Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Blackbird [afgewerkt] » Feloranje jurkjes
Blackbird [afgewerkt]
Feloranje jurkjes
De tegels waren erg koud onder mijn blote voeten. Ik had mijn laarzen op de deurmat moeten uittrekken omdat mevrouw Dakote de gang net had gestofzuigd. Ik wist niet wat stofzuigen betekende maar het had iets met schoonmaken te maken, zover was ik. Beduusd bleef ik tegen het einde van de grote hal staan. De grootsheid en pracht van deze woning overviel me, drukte me op mijn plaats. Ik was een zielige districtsdochter. Ik betekende niets.
De Dakotes kwamen me halen voor de lunch. De eetkamer, een luxe die mijn ouders zich nooit hadden kunnen veroorloven, was groots en een enorme kroonluchter vol glinsterstenen uit, vermoedelijk, district één hing boven een ovale tafel waarvan ieder vierkante centimeter bedekt was met voedsel. Voedsel waarvan bij mij het water in de mond liep. Gretig schoof ik aan. Ik had al lang niet meer zo veel voedsel bij elkaar gezien. Iets weerhield me van meteen aanvallen. Het feit dat ze dat van mij verwachten? Ik haatte verwachtingen en ik wilde ze dan ook zo vaak mogelijk tenietdoen. Ik wilde niet onder doen voor hun tafelmaniertjes, die ze ongetwijfeld in grote getallen bezaten. Laat ik maar even wachten tot iedereen rustig zat en het hoofd van het gezin, mevrouw of meneer Dakote daar was ik nog niet helemaal uit, me smakelijk eten had gewenst. Zo ging het bij ons thuis tenminste, dus hier zeker.
Ik wachtte.
En ik wachtte.
Ondertussen waren de kinderen al lang aan hun witte sneetjes met dik beleg begonnen. De ouders namen de ochtendkrant door.
“Die Effie Prul van District twaalf, wat een schandí¡í¡l. Ze had bij de trekking fuchsiaroze hakken aangetrokken. Ze wil zo graag bij het Capitool horen, maar vergeet daar dan even bij dat iedereen vorige week Fuchsiatinten droeg. Nu is de modekleur oranje.”¯
Haar man zuchtte even. “Niet iedereen kan zich nu eenmaal tot het Capitool rekenen. Maar in principe willen we dat allemaal wel. Wat stond daarover ook al weer in de krant?”¯
De krant in het Capitool bevatte hetzelfde als de smerige roddelblaadjes van mijn district. Iedereen hier leek wereldvreemd te zijn, en dat wilden ze kennelijk het liefst zo houden. In die misselijke krant stond namelijk geen één berichtje over het onrecht en de armoede in de districten. Het hele blad stond vol met sappige Hongerspelenverhalen over zielige kinderen, die de mensen hier gulzig verslonden, of dikke roddels over hoge piefen. Wat walgde ik van de hoofdstad. En dan vooral van haar inwoners.
Eindelijk kregen de ouders door dat ik nog niks had gegeten. Dakota boog zich naar mij toe. In haar hand lag een wit broodje met een bruin smeersel. Het rook verrukkelijk. “Pak maar, dit zul je lekker vinden. Ik heb je niet mee naar huis genomen om je te laten verhongeren, gekkie!”¯ Haar schelle lach schaterde door de hoge ruimte en echode nog een poosje na. Het broodje was heerlijk zacht en zoet maar het smaakte naar onrechtvaardigheid.
*
Na de lunch brachten ze me naar het winkeltje op de hoek, een kledingwinkel. De jongens besloten onverschillig in de woonkamer te blijven hangen maar Dorine huppelde enthousiast mee. “Je krijgt je eigen kamer”¯ lachte ze vrolijk “Naast die van mij! En nieuwe kleren!”¯. Haar levendigheid was aanstekelijk en samen huppelden we verder. Achter haar ouders aan. Ik was best benieuwd waar ik de komende nachten in zou doorbrengen maar die kleren, dat hoefde van mij niet zo zeer.
In de winkel trippelde een tuttig juffrouwtje op ons af. Dakota nam de leiding. “Ziet u dit meisje?”¯ stelde ze. De winkeldame knikte meewarig naar mij. “Dit meisje moet er binnen een uurtje prachtig uitzien, begrijpt u? Prach-tig! Geld speelt geen rol”¯ Vooral bij de laatste zin lichtte het gezicht van de winkeldame op. Haar klauwen met feloranje nagels boorden zich in mijn schouder en ze trok me naar een pashokje. Wat was er mis met mijn kleren? Binnen vijf minuten werden er zes felgekleurde jurkjes me in handen gedrukt. Ik zal ze even met je doornemen.
Roze: Ik zag er werkelijk uit als een taartje, vooral door de protserige strik in mijn haar. Oh. Als Trelb mij zo zou zien. Hij zou zich kapot lachen.
Oranje, drie verschillende: Alledrie walgelijk maar Dakota vond ze prachtig. Voornamelijk het exemplaar met duizenden kleine lovertjes.
Lichtblauw: Het blauw was echt weerzinwekkend zoet. Het stond me lijzig. Gelukkig vonden zowel de verkoopster als Dakota Dakote dat ook. Dorine was verder op in de zaak verschillende strikken aan het testen en Dikato Dakote stond zonder schaamte zich stierlijk te vervelen.
Het laatste jurkje wurmde ik over mijn hoofd. Ze was donkergroen met appeltjesgroene accenten. Ze viel precies goed over mijn dijen en het leek zowaar dat ik een taille had. Ik duwde het gordijn van het pashok opzij. Een bewonderende “Owww”¯ weerklonk. Mijn blik viel op de grote spiegel in de hoek. Ik voelde me sinds tijden weer eens mooi.
Reacties:
prachtig geschreven zoals PeachyFull al zegt.
Ik zou niet weten wat ik verder moet zeggen. Je schrijfstijl is gewoon superieur, dusss: gauw verder?
Alweer prachtig geschreven, gewoon geen andere woorden hiervoor
Snel verder pleaseeee
Xx
WHAAAAH
Dit is zo OMYGOSH WAUW!
Voor mij gewoon het beste verhaal op fanfic
Jij moet maar even ontzettend snel verder!
Becauseee
I can't wait any longaaaah :3
Kus
Wooow supeeer!!!
Echt dit is een prachtig verhaal
ik ga snel verder!! xx