FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo4.

Ik word al vroeg en badend in het zweet wakker. Heel de nacht is mijn onderbewustzijn bezig geweest met de hongerspelen van de afgelopen jaren te analyseren en de vreselijkste momenten er tussen uit te kiezen om die steeds opnieuw in mijn dromen af te spelen. Ik kom snel uit bed en loop sloom naar de badkamer, waar ik onder de douche stap nadat ik mijn kleffe lichaam van mijn pyjama heb ontdaan. Ik druk op verschillende knopjes, waardoor de douche verschillende stralen spuit en kleurige zeep in mijn haren laat stromen.
Nadat ik mezelf heb afgedroogd met een donzige handdoek, kijk ik naar de kleren die Luca voor me heeft opgehangen. Snel trek ik het aan en aai over de stof die perfect aansluit op mijn huid waardoor ik er geen last van heb bij het trainen. De laarzen die ik eronder aantrek zijn praktisch en ik besluit mijn haar in een hoge paardenstaart te doen, zodat ik er weinig last van zal hebben.
Simeon begeleidt ons na het ontbijt naar de trainingsetage. Deavon wilde niet dat we jong en angstig overkwamen, dus liet Simeon ons achter in de lift.
De spanning tussen de tributen is om te snijden. Vooral de deelnemers uit 1, 2 en 4 kijken alsof ze nu van iedereen hier de keel het liefst zouden doorsnijden.
Een jongen met blonde haren uit 12 staat een eindje van me af en bestudeerd me achteloos. Hij neemt ieder klein detail van mijn lichaam op en grijnst als hij mijn vragende blik ziet.
Net als hij een stap wil zetten om naar me toe te komen, vraagt Mr Crowl onze aandacht.
Snel vertelt hij ons over de verplichte en verschillende onderdelen.
‘Vergeet niet dat overleven het belangrijkste is bij de Hongerspelen.’ Zegt hij met nadruk als hij bij de overlevingsonderdelen aankomt als jagen, vuur maken en schuilplaatsen bouwen.
De blonde jongen komt naar me toe gelopen als ik mezelf naar een obstakel baan begeef en kijkt me vragend aan.
‘Wil je samen trainen?’ Vraagt hij, zijn stem gedempt, maar aardig. Ik haal mijn schouders op en vervolg mijn weg naar de toestellen. Met een aanloop klim ik in een provisorische boom en spring van obstakel naar obstakel. Bijna val ik uit een net, maar ik klem me vast met mijn benen om een lange tak waardoor ik me net op tijd weer terug in het net kan hijsen.
De jongen uit twaalf kijkt gefascineerd toe en begint dan zelf ook aan de hindernis baan. Hij is lenig, snel maar soms wat onhandig in zijn bewegingen. Als we beiden bij het einde zijn aangekomen zonder te vallen glimlacht hij en steekt zijn hand uit.
‘Ik heet Levi.’ Stelt hij zich en ik knik kort naar hem waarna ik zijn hand schud.
‘Helena.’ Mijn staart, die is uitgezakt, verander ik nadat ik mijn haar heb gekamd met mijn handen in een lange vlecht.
Levi kijkt geïnteresseerd toe hoe ik mijn haar vlecht en sleurt me dan mee naar een survival onderdeel. Een saai uitziende professor begint ons de grondbeginselen van vuur uit te leggen, maar mijn aandacht word getrokken door de vechtende tributen uit district 1 tot en met 4. Ze gooien met speren en messen, zwaaien knotsen en zwaarden in het rond. Mijn maag draait zich om en even lijkt mijn hele ontbijt eruit te komen.
‘Gaat het wel?’ Vraagt Levi en hij legt zijn hand op mijn arm. Ik knik snel en richt me op mijn zielige stapel takjes dat ik wanhopig probeer te laten branden.

Na de eerste training dag ben ik compleet gebroken. Ik heb me weer in de bank genesteld en bekijk de boetes van alle districten voor de eerste keer aandachtig. Verschillende dingen vallen me op aan de deelnemers van verschillende districten. Sommige kijken angstig maar dat zijn vaak de jongere kinderen die mee moeten doen. Maar de districten 6 en 8 lijken allemaal openlijk vijandig tegenover de boete en in 12 en 13 is iedereen emotieloos en kijken de tributen zonder een spoor van angst of de bekende hooghartigheid om de angst te verbergen voor zich uit terwijl ze het gerechtsgebouw ingevoerd worden. Ik probeer alle kleine details die me kunnen helpen van de tributen te onthouden en kom pas naar de eetzaal als Simeon me tien keer geroepen heeft.
Roan is opgewonden aan het vertellen over zijn eerste trainingen met het zwaard. Deavon is tevreden over hem en vraagt na een tijdje ook aan mij welke onderdelen ik allemaal gehad heb.
Snel vertel ik over mijn snelheid en lenigheid op de hindernis baan, over mijn onverwachte talent in messenwerpen en trieste poging tot het gebruiken van een boog.
Na een volledige beschrijving van onze eerste training dag mogen we van tafel en neemt Roan me mee naar het gigantische balkon.
‘Ben je bang?’ Begint hij meteen. Niet begrijpend kijk ik hem aan.
‘Waarvoor?’ Roan grinnikt en haalt een hand door zijn korte zwarte haar.
‘De hongerspelen Lena, wat anders.’ Ik trek geïrriteerd mijn wenkbrauw omhoog bij zijn bijnaam voor mij waardoor hij spottend grijnst.
‘Natuurlijk ben ik bang,’ Beantwoord ik zijn vraag, ‘Maar ik heb mezelf nog niet afgeschreven als winnaar.’ Vervolg ik dapper. Roan lijkt tevreden met mijn antwoord en knikt dan, waarna hij zonder nog iets te zeggen het balkon verlaat.
Verbijsterd loop ik achter hem aan naar binnen en zoek mijn kamer op waar ik me op het donzige bed laat vallen. Mijn ogen vallen bijna meteen dicht, maar ik ben er nog genoeg bij om mijn kleren uit te schoppen en onder mijn dekens te kruipen voor de slaap me overvalt.

Reacties: