FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Klerk en Pierra

Drie zachte piepjes gingen zeer kort achterelkaar af. Ik keek op. De wereld om me heen was nog een beetje wazig in mijn ogen. De wekker gaf met rode, lichtgevende cijfers aan dat het vijf uur was. ’s Ochtends…
Grommend ging ik op mijn bed zitten. Een schoon hemd wurmde ik over mijn hoofd. In een hoekje van mijn kamer stond een wastafeltje en daar friste ik mijn gezicht wat op. Ik besloot vandaag maar eens gewoon mijn oude kloffie aan te trekken. Mijn Capitooljurkjes vielen te veel op. De bruine tinten voelden vertrouwd aan. Ze boden bescherming.
Ik propte voor de zekerheid nog wat extra kussens onder mijn lakens. Het was een oude truc maar vaak wel succesvol voor een tijdje. Het was waarschijnlijk toch overbodig. Het Capitool hield namelijk van uitslapen.
Op muizenvoetjes sloop ik de trap af.
Trip.
Trip.
Trip.
Krak. Ik hield mijn adem in. Vanbinnen verwenste ik mezelf de meest afschuwelijke scheldwoorden. Je wist dat de achtste trede kraakte, Charte! Stilletjes luisterde ik of er iemand wakker werd maar toen na twee minuten het gesnurk van meneer Dakote nog steeds onafgebroken door het huis klonk, besloot ik verder te sluipen.
Trip.
Trip.
Trip.
Trip.
Trip.
Trip.
Stap. Mijn rechtervoet rustte eindelijk op de vloer van de gang. Nu alleen de deur nog open zien te krijgen en ik was vrij. De huissleutel hing gelukkig nog steeds op de domme plek naast het raam. Op de stupiditeit van die plaats zou ik ze nog wel eens wijzen. Later. De deur kraakte toen ik hem behoedzaam openschoof. Kra.. aaa…aaaaaaaaak. Zodra de spleet groot genoeg was, glipte ik erdoor. Ik was buiten. Ik duwde de deur in het slot en stak de huissleutel in mijn binnenzak. Ik zou al genoeg ramen moeten inslaan deze ochtend. Dat kon ik bij huize Dakote den Blosdam dan maar beter vermijden.
*
Het was niet erg donker buiten ondanks het feit dat het kwart over vijf ’s ochtends was. Nog steeds brandden het grootste deel van de neonborden en flikkerden overal grote televisieschermen. De lantaarnpalen wezen me de weg. Ik begon te lopen. Op een gegeven moment kwam ik een stadkaart tegen. Opeens kon ik zien hoe ingewikkeld de hoofdstad eigenlijk in elkaar zat. Je had een hoofdstraat met belangrijke zijstraten, die op hun beurt ook weer gewone zijstraten hadden, die dan weer zijsteegjes hadden, die et cetera... Alles was op de kaart aangegeven. Het leek een soort web. President Snow was de spin.
Vrooooeeem.
Een Zepiah 735 scheerde plots vlak langs me heen. Mijn adem stokte in mijn keel. Was het Capitool dan toch niet helemaal verlaten? Het voertuig stopte. Uit de auto stapten twee mannen in identieke witte pakken met bijpassende helmen. Snel verschool ik me achter de stadsplattegrond.
“Ik durf te wedden dat ik zojuist een gestalte hier rond zag sluipen.”� zei de rechtse met een zwaar Capitoolaccent.
“Ik zag het ook, Klerk”�
Ietwat onnozel tuurden deze twee bewakers in het rond. Ze liepen allebei naar de buitenkant van de straat. Maar geen van die twee sukkels kon het in hun bolle hoofd opbrengen om achter het informatiebord te kijken. Begrijp me niet verkeerd, dat was mijn redding.
“Nee, nu zie ik niks meer, Pierra”�
“Laten we dan maar weer verder rijden, Klerk”�
“Strak plan. Dan halen we ook wat koffie in dat nieuwe zaakje”�
En luid kwebbelend over welke smaak koffie ze zouden nemen, verdwenen ze weer even snel als ze gekomen waren.
In. Uit. In. Ik durfde weer te ademen en ging weer voor het bord staan. Eindelijk viel mijn oog op het woord Archief. Het bleek dat ik vlakbij was. Als ik deze straat in de tegenovergestelde richting als de agenten uitliep en dan de eerste straat links zou nemen, dan zou ik bij het grote gebouw van het archief aankomen. Frisse moed ververste mijn hersenen.
Ik was er bijna.
*
Het pand was groot. Wat zeg ik? Enorm. De poort was van staal en met mijn eenvoudige koevoetje zou ik die niet zomaar open krijgen. Plan A zou dus niet werken. Snel keek ik even om me heen. Niemand te zien.
Plan B? Nee, want het gebouw had geen enkele ramen. Je kon veel over het Capitool zeggen maar ze namen wel goede voorzorgsmaatregelen. Het Archief leek op een enorme donkergrijze, gladde kubus.
Plan C? Nee, er waren geen enkele aangrijppunten om mezelf omhoog te trekken naar het dak. Toevallig wist ik namelijk dat ieder Capitoolgebouw een dakluik had. Ik was door mijn plannen heen en ik werd een beetje rood. Hoe kon ik nou zo stom zijn om maar drie plannen te verzinnen? Hoewel… Bij nader inzien… Ik keek omhoog. Nu ik voor de tweede keer keek, ontdekte ik dat er eigenlijk een paar blokken staal niet in dezelfde lijn als de rest lagen. Aangrijppunten.
Plan C was in werking gesteld.

Reacties: