Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » Life in District 2 [Pauze] » 01. Totale duisternis.
Life in District 2 [Pauze]
01. Totale duisternis.
Hoofdstuk 1
Met gesloten ogen stelde ik me voor hoe het zou zijn als mama nog leefde. Ik zag dan een lieve vader, die niet probeerde zijn dochter te laten sterven in de arena. Want we weten allemaal dat ik dat zou doen. Als ik in deze hongerspelen zou komen - geen idee hoe - maar als dat zo zou zijn, was ik bereid te sterven. Dat zou mijn laatste verzet zijn tegen het Capitool. Misschien wel zelfs tegen mijn vader.
Ik zou doen alsof ik iemand was die niet eens weet hoe ze een speer moest vasthouden, laat staan gooien. En wie wil eigenlijk zeggen dat ik nu in deze hongerspelen kwam? Hoe hard mijn vader me dwong, sloeg of whatever, ik zou nooit me zo laag laten zakken dat ik me aanbood. In andere districten was de boete een hel. In District 2 was het een feestdag. Als je hier gekozen werd, hoefde je niet bang te zijn voor de arena. Je had 99% kans dat iemand anders zich aanbood. Gewoon alleen door alle ego's hier.
Er was geen angst. En vooral vandaag niet.
Met deze gedachten liep ik samen met vader naar de boete. Alle jongens zaten zich op te winden hoe ze het beste iemand konden vermoordden.
Vuile barbaren.
Hoe dichter we bij het plein kwamen, hoe drukker het werd. Mijn vader gaf mij nog een laatste knikje en liep naar het publiek toe. Natuurlijk wist hij dat ik me niet als vrijwilliger aanbood. Maar op een of andere manier, had hij niks meer over de boete gezegd na de laatste dramatische slechte training. Ik ging op mijn tenen staan en zocht naar Maya, mijn enige beste vriendin. Ik vond haar helemaal achteraan, bij de achttien jarigen natuurlijk. Met een versnelde pas liep ik naar haar toe. We zeiden geen woord tegen elkaar toen we samen knuffelden, maar toch wist ik wel wat ze in haar gedachten zei.
Bied je niet aan Tatia. Ik smeek het je.
Grinnikend schudde ik mijn hoofd alsof ze gek was geworden. ‘Natuurlijk niet,’ fluisterde ik in haar oor en ik gaf nog een kus op haar wang toen ik haar los liet.
Het gepraat werd minder op het plein, en uiteindelijk was het muisstil.
‘Welkom, Welkom!’ Jubelde een of andere Barbie op het podium. ‘Welkom bij de 73ste hongerspelen!’ Ze klapte in haar handjes en sprong op haar waarschijnlijk van krokodillenhuid gemaakte pumps. Ze moesten misschien eens een paar gewichten aan haar vastmaken, want dadelijk stuiterde ze letterlijk van het podium af.
Ik wachtte tot de burgermeester zijn speech afrondde. Natuurlijk ging het over de geschiedenis van Panem en zijn Districten. Helaas kwam Barbie weer veel te snel het podium op getrippeld. ‘En nu de tributen! Dames eerst!’ Haar hand maakte vele rondjes in de glazen bol, vol met namen van de meisjes. Uiteindelijk pakte ze een briefje.
Ze klopte nog een keer op haar borst, en schraapte daarna haar keel.
‘En de vrouwelijke tribuut is… Tatia Bennett!’ En ze voegde er gewoon door ervaring aan toe: ‘Zijn er nog misschien vrijwilligers?’
Ik grinnikte gewoon bijna, en wachtte tot het eerste meisje zich aan zou bieden.
Nou kom op, dit duurt wel héél erg lang.
‘Tatia Bennett,’ kwekte Barbie opnieuw. ‘Wil je naar voren komen?’
Verslagen stapte ik uit de rijen en binnen een seconde werd ik door vredebewakers naar het podium begeleid.
‘Zijn er zeker weten geen vrijwilligers meer?’ Vroeg ze bijna teleurgesteld. Na 5 seconden stilte, gaat ze verder met de boete. ‘Dan… Nu maar de jongens!’
Hoe kon dit gebeuren.
Zelfs Maya bood zich niet aan.
Ik hoorde niks meer. Had geen idee wie mijn tegenstander was. Ik staarde alleen maar vooruit. Dit sloeg helemaal nergens op. Was dit een grapje? Vorig jaar waren er van de meisjes drie vrijwilligers, die bijna elkaar in de haren vlogen.
Corruptie, dacht ik. Het kon niet anders. Hoe kon papa dit doen? Logisch dat hij niks tegen me zei, hij wist dat hij al gewonnen had!
Alles voor mijn ogen werd zwart.
Ik wou het gerechtsgebouw niet van binnen zien.
Ik wou dat ik niet eens een reden had om daar binnen te zijn.
Daarom bleef ik naar de grond staren tot ik in een kamer werd geplaatst.
Ik wachtte tot Maya, papa of weet ik wie zou komen.
Maar de kamer bleef leeg, op mij na.
Reacties:
Oh mijn god hoe kunnen ze dit haar aandoen
Sorry voor de late reactie ik ha nog niet echt de tijd genomen om online te gaan
...dat einde brak mijn hart wel een beetje ._.