FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo5.

De paar dagen die we nog over hebben voor de hongerspelen vliegen snel voorbij. Iedere avond ben ik doodmoe van het harde trainen, dat wel langzaam zijn vruchten begint af te werpen. Ik kan goed gooien met messen, ben sneller dan ooit en weet inmiddels alles af van survivalen. Bovendien heb ik om leren gaan met verschillende andere wapens en ben ik niet eens meer zo slecht met de pijl en boog. Roan traint vooral in vechttechnieken met anderen, terwijl ik me alleen met Levi bezig houd en soms met Roan. Levi blijkt een natuurtalent in boogschieten en is ontzettend sterk. Eigenlijk een gevaarlijke tegenstander. Hij is dodelijk in de arena. Zonder het te willen begin ik een band met hem te ontwikkelen, iets wat me niet bevalt bij iemand die ik later zal moeten vermoorden.
Als hij bij de laatste gezamenlijke training naar me toe komt, doe ik stiller en meer kortaf dan normaal.
‘Nerveus?’ Vraagt hij dan met een flauwe glimlach en ik knik maar wat. Daarna richten we ons maar weer op het maken van de strikken zodat we geen eten tekort zullen komen.

Veel te snel is het tijd voor de privé training. We blijven bijna als laatste over in de zaal, alleen de tributen van 12 en 13 zijn er nog. Ik probeer me te concentreren op alles wat ik wil gaan doen.
In ieder geval mijn snelheid laten zien en met mijn messen op poppen gooien. Als mijn naam wordt omgeroepen heb ik eindelijk een goed plan in mijn hoofd. Ik sleep de poppen met wat hulp langs de hindernis baan en pak messen in beide handen vast. Sommige spelmakers kijken geïnteresseerd, andere negeren me compleet. Ik neem een aanloop en ren met volle vaart over de hindernis baan terwijl ik spring en de messen in het lijf van de poppen boor met een snelle armbeweging.
Als ik klaar ben lijken ze tevreden en sturen me weg.
Geïrriteerd omdat ze niet eens de moeite genomen hebben om tegen me te praten stamp ik de lift in en vang een glimp op van Levi die de kamer binnen loopt voor zijn sessie.
Ik ram de knop van de lift en wacht ongeduldig tot ik boven ben. Simeon, Deavon en Roan staan me verwachtingsvol op te wachten.
‘Én?’ Smeekt Simeon, als ik niets zeg.
‘Het ging wel goed denk ik, ze hadden alleen weinig aandacht voor me.’ Mompel ik en loop dan door naar mijn slaapkamer, de deur doe ik zachtjes dicht.
Na een halfuur wordt er op mijn deur geklopt.
‘Ga weg!’ Roep ik maar een rustige stem praat tegen mijn mahonie houten deur.
‘Ik ben het, mag ik asjeblieft binnen komen.’
Het is de stem van Levi die terug praat. Stomverbaasd ga ik rechtop zitten en loop daarna aarzelend naar de deur. Als ik open doe, staan Simeon en Roan aan weerszijden. Simeon geschokt, alsof hij niet kan geloven dat ik met mijn vijanden praat en Roan als een bewaker met een wantrouwige gezichtsuitdrukking.
‘Het is goed jongens.’ Verzeker ik de twee, maar ze kijken nog steeds raar.
Ik trek Levi de kamer in, ga op mijn bed zitten en trek mijn wenkbrauwen op.
‘Wat doe je hier?’ Vraag ik nadat we elkaar twee minuten hebben aangestaard.
Levi aarzelt en lijkt dan een soort van besluit te nemen.
‘Ik wil een bondgenootschap met je sluiten.’
Ik knik een beetje en blijf stil.
‘Waarom?’ Vraag ik na een tijdje.
‘Omdat je de enige bent die ik in dit spel vertrouw. En met al die grote beroepstributen maken we in ons eentje geen kans.’
‘Ik maak best wel kans in mijn eentje.’ Protesteer ik maar twijfel bij het uitspreken van mijn eigen woorden.
‘Natuurlijk,’ Stelt Levi me gerust met een glimlach, ‘maar samen maken we meer kans.’
‘Wat kunnen we nou met tweeën beginnen,’ Ga ik ertegen in, ‘de beroepstroep bestaat minstens uit zes leden.’ Levi grinnikt.
‘Ik heb je nog niet verteld dat ook de andere van twaalf en dertien een bondgenootschap willen sluiten. Dat brengt onze groep tot vijf leden,’ Hij aarzelt even, ‘Als je wilt kunnen we je mede tribuut ook vragen.’ Ik schud abrupt mijn hoofd, het zou raar zijn nadat ik zo bot was toen hij ons als team aanduidde.
‘Denk erover na.’ Zegt Levi dwingend en geeft me dan een hand en een knuffel.
‘Ik zie je bij het interview morgen.’
Zonder verder nog wat te zeggen loopt hij mijn kamer uit.
Nadat ik een paar minuten heb stil gezeten, zie ik dat het tijd is voor de beoordelingen.
Nerveus loop ik mijn kamer uit en bots tegen Roan uit.
‘Sorry.’ Zeg ik, waarna ik wil doorlopen. Roan pakt echter mijn arm en trekt me terug.
‘Lena, ik heb toevallig gehoord dat jullie een bondgenootschap sluiten. Ik wil erbij anders vertel ik het tegen de beroepstroep.’ Zegt hij dwingend.
‘Heb je ons afgeluisterd,’ vraag ik boos, ‘waarom wil je er überhaupt bij?’ Roan kijkt geërgerd.
‘Straks is het een list en maken ze je meteen af. Ben je echt zo dom Lena? Als ik er bij ben doen ze je niks.’
‘Wat jij wil. ‘ Zeg ik dan met een zucht en schud zijn hand bij wijze van een deal.
Daarna lopen we met zijn tweeën naar de woonkamer om de scores te bekijken.
Nerveus kijk ik naar alle redelijke punten die uitgedeeld worden. Het gaat van vieren tot tienen bij de groep van dit jaar. Alle tributen komen voorbij en Roan heeft een tien binnen weten te slepen. Ik tik nerveus met mijn vingers en spring verrast overeind als mijn cijfer een negen blijkt te zijn. Deavon kijkt tevreden.
‘Nu alleen nog het interview en dan is het arenatijd.’ Zegt hij bijna opgewonden.
Hij slaat een arm om onze schouders en kijkt tevreden.
‘Weten jullie al wat jullie gaan doen morgen bij de interviews?’ En hij steekt een vinger omhoog waarna hij naar mij wijst, ‘Ik weet het al, Helena, doet spontaan, charmant. Sexy.’ Vragend trek ik een wenkbrauw omhoog maar hij gaat al door en wijst naar Roan.
‘Jij doet gewoon alsof het je allemaal niks kan schelen en blijft je charmante zelf. Jullie presenteren je als een sterke persoonlijkheid.’
Hij knikt tevreden en loopt dan de kamer uit waarna Roan in lachen uitbarst.
‘Jij sexy en ik charmant?’ Proest hij en ik lach ook mee.
‘Gaat niet lukken.’ Mompel ik en hij grinnikt na zijn lachbui.
‘Dat denk ik ook niet.’ We praten nog een tijdje en proberen een zinnige strategie te bedenken voor het interview aangezien die van Deavon nergens op slaat.

Reacties: