Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Blackbird [afgewerkt] » Arise
Blackbird [afgewerkt]
Arise
Ik wist niet hoe lang ik daar gezeten had. Alleen. Op de koude straatstenen. Maar ik wist wel dat het al donker was toen een van de houthakkervrienden van vader behoedzaam op me af kwam lopen om te vragen of ik mee wilde eten. Het werd koud buiten maar ik schudde toch nee. Ik kon het niet opbrengen om aan tafel te schuiven bij een complete familie. Misschien ontbrak er wel een grootvader daar maar alle zonen en dochters waren er nog. Voor een jaar weer veilig..
Ik glimlachte zo vriendelijk als me lukte naar de houthakker. Hij bedoelde het goed. Bezorgd herhaalde hij zijn verzoek, nu iets dringender. Toen hij zich over me heen boog, merkte ik op dat hij ook naar dennenappels en schors rook. Vertrouwd. Een traan wilde zich losworstelen en weer over mijn wang rollen als de dauwdruppels wanneer de zon opkomt maar ik had geen tranen meer over. Helaas betekende dat mijn tranen op waren niet dat ook mijn verdriet op was. In tegendeel.
Ik glimlachte nogmaals naar de man maar hij ging pas weg toen ik hem op het hart gedrukt had dat ik zo naar huis zou gaan. Nog eventjes mijn gedachten laten bezinken...
*
Thuis klonk alles hol. De keukenkastjes, de gang, mijn slaapkamer, de voorraadkast. Maar toch vooral het plekje bij de haard was vreemd stil. Ik pakte een verdwaald aalbesje en stak het in mijn mond. Het was bitterzuur en de smaak was vreselijk. Het smaakte naar wat nooit meer zou zijn. Naar Trelbs omhelzing.
Ik schopte tegen de oude bank en gooide mijn krukje het hele huis door. De gang, de keuken, de slaapkamer.. Ik rende naar buiten en schreeuwde als een wild dier. Gebroken huilde ik drie coupletten met de merels buiten mee. Ik zag dat één merel kuikentjes had. De eieren waren net uitgekomen. En ook al kunnen vogels niet glimlachen, het vogelechtpaartje dat er trots naast zat, was blij. Zij mochten dat zijn. Zij hadden geen roofvogels die ieder jaar twee kuikens naar een arena gedrenkt in bloed sleepte. Er was wel gevaar van roofdieren maar de ouders hadden daar greep op. Controle.
De dagen, die op de Boete volgden, waren zwart, kil en eenzaam. Ik volgde het merelgezinnetje. En dat was gelijk de enige activiteit van mijn dag. Ik ging niet naar school. Ik ging niet naar de markt. En ik keek al helemaal geen televisie. Als mijn oog per ongeluk op de enorme schermen op het plein vielen, keek ik weg. Ik wilde niet keer op keer zien hoe Trelbs naam uit de bol werd getrokken. Dat zag ik al genoeg, iedere nacht in een nachtmerrie. En als ik dan badend in het zweet wakker werd, was er niemand om me te troosten. Geen ouders, geen broer, geen familie. Het leek wel alsof het Capitool mij in het bijzonder moest hebben. Snel zette ik die gedachte van me af. Ze maakten van ieders leven een hel.
Nog steeds had ik mijn twijfels over de dood van mijn ouders. Hoe toevallig was het dat mijn ouders, alletwee, door één boom op slag dood waren. Dat kon toch niet? Dat was toch niet mogelijk? Wat als ik kon bewijzen dat ze niet verongelukt waren maar met voorbedachte raden vermoord waren. Dan had ik de burgemeester en vooral: het Capitool flink voor schut gezet. Dan zou ik echter wel in levensgevaar verkeren maar dat gevoel van overwinning pakken ze mij dan niet meer af.
Die avond zat ik op de schommel onder de grote boom waar de merels in nestelden. De vogels floten opgewekt. En de nog ietwat kalige kuikens scharrelden onder leiding van hun ouders naar de rand van de dikste tak. Wat deden ze nu? Die arme vogeltjes zouden te pletter vallen! Ik stond op en probeerde de kuikens te redden. Toen zag ik wat er werkelijk gaande was. De kuikens keken zelfverzekerd de lucht in, schudden hun veren uit en.. vlogen. Ze vlogen naar de tak aan de overkant. Voor het eerst. De ouders waren zo trots als een pauw. En die avond, terwijl de schommel zachtjes in de wind schommelde, besloot ik om mezelf vliegen te leren. Morgen zou ik een manier vinden om met de trein naar de hoofdstad te reizen. Ik zou de waarheid over mijn ouders ontdekken en misschien zelfs nog echt afscheid van mijn broer kunnen nemen. Ik zou zo hoog vliegen dat het Capitool me niet naar beneden zou halen.
Ik zou ze ontmaskeren.
Reacties:
Wow, dit is echt prachtig...
Je moet gewoon snel verder gaan.. ik hoop dat ze een manier kan vinden om Trelb gewoon uit de spelen weg te halen... maar dat gaat niet lukken vrees ik
xx
Maakt niet uit hoor. Ik reageerde wat te snel. Mooi einde van dit hoofdstuk, ik ben benieuwd wat ze met 'vliegen leren' bedoelde.
Is het de bedoeling dat de laatste zin word onderbroken?
Prachtig geschreven het lijkt net alsof ik gewoon het boek aan het lezen ben.
Ga je snel verder?
Oh god..
Oh god..
Oh god oh god
Dit is zo triest, zo prachtig.
Ik ben helemaal verzonken in haar wereld.
Kus