer uit te schakelen. ''Tummo!'' Een geluidsgolf verscheen, vlak nadat Xiaomon dit geschreeuwd had. Het leek veel effect te hebben op zijn tegenstanders, maar ze bleven maar komen. Er leek maar geen einde aan te komen, ze leken enorm veel uithoudingsvermogen te hebben. ''We hadden beter kunnen vluchten...'' mompelde Kazuya. Als ze gewoon waren gevlucht, hadden ze nu waarschijnlijk niet in de problemen gezeten. Hun Digimon hielden het vast niet lang meer uit, terwijl hun tegenstanders geen last schenen te hebben van vermoeidheid. ''Wat dan?'' weerklonk er naast hem. Het meisje was naast hem komen staan, maar haar blik was nog altijd hetzelfde gebleven. Had ze dan absoluut geen interesse in dit gevecht of haar Digimon? Hij was waarschijnlijk het enige wat haar kon beschermen in deze wereld. ''We zouden vroeg of laat toch tegen ze moeten vechten, dus vluchten heeft geen zin.'' Kazuya zuchtte. Ze had misschien gelijk. Deze wezens zagen er niet uit als opgevers, dat was wel duidelijk.

''Wat moeten we doen? Er moet toch iets zijn..'' sprak de jongen opnieuw, maar hij kreeg geen antwoord van zijn metgezel. Was ze iets aan het bedenken of negeerde ze hem gewoon? Pas toen merkte hij de koptelefoon op die ze droeg. Oh geweldig, nu was het al helemaal onduidelijk. Opnieuw zuchtte hij. Hij kwam er niet wijs uit, haar uitdrukking was té nietszeggend. Bijna automatisch propte hij zijn handen in zijn zakken, waar hij vrijwel direct in aanraking kwam met een of ander voorwerp. Fronsend viste hij het uit zijn zakken. Hij was er zeker van dat er niks in zijn zakken zaten toen hij op school was... Maar aan de andere kant, hij had zijn school uniform niet meer aan. Om de een of andere rede had hij zijn normale kleren aan. ''Wat..'' Kazuya bestudeerde het apparaatje dat hij zojuist uit zijn zak had gehaald. Het leek op een.. Telefoon? Een Smart Phone. Maar hij herkende het apparaat niet, dit was niet zijn eigen telefoon. Hij keek opzij en zag dat het meisje ook zo'n ding in haar handen had. Betekende dat dan dat dit ding wel van hem was? Maar van wie had hij het dan gekregen? ''Weet jij wat dit is?'' besloot hij maar te vragen, ook al twijfelde hij of hij wel antwoord zou krijgen. ''Beats me,'' was het korte antwoord. Kazuya fronste weer. Wat was dit en wat had het voor nut? De jongen was nog niet klaar met die gedachte, of het apparaat lichtte opeens wit op.

''Kijk uit!'' Xiaomon keek vragend op, maar voelde al snel iets hards tegen hem aan beuken. Dit resulteerde erin dat hij met een flinke klap tegen de grond werd geduwd. Een pijnlijke steek was voelbaar in zijn kleine lijf toen hij op wilde staan, dus bleef hij nog even liggen. Toen hij weer opkeek, zag hij dat zijn teamgenoot ook werd belaagd. Op deze manier zouden ze het niet redden. Was het dan nu al voorbij..? Nee, dat mocht hij niet laten gebeuren. Hij moest Kazuya beschermen en helpen de Digiworld weer op te bouwen. Hij mocht nog niet opgeven. Met al zijn macht stond de kleine Digimon weer op, de pijn negerend. Het enige waar hij zich nog op focuste, was het winnen van dit gevecht. Kyaromon leek ook nog niet op te geven. ''Kom op Kyaromon! Nog één keer!'' Xiaomon sprong vastberaden richting de vijand, maar staakte zijn plan toen hij opeens een vreemde energie voelde. Niet veel later was er wit licht afkomstig van zijn lijf. Vragend keek hij opzij, naar Kyaromon, die zelf ook licht afstootte. Het duurde even, maar Xiaomon kreeg uiteindelijk door wat er aan de hand was. Een kleine grijns verscheen op zijn snoet, voordat zijn lichaam begon te vervormen. ''Xiaomon digivolved in..'' Zijn lichaam groeide een stuk en zijn poten en staart werden een stuk langer. Zijn snoet vervormde zich tot die van een hond. Hoe meer hij veranderde, hoe meer hij er op een begon te lijken. ''... Labramon!'' Triomfantelijk glimlachte Labramon naar zijn teamgenoot, die nu ook hetzelfde proces als hem ondervond. ''Kyaromon digivolved in...'' Zijn lijf werd dunner en zijn staart rekte zich ver uit, waardoor hij een slangachtig lijf kreeg. Zijn oren werden een stuk kleiner, terwijl zijn achterpoten verdwenen en zijn voorpoten ietsje groter werden. In zijn linkeroor was een soort oorbel te zien en hij droeg een gouden halsband. ''... Kudamon!''

De twee geëvolueerde Digimon sprongen naast elkaar, zodat ze zij aan zij zouden staan tegenover hun groepje tegenstanders. Labramon had een brede grijns op zijn snoet, klaar om aan te vallen. ''Ben je er klaar voor, Kudamon?''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.