FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Broken wings

Het was doodstil op het plein.
Dood.
Stil.
Een merel vloog over de hoofden van het publiek. Een opgelucht en blij publiek. Slechts een paar personen waren vanaf dit moment in rouw, de rest was van binnen uitzinnig van vreugde. Gelukkig kon iedereen het respect opbrengen om niet gelukzalig te zuchten: "Mijn kind is weer een jaar langer veilig". Want degene die ook maar één misplaatste opmerking liet ontsnappen, zou ik persoonlijk een kopje kleiner maken.
Ik keek naar mijn broer; hoe hij, dapper als altijd, naar voren werd geleid. Hoe hij mij bemoedigend toeknikte dat alles goed zou komen. Maar vandaag kon ik mezelf niet verplaatsen in die kinderlijke onschuldigheid. Ik kon er niet meer omheen.

Trelb was mijn broer.
Hij werkte in het bos.
Hij kapte hout.
Daar leefden wij van.
Hij en ik.
Mijn ouders zijn verongelukt.
Dat zeggen ze tenminste.
Het Capitool.
Maar ik geloof ze niet.
Mijn naam is Charte Defloren.
En ik woon in District 7.
Alleen.

Nooit meer zou ik bij Trelb op schoot kunnen kruipen als ik een nachtmerrie over papa en mama had gehad. Nooit meer zouden we samen aalbesjes eten die hij eigenlijk niet lustte. Vanaf nu zou de stoet van houthakkers en hun gestamp nog holler, levenlozer klinken in mijn oren. En iedere morgen, iedere dag zou ik eraan herinnerd worden dat ik alleen was.
Helemaal alleen.
Mijn lichaam schokte zachtjes. Een brok verdriet zat vast in mijn keel. Ik mocht het niet laten merken. Niet hier.
"Sterk zijn" fluisterde Trelb zachtjes in mijn hoofd en ik brak.
"Trelb, Trelb!" wilde ik schreeuwen maar er kwam geen geluid uit mij, slechts tranen. Duizenden tranen die ik zo zorgvuldig had bewaard omdat ik het Capitool niet had willen laten winnen met de dood van mijn ouders. Maar nu hadden ze ook mijn broer, het enige wat ik nog over had... Ik was een gebroken merel. Zonder vleugels. Zonder nest.
Trelb zag me huilen als een klein kind terwijl hij daar verloren op het podium stond en een applausje in ontvangst nam. Hij schrok. Heftige emoties had hij nog nooit eerder bij mij gezien. Niet van deze aard.
Hij wilde van het podium afspringen, mij troosten, mij knuffelen. Zijn kleine zusje moest niet huilen. Alles zou goedkomen. Stil nu maar.
Maar de vredebewakers namen hem mee. En die blik, die verslagen blik is het laatste wat ik van hem gezien heb.

Reacties: