FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 3

Ik zat in een klein kamertje met een tafel en een stoel. Er was een raam maar dat had mat glas dus ik kon er niet echt iets door zien. Ik was te nerveus om te kunnen zitten dus begon ik met ijsberen, het was zo erg dat ik zelf op mijn eigen zenuwen werkte. Plots ging de deur open en kwamen Katniss en mijn moeder binnen. Ik liep op Kat af en knuffelde haar. Zonder dat ik er iets aan kon doen begon ik te wenen.
“Ik kan dit niet Katniss, ik kan dit echt niet.”� Fluisterde ik in haar oor.
“Rustig maar eendje, alles komt goed.”� Ik moest even glimlachen bij het horen van mijn bijnaam, maar het was maar een zuur en betraand lachje. Ik wist echt niet wat ik moest doen.
“Hee Prim, weet je nog? Een tijdje geleden nam ik je mee jagen.”�
“Ja, maar ik ben daar echt niet goed in, ik kan geen mensen en dieren pijn doen, ik kan enkel de pijn laten over gaan door hen te verzorgen als ze ziek zijn.”�
“Weet ik, alles komt in orde.”�
“Hoe?”� fluisterde ik. Ik durfde niet hardop te spreken, mijn stem zou het niet aankunnen.
De deur werd open gedaan en een vredebewaker stak zijn hoofd binnen.
“Nog twee minuten.”� En toen deed hij de deur weer dicht. De hele tijd stond mam naar het raam te staren, alsof zij er wel iets door kon zien. Maar wat kon ze zeggen? Dit zou waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ze me zag. Dat ze me echt zag, na dit moment zou ik naar het capitool gaan om mensen te vermaken en daarna afgeslacht te worden, ook om mensen te vermaken.
“Prim, denk alstublieft aan wat ik je verteld heb toen we gingen jagen, ik weet dat je het kan. Ik hou van je.”� Zei Katniss nog tegen me, gaf me een knuffel en draaide zich toen weg om mam de tijd te geven om afscheid te nemen.
“Mam?”� ze draaide zich om en wreef snel haar tranen weg.
“Prim, men bloempje, je kan dit, ik weet dat je het kan. Ik kan je niet ook nog verliezen.”�
“Weet ik mam, ik ga doen wat ik kan.”� Ik kon niet laten zien dat ik geen hoop had, ze mocht niet instorten. Ik liep naar mam toe en gaf haar een knuffel net op het moment dat de vredebewaker de deur weer open deed.
“Het is tijd om te gaan.”� zei hij met een monotone stem.
“Kat, zorg je alstublieft voor mam en Rory, en ook voor boterbloem en mijn geitje. Alstublieft?”� ik keek haar met smekende ogen aan en ik wist dat de wanhoop gewoon te zien was.
“Natuurlijk eendje.”� Zei ze voor de deur achter haar dicht getrokken werd. Toen was ik weer alleen, een gevoel waar ik maar beter aan zou wennen.

Na een paar minuten ging de deur nog eens open en kwam Rory binnen met zijn broer Gale. Ik vloog mijn beste vriend om de hals en begon te wenen. Bij hem moest ik me niet sterk houden en mocht ik instorten. Hij zou het verstaan en samen zouden we wenen.
“Prim, je moet winnen. Je moet gewoon, voor mij.”� Zei hij met zijn fluwelen stem.
“Ik ga proberen.”� Was het enige antwoord dat ik kon bedenken. Gale stond aan de deur en keek de andere richting uit. Waarschijnlijk om ons wat privacy te gunnen.
“Gale?”� vroeg ik en toen hij opkeek ging ik verder, “Wil je alstublieft voor Katniss en mam zorgen? Ervoor zorgen dat alles met hen in orde komt?”�
“Ja natuurlijk, dat weet je.”�
“Ja, weet ik. Het was gewoon om zeker te zijn.”� Rory nam me nog steviger vast.
Het spelen zou nu nooit komen. Over een paar uur zat ik op een trein, op weg naar mijn dood, en over een paar uur zat hij bij hem thuis, kijkend naar verplichtte uitzendingen over de hongerspelen.
Maar één ding was zeker. Onze levens zouden voorgoed veranderen.
We zouden geen kind meer zijn.

Reacties: