FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

De familie Dakote den Blosdam

Tegen het achterraampje aangedrukt, bekeek ik het Capitool eens aandachtig. Hoge fonkelende gebouwen omringden het rare voertuig waarin ik werd vervoerd. Je kon zien dat dit een negatief van de districten was. Alles wat wij nooit hebben gehad, hadden zij, en vaak dan ook nog drie keer beter uitgevoerd. We zoefden langs flatgebouwen in allerlei rare vormen: van kronkels tot gewoon een rechthoek. Dorine duwde me een bak mierzoete gevalletjes onder mijn neus. Het leken een soort van lichtgele propjes. Behoedzaam pakte ik er eentje. Het voelde plakkerig aan maar rook wel heerlijk. Ik verplaatste mijn hand voorzichtig naar mijn mond. Ik beet erin. Zacht en tegelijk knapperig was het propje. Het smaakte naar gebakken ei met veel suiker in plaats van zout. Vreemd genoeg was dat een lekkere combinatie. Dorine keek me verwachtingsvol aan met een mond vol. “En?”� gebaarde ze met haar mollige hoofd. Ik knikte. Ik lustte er wel een handje vol van.
De zonen op de bank voor ons, die Donaldo, Davim en Dul heetten, bleven de hele rit lang klieren met de autoraampjes en voornamelijk elkaar. Op een gegeven moment ontdekte de dikste van de drie, Dul, dat er een zwart stipje op zijn arm zat. “Mama!”� riep het hulpeloze joch “Mama, papa, er zit een beestje aan mijn arm!”�. In drie seconden was de volledige wagen in paniek. De vader zigzagde, terwijl hij woeste kreten uitstootte, rakelings langs onschuldige voorbijgangers. Hij had zich op de een of ander manier namelijk in zijn hoofd gehaald dat het arme beestje dan los zou laten, tevergeefs… De moeder probeerde iedereen hysterisch tot stilte manen en de zaak een rustig te bekijken waardoor het alleen maar erger werd want Dorine begon naast me nog harder te gillen. Davim, de kleinste van de drie, schommelde zenuwachtig heen en weer in zijn stoel en slaakte een gilletje bij iedere onverwachte beweging. Alleen Donaldo leek zich niks van deze massahysterie aan te trekken. Hij was het oudste kind en hij vond dat in zo’n situatie sarcastisch een wenkbrauw optrekken dus volstond waarna hij verderging met ongeïnteresseerd uit het raam staren. Het was dus de hoogste tijd dat ik zou ingrijpen. Voorzichtig kroop ik over de stoel van Dul heen. Ik kon nu goed zien wat er aan de hand was, namelijk het volgende: er zat een teek in Duls arm. Ik glimlachte. Thuis was dit aan de orde van de dag omdat het bos vol met teken zat. Zelfs de allerkleinsten leerden al dat ze niet moesten huilen om een teek maar hem aan een volwassene moesten laten zien die hem er vervolgens uittrok. Een aai over de bol en je kon weer verder met je leven. En vanaf je vijfde levensjaar kon je dit al zelf. Ik wist dus ook hoe men een teek moet verwijderen en ik fluisterde Dul zachtjes in zijn oor dat hij even zijn arm stil moest houden. De ouders keken gespannen toe. Ik verwijderde de teek met een vastberaden draaitje en gooide het ‘monster’ naar buiten uit een van de automatisch raampjes. Dul sloeg dit alles met grote ogen gade. Bedeesd bedankte hij me. “Graag gedaan”� antwoordde ik vrolijk terwijl ik me terug op mijn plaats naast Dorine wurmde. Dakota begon te klappen en bedankte me zo vaak dat ik bijna zelf geloofde dat ik niet een minuscule teek maar een levensgrote draak had overwonnen. Een ding was duidelijk: het Capitool was weinig gewend. Ik kon niet beweren dat dat voor mij een nadeel was…
*
Al snel na dit vreemde incident stopten we voor een groot huis. Maar aangezien alles hier groot was, viel dit gebouw niet bijzonder op. De autodeuren stonden op kinderslot en dus liet de moeder me uit. Een gouden sleutel kwam uit de grote leren aktetas van Dikato. Het viel me op dat het dezelfde tint goud al zijn tanden was. Een rilling ontsnapte over mijn rug.
Het bordje naast de deur, liet me zien hoe deze familie eigenlijk heette: familie Dakote den Blosdam. Kennelijk vonden ze de letter D erg mooi.
Terwijl Dikato de deur voor me open hield, besloot ik dat ik best een tijdje misbruik van hun gastvrijheid kon maken. Het was eerlijk gezegd wel handig dat ik een adres had waar ik onderdak kon vinden. Vanuit hier kon ik rustig de hectiek van de hoofdstad laten bezinken, me oriënteren en zo het archief vinden om achter de waarheid van mijn ouders’ dood te komen. En misschien, heel misschien ontdekte ik wel waar het Trainingscentrum was verborgen en zou ik nog goed afscheid van Trelb kunnen nemen. Ik had me neergelegd bij deze plotselinge adoptie. Voorlopig. Mevrouw Dakote van Blosdam riep dat het eten op tafel stond vanuit de keuken.
Alles op zijn tijd.

Reacties: