FanFic.nl

12 districts, 24 children -oneshots.

District 4 -F

District 4- Female

Ik richt mijn dodende blik op Katniss die pesterig met Glimmers pijl heen en weer zwaait. Cato mompelt verschillende verwensingen naar haar toe die mijn mondhoeken heel even doen opkrullen. Cato kon er gewoon niet tegen dat iets niet volgens plan ging. ‘Laten we gewoon wachten,’ stelt Donjuan voor ‘vroeg of laat komt ze toch naar beneden.’ We stemmen ermee in, Cato’s blik blijf nog heel even op Katniss` pesterige gezicht hangen. Maar als hij zich realiseert dat dit de beste manier is om haar te pakken stemt hij toch in. We maken een vuur, eten wat en praten luidkeels over van alles en nog wat. We doen niet erg voorzichtig, maar niemand haalt het in hun hoofd om ons nu aan te vallen. Cato vertelt dat ie blij af is dat hij zich aanbood als tribuut, over hoe erg het zou zijn als dat “scharminkel”� in plaats van hem naar de hongerspelen moest gaan. Hij had het over de jongen van veertien wiens naam getrokken was in plaats van Cato’s. Op de beelden die ik heb gezien in de trein leek de jongen wel een hartverzakking te krijgen. Ik had de paniek in Cato’s ogen gezien toen hij brullend naar voren stormde. Waarschijnlijk schuilt er meer achter dan “de eer van zijn district redden”� maar dat zeg ik liever niet hardop. Een ruzie met Cato is als jezelf aanbieden voor de slachterij. Zijn verhaal doet me toch denken aan hoe ik hier beland ben. ‘En jij? Waarom had jij je aangeboden?’ Vroeg Clove nieuwsgierig, tè naar mijn zin. ‘Zelfde als Cato,’ mompelde ik. Dat is niet waar, of wel…
*
‘Let op, wil je,’ Frey geeft me een por als mijn blik weer naar de kalme zee glijd. Zijn ogen schieten naar Selma die Jutes nek in een fractie van een seconde omdraait. Jute is de oefenpop waar we onze dodelijke grepen op oefenen. We noemen hem - of het. Zo omdat hij volledig gemaakt is van jutezakken die opgevuld zijn met zand. ‘Goed gedaan Selma, erg snel gehandeld’ Frey steekt zijn duim op naar Selma en schenkt haar zijn zeldzame grijns. ‘Kijk,’ hij staat op en richt zich tot het groepje pubers die op de steigers zitten, waarvan de meeste ongeïnteresseerd kijken. Of helemaal niet. Niemand had echt de behoefde vandaag om op te letten. ‘Die ene seconde kan je leven bepalen,’ zegt Frey. ‘Één enkele twijfel en het is gedaan met je.’ Frey stopt even om het door te laten dringen in de trage puberhersenen. Een paar twaalfjarigen knikken begrijpend, maar de meeste oudere doet het niks. Het was dan ook pas de honderd zoveelste keer dat Frey dit zei. Frey en ik hebben een uitgesproken mening als het op vechten aankomt. Het is niet iets waar ons district in gespecialiseerd is. Maar toch lijken onze tributen gemaakt om te doden, niet zo erg als die van 1 en 2 maar het kwam in de buurt. Toch zijn we eigenlijk maar gewoon een simpel vissersdistrictje. Dat onze tributen zo gewelddadig overkomen is mede te danken aan Frey Quenby. Hij is al sinds drie jaar één van de zogeheten vechtcoaches van district 4. Geen mentor maar gewoon iemand die de kinderen uit zijn buurt voorbereid op het gevecht in de arena. Op de andere districten komen we waarschijnlijk over alsof we graag ons leven geven voor het prijzengeld en de eer die de winnaar krijgt. Daar klopt natuurlijk niks van, de meeste gezinnen leven prima van de visvangst en zijn zo sterk door het ophalen van de zware netten tijdens het vissen, wat n we al doen op onze zesde. Er zijn natuurlijk altijd wel uitzonderingen, maar iedereen brengt een steentje bij. Ben je geen visser dan ben je koopman van de vis. Op de plaatselijke markt kon je wel honderden soorten vis kopen, maar kapitoolprullen zoals felgekleurde pruiken en bontjassen. ‘Dank je, Selma. Je kunt gaan zitten,’ Selma werpt Frey een knipoog en gaat naast haar vriendin zitten. Selma, mooie, knappe, slimme, sterke Selma. Ze komt absoluut niks tekort. De enige reden waarom ze hier iedere dag gehoorzaam is, is omdat ze stapelverliefd is op Frey. Net als honderd anderen meisjes, want je moest toegeven. Frey was knap, met zijn kastanje bruine haar en smaragdgroene ogen. En het feit dat hij de kinderen van district 4 hielp om zich te kunnen verdedigen in de arena speelde ongetwijfeld ook een rol. Alleen Frey is ook stapelverliefd op Selma. En daarom haat ik haar. Van alle aardige meiden van heel district 4 koos hij het verwende burgemeestersdochtertje. Ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe het zal zijn als ze mijn schoonzus werd. Want ze zijn nota bene verloofd! Hun bruiloft is een week na de boete gepland, op de dag na dat Selma negentien word. Het is niet bijzonder dat iemand zo jong trouwt, sterker nog: de meeste meisjes in district 4 trouwen op hun 19de. Dan kon je laten zien dat je de afgelopen zes jaren hebt overleefd en klaar staat om volwassen te worden. Maar dan moet Selma’s mooie naampje natuurlijk niet getrokken worden morgen. ‘Rune?’ Ik schik op. ‘Wat?’ Vraag ik verstrooid, blijkbaar heeft Frey me iets gevraagd. ‘Ik vroeg of je een houtgreep op Jute kunt demonstreren,’ Frey kijkt me fronsend aan. Natuurlijk, als er iets was wat ik haatte waren het houtgrepen, en dat wist hij. ‘Natuurlijk,’ ik sta op, werp hem een verwrongen glimlach en loop naar Jute. ‘Sorry vriend,’ fluister ik tegen Jute terwijl ik hem in een ingewikkelde houtgreep hou en zijn beide armen van jutezakken er af ruk. Tenminste, dat was het plan. Het linker arm word inderdaad als papier van de jutezak - die de romp moet voorstellen - gerukt. Maar het andere arm laat maar half los en scheurt aan stukken waardoor al het zand over de grond verspreid raakt. De meeste toeschouwers beginnen te lachen. Frey kijkt enkel teleurgesteld. ‘Dank je, Rune. Breng je dan ook meteen Jute naar Mags toe? De les is toch al voorbij,’ hij werpt een blik op de zon die aangeeft dat het nu zo ongeveer etenstijd is. De meeste tieners staan op om naar hun huizen te vertrekken maar sommige blijven zitten om nog van de rust te genieten zolang het nog kan. Want morgen was het alles behalve rustig. Selma staat op en vliegt Frey om zijn nek. Ik doe alsof ik moet braken en pak wat er nog van Jute over is op en loop richting de winnaarswijk. Het is nog geen honderd meter van de zee vandaan. Het huis dat het dichts bij staat word bewoond door een hoogbejaarde vrouw. Mags zit op haar hobbelstoel die op de veranda staat van haar witgeschilderde winnaarsvillla. Ze is een mand van zeewier aan het vlechten en legt hem op de stapel van de afgemaakte manden als ze me aan ziet komen. Ze schiet in de lach als ik weemoedig de geredde resten van Jute laat zien. ‘Ach kind, is het weer zover?’ Ze pakt hem lachend aan en bekijkt de schade. ‘Het valt wel mee hoor, morgen kun je hem weer ophalen.’ Even schrikt ze van wat ze zelf zei. Morgen was de boete ‘als ik dan nog in district 4 ben,’ zeg ik glimlachend. Hoewel mijn gezicht totaal niet vrolijk staat, er volgt een pijnlijke stilte. Ik slaak een kuchje ‘Dus, Mags. Ik mag toch hopen dat Frey jou heeft uitgenodigd op bruiloft?’ Ik probeer snel op een ander onderwerp te komen. Het werkt. ‘Natuurlijk,’ zegt Mags lachend. ‘Je broer heeft de juiste vrouw gevonden,’ ze haalt naald en draad uit haar oneindig diepe zakken en begint het arm dat het minst beschadigd is vast te naaien. Ik snuif afkeurend ‘dat weet ik nog niet zo zeker.’ Mags schud haar hoofd ‘ik snap niet wat je tegen haar hebt. Het is een aardige meid en ze maakt je broer gelukkig, en volgens mij vind ze jou ook aardig,’ daar moet ik even over nadenken. ‘Alleen omdat ze zo indruk op Frey maakt,’ stel ik vast. Dit schiet Mags duidelijk in het verkeerde keelgat. Ze legt Jute met een klap op haar schoot. ‘Zit,’ zegt ze scherp. Ik slik, nu kwam de eerst-nadenken-wat-je-zegt-preek. Ik heb geen zin om naar een stoel te lopen dus laat ik me gewoon op de grond neerzakken. Mags fronst maar begint met haar verhaal. ‘Negen jaar geleden, tijdens de boete. Werd de naam van een twaalfjarig meisje getrokken. Het meisje heette Lille Bakes.' Mijn mond valt open, dat is de achternaam van Selma. ‘Het was wel duidelijk dat ze het niet ging redden. Ze was klein, en niet sterk noch slim.’ Toch had ze het nog geschopt tot de laatst acht, te danken aan een bondgenootchap. Maar op een gegeven moment zag de jongen van district 10 het nut van het bondgenootschap niet meer en werd ze vermoord in haar slaap. Die jongen werd op zijn beurt weer vermoord door het meisje van 2, maar dat doet er niet toe. Lille was, zoals je waarschijnlijk al door had. Selma’s zusje. Selma is er nooit helemaal bovenop gekomen. Ze is dolblij dat Frey een zusje heeft, en ze herkent haar in jou.’ Er vormt een brok in mijn keel, ik weet maar al te goed hoe zei zich gevoeld moest hebben. De naam van mijn eigen broer is vier jaar geleden getrokken. Ivo heette hij, hij hoorde nu een jaar ouder te zijn dan Frey. De tranen springen mij al bijna in de ogen als ik denk aan hoe de meisjes tribuut van district vijf hem met haar bijl in stukken sloeg. Alsof hij een lappen pop was. Hij was de grote broer geweest waar ik echt met bewondering naar keek. Het irriteerde me toen altijd hoe hij altijd met zijn hand over mijn hoofd aaide alsof ik een klein kind was, nu zou ik niets anders willen. Frey heeft altijd tevergeefs geprobeerd zijn rol in het gezin op zich te nemen, daarom is hij de kinderen ook gaan trainen. ‘Dat wist ik niet,’ geef ik beschamend toe. ‘Ach kind, je kunt niet alles weten. Maar denk daar maar eens over na.’
*
Die woorden bleven de hele nacht in mijn hoofd rondspoken denk daar maar eens over na. En dat heb ik gedaan.
*
‘Wakker worden, vandaag is de boete.’ Frey schudt me ruw wakker. Met een grom word ik wakker ‘vervloekte haan,’ ik werp een vernietigende blik uit het raam naar de haan die schijnheilig zijn maïs korreltjes oppikt. ‘Je moet de haan niet de schuld geven,’ zegt Frey verwijtend. ‘Hij heeft de hele ochtend gekraaid. Koppig volhoudend dat je vanzelf wakker zou worden . Ma heeft hem uiteindelijk met een zakje maïskorrels het zwijgen opgelegd, voordat pa z’n luchtbuks pakte.’ Ik lach, pa was heel makkelijk. Als een of ander beest ‘m irriteerde knalde hij het zo de stoofpot in. In dat opzicht leek ik erg op hem, alleen heb je als zestienjarige nog geen toestemming om met een vuurwapen te lopen. ‘Ik moest van ma zeggen dat je je eerst moet omkleden voor je aan het ontbijt mag beginnen.’ Ik zucht, natuurlijk. Ma wil er perse voor zorgen dat ik mijn boetekleren aantrek. Frey heeft waarschijnlijk zijn ontbijt al op, hij heeft een smaragdgroen overhemd aan met een kastanjebruin giletje erop en een bijpassende das. Zijn haar zit precies hetzelfde als gisteren,warrig, ongekamd, net als ieder jaar. Ook al hoeft hij allang niet meer mee te doen aan de boete, er word ook van de volwassenen verwacht dat ze zich feestelijk aankleden voor zo’n prachtig evenement als de hongerspelen. ‘Laat ik me dan eerst even gaan wassen, hè?’ Ik stapte slaperig uit bed en joeg Frey mijn kamer uit. Ik begin wat in mijn kledingkast te rommelen, ergens in een hoekje moesten nog een paar boetejurken liggen, ah, daar zul je ze hebben. Er ligt een zorgvuldig opgevouwen stapel jurken op de bovenste schap van mijn kledingkast. Ik pak een kastanjebruin jurkje. Hij komt tot net iets over mijn knieën en heeft korte pof mouwtjes. Ik pak er een smaragdgroene strik en lint bij en besluit dat ma maar moet uitvinden wat ze daar mee doet. Snel pak ik mijn ondergoed erbij en snel de douche in. Het is een klein kamertje met een douchehokje en wastafel. Ik leg mijn kleren op de wastafel en doe mijn pyjama uit. Langzaam stap ik het met glazen wanden ingesloten hokje in, er gaat een rilling over mijn rug als ik de koude tegels onder mijn voeten voel. Ik draai de draaiknop van de kraan naar mij toe en er komt een stroom van warm schoon water uit. Het water komt vanuit de mega ketels die midden in district 4 staan. Het zeewater word eerst naar speciale reservoirs geleid waar het zout omgezet word in zoet water, en vervolgens gaat het naar een enorme ketel waar de temperatuur naar gelieve kan worden veranderd. Ja, wij hebben luxe die maar weinig districten zich kunnen veroorloven.
Nadat ik heb gedoucht pak ik een handdoek die verfrommeld onder mijn kleding ligt. Ik heb niet echt zin om een schone te pakken. Als ik aangekleed ben storm ik naar beneden om me vervolgens vol te proppen met zeewierbrood en haring. Een doorsnee ontbijt in district 4. Terwijl ik eet, kamt, of nee temt, mijn moeder mijn wilde krullen, ik laat het toe. Het voelt heerlijk. Ze laat mijn haar gewoon los. Het is dan wel kleddernat, maar het waait altijd zo hard in district 4 dat drogen nooit nodig is. Ze doet enkel de strik er in. ‘Sta op,’ Commandeert ma. Ik gehoorzaam. Ze knoopt het smaragdgroene lint om mijn middel als een soort riem. ‘Perfect,’ fluistert ze. ‘Trek deze maar aan,’ Ze laat me een paar kastanjebruine ballerina’s zien. ‘Dank je,’ fluister ik. Er vormt een brok in mijn keel, ma heeft het er ieder jaar steeds moeilijker mee. De angst die haar overmand bij het idee als ook mijn naam getrokken word. Dat zou ze waarschijnlijk niet overleven. Iemand begint pesterig te fluiten. Frey komt uit de woonkamer terwijl hij met zijn das zit te prutsen. ‘Zo, kleine Rune word een dame!’ Pa geeft hem met de krant een tik op zijn achterhoofd, ook al kan hij geen glimlach onderdrukken. Ma kijkt echter ernstig, ‘Frey,’ zegt ze waarschuwend. Ik zeg niks, die zin zei Ivo altijd als ik puberaal deed. Pa schraapt zij keel en werpt een blik op de oude klok die in de hoek van de kamer staat, het is een oud erfstuk van zijn overgrootvader maar doet het nog prima. ‘Ik geloof dat we wel zo onderhand moeten vertrekken.’ Ik kijk ook op de klok. ‘Shit,’ denk ik, nee zeg ik. Ik doe de ballerina’s aan en ren de deur uit, achter me hoor ik Frey ook de deur uit rennen. Hij zal er voor Selma zijn. Ma en pa blijven thuis, zei gaan waarschijnlijk in de straat de uitzending kijken. Daar hangt een immens groot scherm zodat de buitenwijken het ook kunnen volgen. Als je rende was je binnen een kwartier op het plein. Ik kom als een van de laatste aan .Vlug meld ik me aan bij de notarissen - die bijhouden of je er wel of niet bent. En ga bij de zestienjarige staan. Nog geen vijf minuten daarna word het stil en komt burgemeester Bakes op het podium, ze begint