FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Leugen

De rode vlekken in mijn nek en op mijn gezicht van het huilen wilden maar niet verdwijnen. Toen ik dan ook, veel te laat, benedenkwam voor het avondeten, nam iedereen me onderzoekend op. Dakota fronste haar zo zorgvuldig strakgetrokken voorhoofd. Allemaal wilden ze vragen wat Dorine er uit flapte: “Waarom moest je huilen?”�. Haar ogen twinkelden en ik moest glimlachen bij zoveel kinderlijke onschuld. Dul ging verzitten.
“Ik… ik mis mijn district.”� Het was geen complete leugen maar ik hield wel wat achter. Als ik ze alles zou vertellen, zouden ze alleen maar nog meer medelijden met me krijgen en daar had ik eerlijk gezegd geen behoefte aan. Ik moest sterk worden. Alvast. Voor als ik de waarheid van mijn ouders naar buiten zou brengen in het Capitool. Ik verheugde me alvast op de honderden openhangende monden. Na al die jaren van naïviteit zouden ze eens een spiegel voor hun neus geduwd krijgen. Jullie verwoesten dit land en haar inwoners.
“Ach prulleke toch, kom maar zitten en vertel ons meer over je district. We weten eigenlijk alleen maar dat je uit district zeven komt. Wat is je achternaam überhaupt?”� Dakota schoof de stoel naast haar naar achteren. Dikato kuchte ongemakkelijk. Hij was niet zo’n prater. Net als ik. In dat opzicht leek hij wel op mij, maar gelijk daar strandde de vergelijking al.
Voordat ik de grote trap was afgedaald, had ik mijn groene jurk nog aangedaan. Ik friemelde aan mijn rechtermouw nadat ik had plaatsgenomen. Een dampend bord vol aardappelen en vlees prikkelde mijn neus. Naast de aardappelen lag een grote gele plens die een beetje op jam leek. Het rook naar appels. Voorzichtig nam ik een hapje. Het smaakte ook naar appels. Gretig viel ik aan. En tegelijkertijd probeerde ik Dakota’s vragen te beantwoorden.
“Wat is ook al weer de specialiteit van district zeven?”�
“How, sowwy, *slik*, hout. Onze mannen werken in het bos en kappen daar hout voor jullie.”�
“Ow! Hout komt van bomen?”� Het leek alsof ze oprecht verbaasd was, waar ik me op mijn beurt weer over verbaasde.
“Ehm, ja. Best wel ja.”�
“Oké”� knikte de vrouw naast me belangstellend “En hoe is je familie?”�
Ik verslikte me in de moes van appels. Niet de waarheid, Charte. Zij verwachtten natuurlijk dat ik zou gaan vertellen dat mijn familie arm was en dat ik hier was gekomen voor een toekomst, geld. Mijn verhaal was helaas nog triester. Ik had geen familie namelijk. Een leugen was hier het beste op zijn plaats.
“Mijn familie is heel erg arm. Ze hadden precies nog genoeg geld om me op de trein naar het Capitool te zetten. De rest van mijn broertjes en zusjes moest achterblijven. Ik ben hun hoop. Ik moet hier slagen in het leven en hun onderhouden.”�
Dakota pinkte theatraal een traantje weg. Aanstelster.
“Nou schat, wij zullen je helpen, hoor. En tot die tijd blijf je gezellig bij ons.”�
“Fijn”� mompelde ik terwijl ik mijn bord leeg schraapte. De pudding kwam even later op tafel en het gesprek ging weer over koetjes en kalfjes. Of, in dit geval, over wimpers en schandalen.
Die nacht viel ik al vlug in slaap. Mede dankzij mijn volle maag maar vooral dankzij het grote zachte bed.

Ik was weer thuis. Het gras kietelde tussen mijn voeten terwijl ik naar de bosvijver liep. Ik maakte kwakende geluiden naar de kikkers die maar niet wilde antwoorden. Een oranjetipje vloog langs en de merels zongen hoog in de bomen. In de verte kwam mijn broer aanlopen. Hij was ruim tien centimeter groter dan ik ook al scheelde we maar één jaar. Het was zijn verjaardag. Hij was net acht geworden. Het kroos in de vijver verborg het glinsterende wateroppervlak. Het leek alsof ik zo naar de overkant kon huppelen, zo naar mijn broertje. Trelb schreeuwde nog een waarschuwing maar tevergeefs. Het groene water trok langzaam tot mijn neus. Het was koud in de vijver. Schichtig schoten de stekelbaarsjes langs mijn zevenjarige lichaampje. Nog even, en ik zou niet meer kunnen ademen. Een hand werd in het water gestoken, hulpeloos zoekend naar mij. Maar ik zonk en ik zonk steeds verder.
Dag papa, dag mama, dag Trelb, dacht ik, ik zal jullie missen. Plots trok er iets me ruw naar de open lucht. Een hand.
Een arm.
Een lichaam.
Trelb.

Woelend werd ik wakker. Het was twee uur ’s nachts. De eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was: Hoe vaak heeft Trelb mij wel niet gered? Vijf, tien, honderd keer? En hoe vaak had ik hem gered?
Precies.
Nul.
Trelb was dan ook niet een broer die zich snel in de nesten werkte. Hij was meer een verantwoordelijk type. De enige situatie, die ik kon bedenken, was nog maar pas gebeurd.
De boete.
Ik had me moeten aanbieden als vrijwilliger. Niet voor hem. Dat kon niet. Maar voor Hester. Dan zouden we samen in de Arena kunnen strijden. En op het einde… hoe vaak hij ook zou smeken, zou ik, Charte Defloren, me opofferen voor mijn broer. Mijn broer die dat al zo vaak voor mij had gedaan. Dat was ik hem wel verschuldigd.
Ik pakte de knalgroene wekker van mijn nachtkastje. Ik zette hem op vijf uur. Over drie uurtjes, nog lang voordat het Capitool wakker zou worden, zou ik naar het archief gaan voor de waarheid over onze ouders. Mijn ouders. Trelbs ouders.
Dat moest.

Reacties: