FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo3.

Roan en ik zwaaien buiten naar de camera’s en glimlachen breed terwijl we ons diep van binnen verschrikkelijk bang voelen. Deze mensen met bizarre pruiken, lichaams versieringen smachten naar goede televisie, die onze dood betekent. Ik voel niets dan walging maar kan het verbergen tot het trainingscentrum, waar ik meteen naar een kamertje gebracht wordt, waar mijn stylisten met me aan de slag gaan. Een hoop geklaag volgt over de dode punten van mijn haar en zwarte strepen op mijn lichaam die ik er niet af gewassen kreeg in onze provisorische badkamer. Luca mijn styliste komt uiteindelijk binnenlopen met een grote kledinghoes in haar handen. Mijn eerste reactie is angstig, ze is lang, benig en de kleuren van haar uitbundige kleren zijn te fel waardoor haar huid bijna doorschijnend lijkt. Toch glimlacht ze lief naar me en ik ontdek een aardig gezicht onder haar angstaanjagende bleke gelaat.
‘Helena.’ Zegt ze, met een zachte stem die niet bij haar uiterlijk past. Ik ben inmiddels van mijn schrik bekomen en glimlach terug.
‘Je gaat me niet verkleden als een brood toch?’ Smeek ik haar en ze lacht vrolijk.
‘Iedereen die ik kleed ziet er goed uit, dus nee je gaat niet als een brood.’ Verzekert ze me en ik haal opgelucht adem.
Luca bekijkt mijn postuur en drukt me dan in een stoel, waarna ze mijn gezicht begint te bewerken met make-up. Mijn haren worden gekruld met een soort tang, waardoor ze in een lange waterval over mijn rug vallen. Lichte kleuren make-up en door mascara lange, krullende wimpers maken mijn ogen nog opvallender.
De jurk waarmee Luca aankomt zetten is goud en heeft een strak lijfje terwijl de rok een split heeft en vele plooien bevat. Ik trek het aan en grinnik als ik aan mijn ouders denk, die me zoiets nooit zouden laten dragen.
Ik doe mijn armen omhoog en Luca laat de stof langs mijn lichaam naar beneden glijden. De jurk voelt als een tweede huid en daarna laat ze me gouden sandaaltjes aan trekken. Met open mond kijk ik in de spiegel naar mezelf en mijn complete gedaanteverandering. Bovendien ben ik ook behoorlijk blij dat ik geen brood pak aan hoef of wat dan ook.
Ik word mee gesleept naar de stallen waar Roan ook klaar is. Hij draagt een wit pak met een soort cape van dezelfde goudgele stof die ik draag.
‘Ik voel me belachelijk.’ Moppert hij en ik grinnik terwijl ik hem op zijn arm klop.
‘Jij moet niet klagen, jij ziet er geweldig uit. Ik lijk net superman of zo.’ Zeurt hij verder en hij helpt me de strijdwagen op waarna hij naast me komt staan.
Onze stylisten wensen ons succes en ineens beginnen de paarden te lopen en komt onze strijdwagen in beweging. Mijn jurk en onze cape wapperen wild achter ons aan door de snelheid en we lijken te gloeien in de late middagzon. Ik wankel door de snelheid en grijp Roan’s hand om te blijven staan. Plotseling begint iedereen te joelen en worden alle camera’s op ons gericht en onze handen.
Snel laat ik los nadat ik mijn evenwicht heb hervonden en zie mijn eigen licht blozende gezicht op het grote scherm, wat nog meer geschreeuw oplevert van de Capitool mensen.
Ik glimlach breed naar de menigte en zwaai wat naar ze.
We stoppen met een ruk op het grote plein en Roan moet me weer zowat opvangen. Ik zucht geïrriteerd, want hierdoor lijk ik onstabiel en dus zwak. Ik maak me los uit zijn greep en kijk naar president Snow, de zoveelste, die zijn jaarlijkse toespraak houdt. Ongeïnteresseerd bestuur ik de andere tributen van dit jaar. Er zitten wat zwakkelingen bij, die ik misschien aan zou kunnen, maar ook brede jongens en meisjes met de bouw van Roan die er gevaarlijk uit zien. Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en probeer te blijven glimlachen als de strijdwagens keren en terugrijden naar het trainingscentrum. We worden door Simeon naar de elfde etage gebracht waar we uitzicht hebben over het hele Capitool door de grote ramen en vanaf het gigantische balkon.
Roan ploft neer in een met zacht fluweel beklede stoel en zet de televisie aan om de herhaling van de parade te bekijken terwijl het eten voor ons wordt klaargemaakt.
Ik krul mezelf op tegen de leuning van de zwarte bank en kijk met hem mee. Ik bestudeer alle tributen zorgvuldig, vooral die uit 1, 2 en 4. Ze zijn allemaal groot, breed en op 1 na allemaal vrijwilligers die naar voren zijn gestormd om de plaatsen in te nemen van de niet getrainde jongens of meisjes. De tributen van twaalf en dertien vallen ook op, door hun magere lichamen, maar dappere gezichtsuitdrukkingen. Dertien moet nu ook meedoen aan de spelen, volgens onze geschiedenis boeken zijn ze er door te doen alsof ze verwoest waren altijd onderuit gekomen, maar nu zijn de tributen uit dertien altijd meteen in het begin afgeslacht door een vreselijke val van het Capitool.
Simeon roept ons al snel voor het eten en samen met Roan ga ik naar de eetkamer en begin ik zoveel mogelijk eten naar binnen te proppen. Roan kijkt me geamuseerd aan en pakt daarna zijn mes en vork om keurig te gaan zitten eten zodat Simeon toch nog een beetje tevreden over ons kan zijn.
Na het eten trek ik iets gemakkelijks aan en ga dan in mijn zachte bed liggen. Met het kussen van dons en het warme dekbed val ik snel in slaap.

Reacties: