FanFic.nl

The World Begins With You.

1. Day One: The Reaper's Game.

''Iedereen heeft het recht om een leuk leven te leiden. Het moeilijkste daaraan is om dat recht te krijgen. Iedereen heeft het recht om een leuk leven te leiden. Het moeilijkste daaraan is dat recht weten te vervullen...''

De kleur zwart. Vaak wordt dit bestempeld als de 'slechte' kleur in het leven. Waarom? Omdat het er onheilspellend uitziet en je ziet het bij de meest verschrikkelijke gebeurtenissen. Sluit je ogen maar eens. Welke kleur zie je dan?

''... Hmmmn...'' Bruine ogen openden zich en probeerden een goed beeld te vormen van hun omgeving. Eerst was alles nog wazig, maar na een paar keer knipperen was duidelijk te zien dat dit een drukke plek was. Overal waar je keek waren mensen te zien, vaak in een groepje, druk kletsend over het weekend of andere zaken. De eigenares van de ogen stond moeizaam op, proberend niet om te vallen tijdens dat proces. Waar was ze? Ergens herkende ze deze plek, maar ze kon het niet thuisbrengen. Waarom niet? Haar blik gleed langzaam naar haar kleren. Daar vond ze een rode speld, waar een soort sierlijke, zwarte doodshoofd op stond ter versiering. What the hell? Ze herinnerde zich helemaal niets meer... Gefrustreerd sloot ze haar ogen en dacht na, om niets anders meer dan haar naam te herinneren. Tachibana Ichigo. Tussendoor was het gebrabbel van andere mensen te horen, maar het leek er niet op dat die mensen echt aan het praten waren. Ichigo keek om zich heen en merkte dat de mensen hun monden niet eens open deden. Was dat überhaupt wel mogelijk? Misschien waren het buiksprekers. Hoewel, zoveel buiksprekers op één plek was onmogelijk, tenzij er één of andere vage bijeenkomst was. Zou dat dan betekenen dat ze hun gedachtes kon lezen? Dat was net zo onmogelijk als alle buiksprekers op één plek, maar het was niet uitgesloten.

''Ooooi!'' Ichigo keek op en zag een meisje op haar afkomen. Deze droeg een T-shirt met een vest eroverheen en daaronder een rokje, ongeveer hetzelfde als wat zij aanhad. Alleen droeg zij geen rok, maar shorts. Haar haren waren vrij kort en zwart van kleur, dat mooi in contrast stond met haar helderblauwe ogen. ''Je bent ook een Player, right? Vorm een pact met me, snel!'' Ichigo keek het meisje niet-begrijpend aan. Player? Pact? ''Ik heb nu geen tijd om het uit te leggen, we zijn een makkelijk doelwit zonder partner! Alsjeblieft!'' Zonder er erg in te hebben, had ze al geknikt. Het meisje pakte haar handen vast en sloot haar ogen, waarna Ichigo zich voor een moment draaierig voelde. Daarna werden haar handen weer losgelaten. ''Gelukkig...'' mompelde het meisje toen, waarna ze opgelucht zuchtte. ''Euhm...'' bracht Ichigo er nog steeds verbaasd uit, wat de aandacht trok van het meisje. ''Oh, juist! Ik zal maar beginnen met mijn naam. Ik ben Saitou Haruka,'' stelde ze zich voor, terwijl ze haar hand uitstak. Ichigo nam hem aan. ''Mijn naam is Tachibana Ichigo,'' sprak ze toen. Haruka knikte en glimlachte. ''Leuk je te ontmoeten, Ichigo. Ik neem aan dat jij ook nieuw bent hier? Je weet in ieder geval minder dan mij, dus ik zal vertellen wat ik weet van de Reaper's Game,'' begon ze toen haar verhaal. Ichigo mompelde de laatste twee gesproken woordjes nog eens. ''De Reaper's Game is een.. Spel die je moet spelen om een tweede kans op het leven te krijgen,'' legde Haruka vervolgens uit. Ze wilde verder gaan, maar Ichigo viel haar in de rede. ''Tweede kans op het leven?'' vroeg deze. Ze kon toch niet bedoelen..? ''Ichigo, we zijn dood.'' Bam. Dat was een harde klap.

Ichigo staarde haar partner ongelovig aan. Dood? Dat kon niet! Ze kon niet dood zijn.. Toch? ''We zijn dood.. En daarom nemen we deel aan de Reaper's Game. De regels zijn makkelijk. We hebben een week de tijd om missies te voltooien, één missie per dag. Als dat ons lukt hebben we het spel gewonnen en hebben we een tweede kans,'' legde Haruka toen verder uit. Ichigo knikte afwezig, ten teken dat ze het gehoord en begrepen had, zelfs al was ze er zelf niet echt bij. Op dat moment was een zacht deuntje hoorbaar, dat na enkele tellen alweer ophield met afspelen. Haruka greep meteen naar haar telefoon en klapte die open. ''Dit is onze eerste missie!'' riep ze toen zenuwachtig, waardoor Ichigo eindelijk uit haar gedachtestroom schrok en haar aandacht op het meisje vestigde. ''Beat the Noise. You have one hour. Fail, and face erasure...'' las Haruka hardop voor. Ichigo keek haar weer vragend aan. ''Noise zijn wezens die erop uitgestuurd worden ons aan te vallen. We hebben Pins gekregen om tegen ze te gebruiken... Wacht, hier.'' Haruka haalde een paar spelden tevoorschijn, ieder met een ander pictogram erop. Pas toen viel het Ichigo in dat ze al eentje droeg, die Haruka ook scheen te dragen. ''Als je deze opspeldt, kun je hun kracht activeren en dit tegen de Noise gebruiken,'' voegde Haruka eraan toe. Vervolgens gaf ze er een paar aan Ichigo om te gebruiken. Deze speldde ze meteen op, voordat ze ze nog even bekeek. ''Waar is deze eigenlijk voor?'' floepte ze er vervolgens uit en wees naar de rode Pin met het doodshoofd op. ''Dat is de Player Pin. Daarmee kan je gedachtes lezen van de mensen, maar niet die van de Players. Het is ook een soort toegangsbewijs,'' vertelde haar partner weer. Ze draaide zich om en keek zoekend om zich heen. ''Ik vraag me alleen af welke Noise we moeten verslaan...''

Net op dat moment verschenen vreemd uitziende wezens, die hun kant op kwamen gesprongen. Ichigo deinsde terug bij het zien van deze wezens, maar Haruka nam meteen een alerte houding aan. ''Dit zijn vast de Noise die we moeten verslaan!'' riep ze toen, voordat ze werden onderschept door de vreemde beesten en er een lichtflits verscheen. Ichigo sloot haar ogen voor een paar tellen, uit reflex. Toen ze haar ogen weer open deed, merkte ze dat Haruka verdwenen was, maar de Noise niet. Paniekerig keek ze om zich heen, om op te merken dat er een 'gat' in de lucht zat waar haar partner in te zien was. ''Ichigo! Laat je niet afleiden!'' weerklonk er. Het klonk in ieder geval als Haruka. Ichigo wilde haar mond open doen om iets te zeggen, maar de Noise zorgde ervoor dat ze dat achterwege liet. Ze sprong vlug aan de kant voor de wezens die haar iets probeerden aan te doen, niet wetend hoe ze dit aan moest pakken. Op dat moment viel het haar in dat ze zich wel kon verdedigen, door middel van de Pins die ze aan haar vest had bevestigd. Haar blik viel op eentje waar een vlam op te zien was. Dat betekende vast dat het iets met vuur te maken had. Het enige probleem was, dat ze niet wist hoe ze die moest activeren. Helaas had ze nu geen tijd om dat uit te vogelen, het kikkerachtig wezen kwam alweer haar kant op gesprongen. Beschermend hield Ichigo haar handen voor zich en kneep ze haar ogen dicht, maar de klap waar ze zich klaar voor maakte kwam maar niet. Verbaasd opende ze haar ogen, om nog net te kunnen zien hoe er vlammen uit haar handpalmen waren verschenen en de kikker volop raakte. Deze ging in rook op toen de aanval werd gestaakt, dus toen waren er nog maar twee over.

Ichigo keek niet-begrijpend naar de plek waar zojuist nog het vuur te zien was. Hoe had ze dat gedaan? Gewoon.. Haar handen voor zich houden? De twee andere Noise kwamen nu op haar afgesprongen. Ze besloot het er maar op te wagen en hield haar handen weer voor zich, waar opnieuw de vlammen uit verschenen. Binnen een mum van tijd waren de twee kikkers uitgeschakeld en was het gevecht voorbij. Opnieuw een lichtflits. Toen deze voorbij was, stonden ze weer op de oversteekplaats van daarnet. ''Dat ging zeer goed voor je eerste gevecht,'' complimenteerde Haruka haar. Ichigo knikte enkel, haar blik gericht op de Pin met een vlam erop. ''Je hoeft niet per sé dezelfde te gebruiken. Als je een ander wilt gebruiken, wissel je gewoon. Ik zou als beginner niet veel Pins opspelden. Pas als je het wat beter onder de knie hebt,'' adviseerde het meisje toen ze het merkte. Ichigo knikte weer, maar dit keer keek ze recht in de ogen van Haruka. ''Hmmn. Sankyuu, Haruka.''

Reacties: