Hoofdcategorieėn
Home » De Hongerspelen » Life in District 2 [Pauze] » 02. Mijn plan
Life in District 2 [Pauze]
02. Mijn plan
Hoofdstuk 2
Uiteindelijk kwamen er een paar vredebewakers aan, die me weer uit de kamer haalde. Niemand was gekomen. Ik begreep er werkelijk niks van.
Omdat District 2 nou eenmaal wat geliefder onder het Capitool was, werd de hoofdingang versperd door cameraploegen. Vredebewakers probeerden ze wat naar achter te pushen, maar kom nou, niemand was toch opgewassen tegen het Capitool? Dat werd ons toch altijd verteld?
Het kwam dus zover dat we via de achteruitgang naar buiten moesten, en dat op vol tempo. We werden gedirigeerd naar een auto. Ik had nog nooit in zo’n ding gezeten, en toch maakte het niet echt een indruk op me. Mijn medetribuut en ik werden in het voertuig gestopt samen met Barbie en Brutus, onze coach/trainer. Hij moest ook sponsors voor ons weten te bemachtigen, maar toch negeerde ik hem. In plaats daarvan, dwong ik mezelf naar de mannelijke tribuut te kijken. Hij was lang, had brede schouders en was heel erg gespierd.
Ook - ik moest het wel toegeven - ongelofelijk knap. Hij had bruin haar dat wat omhoog stond, felle grijze ogen, mooie jukbeenderen en zo te zien zachte lippen. Toen hij in de gaten kreeg dat ik hem aanstaarde, keek ik met een vuurrood hoofd weg. Wie was nou onder de indruk van mijn uiterlijk? Mijn saaie pikzwarte haren, en groene ogen met rare, mysterieuze gele spikkels erin? Niemand natuurlijk.
Ik wist niet eens of hij was getrokken, of dat hij zich had aangeboden als vrijwilliger. Typisch mij, dat ik daarbij ook geen idee had wie hij was of hoe hij heette. Op school keek ik nooit naar jongens, omdat ze toch uiteindelijk je hart breken. Helaas kende ik hem dus niet.
Nee, dat moest zijn “Gelukkig”¯. Verbeterde ik mezelf. Hij gaat toch dood…
Barbie en Brutus waren aan het discussiëren wat ze voor eten zouden pakken in de trein. Ze keken niet eens om naar ons.
Ik kon nu niet aan eten denken, laat staan aan het Capitool eten. Bah!
De auto reed voorbij de berg en liet uiteindelijk District 2 achter. Het station was nog een kilometer of vijf hier vandaan. Ook dat had ik nog nooit gezien, maar toch maakte het wel indruk op me.
Een gigantisch lange trein stond al klaar voor vertrek. Tuurlijk had ik er wel eens een gezien, in een geschiedenisboek ofzo, maar nooit in het echt. En dit ding, was ook tienduizend keer zo luxe. Ik werd al misselijk bij de gedachte dat ik daar in moest zitten. Hoe hard zou die trein wel niet gaan?
Camera’s probeerde shots van mijn onbekende medetribuut en mij te krijgen. Hoe kon het ook anders.
Opeens besefte ik me dat ik al in the picture stond. Want ik was het meisje dat achteloos stond te wachten tot iemand anders zich aanbood. Ik had het Capitool bespot, zonder dat ik het wist! Geweldig! Ik deed alsof het me niet echt boeide, en dat was ook zo!
Ik grijnsde naar de camera’s, daar zou het publiek wel van smullen. Barbie riep ons en met z’n vieren liepen we de trein in. Omdat district 2 heel dicht bij het Capitool lag, zouden we er binnen drie kleine uurtjes zijn.
Barbie en Brutus gingen meteen naar de eetkamer, waar een uitgebreide bar bij stond.
‘Eindelijk!’ verzuchtte Brutus, en viel meteen aan op ons late middageten dat al klaarstond.
Ik moest grinniken toen ik zag dat hij met zijn blote handen at. Barbie keek hem afkeurend aan, en ik moest nu écht mijn best doen het niet uit te proestten.
Toch ging ze ongemakkelijk naast hem zetten, en wees naar twee stoelen voor haar. Mijn naamloze “vriend”¯ en ik gingen er zitten. Barbie pakte een servet, en stopte de punt ervan in haar turquoise tuniekje, dat vol zat met roze veertjes en gouden tekstjes. Ook zij viel aan, maar dan wel met manieren.
Mijn medetribuut bekeek het eten en voorzichtig nam hij zijn eerste hap.
Alleen ik kon er niet tegen dat het voedsel in het Capitool was gemaakt. Helaas werd mijn honger erger, en uiteindelijk nam ik een hapje van een croissantje. Binnen een kwartier zat ik zó vol, dat ik op het punt stond over te geven. Hij die naast me zat had ook hetzelfde gevoel. Ik zag dat aan de manier hoe hij zijn buik omklemde, en telkens maar weer slikte.
Tevreden wreef Brutus over zijn buik, en keek ons aan.
‘Wat kunnen jullie?’ Vroeg hij, of moet ik zeggen, commandeerde hij. Omdat mijn medetribuut nu hard wegrende op zoek naar een wc, besloot ik dat ik maar moest beginnen.
‘Ik ben redelijk goed in zwaard vechten, en heel erg goed in messen werpen.’
Brutus knikte en wachtte tot ik verder ging. Maar dat deed ik niet.
‘Is dat alles?’
‘Moet ik meer kunnen dan?’
Ik liet me hier toch niet even afzeiken door een of andere oude vent!
‘Veel meer. Kun je geen vuur maken, planten&vruchten onderscheidden of wonden helen?’ Spottend keek hij me aan.
‘Jawel hoor. Vooral wonden genezen. Maar in de arena hoef je toch alleen maar kinderen te vermoordden of niet soms?’
Afkeurend schudde hij zijn hoofd.
‘Tatia, vergeet niet, overleven in de arena draait niet alleen om vechten. Als het koud is moet je toch een manier vinden om het warm te krijgen, zonder verraden te worden door vuur? En je vermoordt iemand maar je bent er zelf ook slecht aan toe, laat je het lot dan beslissen?’
Met jou instellingen win je nooit!’
En dat was ook precies mijn plan.
Reacties:
Ik vind het een prachtig hoofdstuk, en ik heb er absoluut gen problemen mee dat hij wat langer is hoor
Ga je snel verder?
Schrijffoutjes gaat mij geen zak aan!
Mij draait het meer om de story.
Geweldig geschreven en als het kon zou ik het verhaal knuffelen!
Snel verder AUB
dit is echt goed hoowr!
Whoaah, jij hebt wel rake een manier om je stukken te beëindigen telkens! I love it!