FanFic.nl

12 districts, 24 children -oneshots

Thresh

District 2, 12 en Rue en ik. De laatste zes tributen. De spanning was om te snijden, iedereen leek te wachtten tot de eerste zou aanvallen. Beschermend ging ik voor Rue staan, haar mocht niets overkomen. Gewoonlijk gaf ik niet veel om andere, maar Rue was een uitzondering. Ze was altijd zo behulpzaam, het voelde alsof ze mijn zusje was… Een schreeuw die zich door merg en been liet horen verbrak de stilte en rust, de jongen van district 12 was opslag dood. Een mes was in zijn kil te zien. Een door onweer verborgen kanonschot was te horen. Ik greep mijn bijl nog wat steviger vast toen ik het meisje van district 2 een nieuw wapen uit haar riem haalde. De jongen daarentegen rende met een schreeuw op de nog verwarde district 12 tribuut. Nu was het mijn buurt. Ik liet mijn wapen met een ongelovige snelheid naar de sadistische messenwerpster slingeren. Met een doffe klap viel haar levenloze lichaam op de grond, gevolgd door alweer een nieuw kanonschot. Ik dacht dat district 2 een stuk moeilijker zou worden, waarschijnlijk had ik ze overschat. Mijn ogen gleden weer even naar Rue, ze zag er bang en kwetsbaar uit. Ik moest dit winnen, voor haar. Ik liep met een langzame pas naar de twee vechtende tributen, het was tijd om het te eindigen. Voordat de bijl ook maar de blondharige jongen kon raken stak er een pijl in zijn hart. Het was nu alleen maar nog ons twee, Rue kon ik niet meetellen. ‘’Doe het maar! Ik heb toch niets meer, steek die bijl maar door mijn hart! Breek het, verbrokkel het, scheur het doormidden!’’ schreeuwde het meisje met haar grote, tranende, grijze ogen. Ze was het perfecte voorbeeld van een gebroken meisje. ‘’Nee Katniss! Ik wil niet dat je doodgaat!’’ riep Rue’s kleine stemmetje wanhopig terwijl ze probeerde naar het meisje te rennen. Voordat ze haar ook maar kon bereiken hielt ik me nog één keer aan het doel van de hongerspelen. Het doden om te overleven. Een laatste kanonshot was te horen. ‘’Hier zijn de winnaars van de 74e hongerspelen!’’ hoorde ik vaag iemand roepen door Rue’s hartverscheurende gesnik. Ik daarentegen had mijn emotieloze masker op had gezet. Ik had gewonnen voor Rue en mij. Ik had gewonnen omdat het moest.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.