FanFic.nl

'Jullie mogen jullie verhaal vertellen' zei hij nog eens. 'Wel, wij waren een aantal jaar geleden, nouja veel jaren geleden hier in Narnia. Bij ons is dat maar een maand of zo maar bij jullie geloof ik 100 jaar. In ieder geval wij kwamen naar hier met ringen en zo. En daar was Aslan: die zei dat we terug naar Narnia mochten komen. Dus zijn we gekomen met die ringen. En toen werden we meegenomen door een van je knechten' legde Ellen uit. 'En dat van die Pevensies, is dat waar? En Die Aslan? Was dat echt zo'n leeuw?' vroeg Caspian. 'Ja, dat is waar. Ze waren koningen en koninginnen van Narnia, en Edmund de rechtvaardige heeft mij tot zijn vrouw gevraagd. Dorien was hertogin en lette op arme Calormeense kinderen en pratende dieren uit Narnia die niet konden overleven buiten' zei Ellen. 'Zo zo. Dus ze hebben écht bestaan?' antwoordde Caspian, en voor het eerst geloofde hij het met een twijfelachtige blik echt. 'Kom we gaan naar de markt' zei hij toen. Hij ging koninklijk de kamer uit en deed een teken dat we hem moesten volgen. Twee knechten leidden ons naar buiten en zetten ons op een koets. We zaten binnen in en toen kwamen Caspian en zijn lijfwacht er bij. 'Waar is die broer van jou?' vroeg ik dan maar eens voor de verandering. 'Jou heb ik nog niet veel horen zeggen, jongedame. Wel hij mocht eens kalmeren in zijn kamer met brood,water en bananen' antwoordde hij. Ondertussen waren we al gestopt. 'Uitstappen, dames!' riep de lijfwacht en liep rond ons heen. We zagen kraampjes met fruit dat we nog nooit gezien hadden en mensen die ezels ruilden tegen eten dat ze niet hadden. 'Zoek maar klerenen fruit en eten uit dat jullie graag willen hebben, ik zet het op een perkament en betaal het later' zei Caspian. Ik en Ellen stormde ons door de markt heen en zochten alles wat we wilden. Van cocosnoten tot sjaals en van tasjes tot bananen. We mochten alles in een grote mand steken. Caspian ging naar alle kramen die we zo juist bezocht hadden en betaalde wat we gekocht hadden. Ik kon mij niet inhouden en vloog hem de nek om, met een knuffel om hem te bedanken. Ellen keek me raar aan maar hij begon een beetje te giechelen. Toen werden we terug de koets ingezet en reden terug naar de burcht van Caspian. Eindelijk begon ik wat meer te praten. 'Waar is Cair Paravel? En en waarom hebben jullie Narnia veroverd?' vroeg ik. 'Wat is Kajr Paaravèl en een van mijn voorvaderen heeft Narnia ingenomen toen het leeg was' antwoordde hij. Ik was zo naïef om het te geloven maar Ellen keek niet goedkeurend toe. Toen we terug in het paleis waren gingen we zitten aan een lange tafel en Caspian en Miraz zaten in de lengte. Wij zaten tussen baronnen en zakenlui aan de zijkanten. We kregen eerst soep dan als hoofdgerecht een soort gehakt gemengd met parika's, opgediend met twee tomaatjes, en dan als nagerecht een taart van coco's. Mijn mond hing vol met de cocosmelk en sinds het eerst in Narnia begon Ellen eens te lachen. Ze had altijd al boos of geïrriteerd gekeken maar nu lachte ze eindelijk. En nu kregen we in de plaats van een stinkende cel een mooie kamer met een kast waar we alles in konden stoppen wat we die dag gekocht hadden. En na een tijd kwam Caspian binnen. Hij knipoogde naar mij! En Ellens boze blik kwam weer terug. We gingen zitten op een van de drie bedden. Opeens nam Caspian mijn hand vast en werd ik rood.