met een toespraak over de gebruikelijke dingen en kondigt vervolgens degene aan die de namen op moet lezen. Deze keer is het een klein oud mannetje met kobalt blauw haar en oogschaduw. Duidelijk een poging om de capitoolster Ceaser Flickerman te imiteren. Ons district krijgt regelmatig iemand anders, omdat ze in Het Capitool waarschijnlijk staan te trappelen om zo’n bekend district als 4 te krijgen. Hij word aangekondigd als Julianus, de achternaam kon ik niet verstaan. Hij begint over het gebruikelijke te neuzelen, over hoe goed Het Capitool wel niet voor ons is en natuurlijk de zwarte dagen. Tijdens het praten glijd mijn blik naar de stoelen waar de eerdere winnaars zitten, zo te zien kan Annie het nog steeds niet aan om bij de boete aanwezig te zijn. Aangezien er een lege stoel naast Finnick staat. Annie heeft tijdens haar hongerspelen een levenslang trauma opgelopen toen de jongenstribuut van 4 voor haar ogen werd onthoofd. Door de artsen word ze als labiel en psychisch niet in orde beschreven. Een keelgeschraap brengt me uit mijn gedachte ‘dames eerst,’ kondig Julianus aan. Hij loopt naar de meidenbol - die vol met briefjes zitten waar alle namen van de meisjes van district 4 in zitten die tussen de twaalf en achttien jaar zijn. En begint er met zijn lange kobalt blauwe nagels in te graaien. Op vijf van die briefjes staat in slordige hanenpoten Rune Quenby geschreven. Hij schraapt nogmaals, alsof hij nog niet de volledige aandacht van het publiek heeft. ‘Selma Bakes,’ leest hij voor. ‘NEE!’ Hoorde ik iemand roepen, Frey. Ik zoek bij de achttienjarige naar Selma. Dat is niet moeilijk want iedereen is voor haar aan de kant gegaan. Alleen ze loopt niet naar het podium, ze staat stil als een standbeeld en staart angstig voor zich uit. ‘Selma!,’ Riep Frey schor, hij word met moeite tegengehouden door een stuk of zes vredebewakers. Een andere vredebewakers pakt Selma op en draag haar als een klein kind naar het podium. Heel even lijkt het alsof ze in elkaar gaat zakken maar ze blijft wankelend staan. ‘Wel nu, heeft een eventueel ander meisje in de leeftijdscategorie twaalf tot achttien hier bezwaar tegen? Zo ja mag zei haar hand opsteken en het podium opkomen.’ Zonder enig twijfel schiet mijn hand omhoog, ik ben vrij klein dus ik moet springen om opgemerkt te worden. Ik loop rustig het podium op en kijk zelfverzekerd in de camera. ‘En wat is je naam meisje?’ Vraagt Julianus. ‘Mijn naam is Rune, Rune Quenby!’ Ik doe dit niet omdat ik denk dat ik het beter dan Selma kan, integendeel: Ik weet dat ik geen schijn van kans maak. Nee, ik doe dit voor Frey en Selma. Zei horen gelukkig te worden, en te trouwen.
*
We hebben ondertussen onze slaapzakken al opgezocht. Ik lig tegen de boom waar Katniss in zit, onwetend dat ik onder een nest trackerjagers slaap.

Reacties:

hpyasmine12 zei op 14 april 2016 - 23:13:
Omijngod.. Dit is zoo goed!

tamarastyles zei op 1 sep 2013 - 14:57:
wow!!!! ik ben nu echt stil... deze is echt goed beschreven! ik ben benieuwd naar de volgende!! ik ben heel erg enthousiast!

xxx

Hermelien zei op 20 mei 2012 - 21:51:
*staart geschokt naar het scherm*
Dit is werkelijk gewoon..
In feitte heeft deze me echt hélemaal stil gekregen.
Ik wil een melding als er meer komt!
Kus

Jopie2 zei op 17 mei 2012 - 10:12:
wow, je schrijft echt supergoed
kan hier een vervolg opkomen (nou ja vervolg... ik bedoel nog meer flashbacks van haar leven) Ik vind dit echt geweldig!!!

Die vader is echt grappig

MissEva zei op 14 mei 2012 - 16:54:
Zo spannend! jammer dat hier niet een echt verhaal over is gemaakt