FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo1.

De wind blaast mijn haren in mijn gezicht terwijl ik hoog in de boom bij de perziken probeer te komen die net buiten mijn bereik hangen.
‘Helena, kom er uit!’ Gilt mijn broertje Atalo van beneden. Ik doe nog één uithaal naar de ronde vrucht en heb hem dan eindelijk te pakken. Met handige sprongen kom ik naar beneden en land op de bal van mijn voeten op de grond.
Ik kijk om me heen en haal de twee oranje stukken fruit vanonder mijn trui, waarna ik er een aan Atalo geef. Snel leg ik mijn vinger op mijn lippen en kijk schichtig om me heen. Atalo knikt en stopt het stuk fruit in de zak van zijn te grote broek.
Snel pak ik hem bij de hand en neem hem mee terug naar huis waar mijn ouders met hun armen over elkaar staan te wachten.
‘Waar zijn jullie geweest?’ Brult mijn vader, met een nerveuze ondertoon in zijn stem.
Ik antwoord snel, onschuldig: ‘Ik nam Atalo mee om naar de bloeiende bomen te kijken in de boomgaard.’ Mijn vader knikt en wrijft in zijn met eelt bedekte handen waarna mijn moeder ons meeneemt naar onze ‘’badkamer’’ en ons beveelt onze kleren uit te trekken. Ze gooit emmers water leeg over onze hoofden en probeert het zand van ons lijf af te wassen. Daarna droogt ze ons af met een ruwe doek, waardoor onze huid rood gaat gloeien. Ik trek snel mijn nette jurk aan, lichtgroen met een witte strik, iets wat volgens mijn moeder goed bij mijn ogen past, die net zo groen zijn als de bomen in onze boomgaard. Mijn lange blonde haar word bij elkaar gehouden in een lange vlecht en er krullen wat losse plukken langs mijn licht gebruinde gezicht door het werken in de boomgaard.

‘Ben je er klaar voor?’ Vraagt mijn broertje met een lichte fluistertoon, waarin een flintertje angst doorschemert. Ik knik dapper en kniel voor hem om zijn kraag recht te trekken.
‘Het is pas je tweede jaar Atalo en je naam zit er maar twee keer in. Er gebeurt niets.’ Verzeker ik hem en Atalo glimlacht zwakjes.
Ik omhels mijn ouders voor we de deur uitgaan, het is mijn laatste jaar en mijn naam doet vierentwintig keer mee. Mijn moeder strijkt langs mijn wang en ik slik mijn angst weg als we richting het gerechtsgebouw beginnen te lopen in een langzaam tempo om het maar zo lang mogelijk uit te kunnen stellen.
Met mijn blik op oneindig laat ik alle voorbereidingen langs me heen komen. Eerst worden er 111 jongens en meisjes ingeloot, doordat we niet allemaal op het plein ervoor passen. Ik omhels mijn broertje, die bij de gelukkige zit die niet mee hoeven te doen aan de loting en loop dan naar het plein om de Boete te ondergaan.
Mijn ogen plakken aan één punt vast als Simeon Levi naar voren stapt om de twee ongelukkige uit de boete bollen te trekken na zijn korte toespraak.
‘Dames eerst.’ Zegt hij waarna hij naar voren stapt en zijn hand in de bol steekt. Mijn maag verkrampt van angst als hij het briefje opent en mijn naam hardop voorleest.
‘Helena Yannis.’
Met mijn hoofd omhoog loop ik richting het podium, begeleid door een stoet vredesbewakers. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn broertje dat zich huilend in mijn vaders armen stort en ik voel een brok in mijn keel ontstaan.
Simeon helpt me op het podium en loopt dan naar de boete bol van de jongens toe waar zijn hand in verdwijnt. Hopend dat het niemand is die ik ken staar ik naar Simeon als hij de naam opleest en glimlacht.
‘Roan Neeson.’
Mijn blik glijd over de menigte op zoek naar de ongelukkige en zie iedereen naar een knappe, brede jongeman kijken die zijn geschrokken gezicht snel in de plooi trekt en naar voren komt met een rechte rug en een strakke blik. Hij komt naast me staan op het podium en geeft me een hand en glimlacht flauw naar me, waarna Simeon Levi weer naar voren stapt en breed grijnst, waarna hij in zijn capitoolaccent nogmaals zegt:
‘Happy Hungergames, and may the odds be ever in your favor.’

Reacties: