Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » 12 districts, 24 children -oneshots » Marvel
12 districts, 24 children -oneshots
Marvel
Marvel.
Langzaam keek ik nog één keer naar het levenloze lichaam van mijn liefde. Iedereen dacht dat het de brunette van district 2 was, clove. Allemaal hadden ze het verkeert, Glimmer was mijn persoonlijke engel. Haar lichaam was gezwollen, rood en gewoon gemuteerd. Ik zal haar dood wreken, ik zal dat vervloekte meisje uit district 12 mijn pijn laten voelen. Ze kon maar beter oppassen, Marvel was hier. Ik sloot mijn ogen, net zoals ik mijn gedachten weg sloot. Ik voelde nog een keer die scherpe pijn, de pijn van een gebroken hart. Toch wist ik dat onze liefde nooit iets zou worden, ze hielt van Cato. Niet van mij.
Een zucht verliet mijn lippen toen ik wegliep. Ik liet mezelf niet één keer omdraaien om haar nog een laatste blik te werpen. Niet één keer, ik was immers een career. Die laten hun zwakte niet nóg erger zien dan wat ik gedaan had. Ze laten geen emotie zien, zijn moordlustend, sadistisch en koud niet te vergeten. Plus Glimmer had me nog een rede gegeven om te doden, en dat was ongeveer het enige nuttige deel van haar pijnlijke dood. Ja toch? Waarom klonk dit dan als een leugen. Weer moest ik al mijn emoties wegstoppen. Ik… Ben… Een… Career… herhaalde ik alsmaar opnieuw. Alweer voelde deze zin niet goed aan. Een draaikolk van leugens waarin ik wordt meegesleurd. Dat was de waarheid.
‘’Au! Wat willen jullie!’’ riep ik gefrustreerd gevolgd door een paar scheldwoorden. Dit was de zoveelste keer dat het zelfgemaakte net sneed in mijn vingers, misschien werd ik nog liever gestoken door een mes dan nog een uur hier mee bezig zijn. Een geïrriteerde grom verliet mijn mond, ik moest verder! Mijn plan was om Loverboy te vangen in mijn val, zo kon Katniss precies de zelfde ervaring te geven van wat ik ook heb meegemaakt. Misschien sprong ze zelf wel in de val! Dat zou mijn grootste wens zijn. Natuurlijk zou ik ook niet kwaad zijn als het een ander was, zo kon ik dan tenminste alvast uittesten welke techniek ik op Katniss zou gebruiken. Een sadistische grijns verscheen op gezicht en een duistere twinkeling in mijn ogen.
Eindelijk klaar! Dacht ik tevreden. De val zelf was onzichbaar. Het enige wat opviel was een appel, het lokaas. Misschien kon je daarom ook wel verwachtte, maar hongerige kinderen zouden zonder maar iets te denken zich op de appel storten. Maar was District 12 zo wanhopig op zoek naar voedsel? Met een gil schrok ik op uit mijn gedachten, mijn ogen wierpen een blik op de val. Een jong meisje, waarschijnlijk net twaalf, lag in het net te spartelen. Zo wanhopig, zo een makkelijk prooi. Ik zou me bijna schuldig gaan voelen voor haar dood. Diezelfde grijns van een uur geleden begon zich op mijn gezicht te vormen, maar die werd al snel tegengehouden door een uitdrukking die alleen verwoesting en dood kon betekenen. ‘’Katniss! Katniss! Help!’’ riep ze bang terwijl ik sloom en intimiderend op haar af kwam lopen. Het Capitol zou waarschijnlijk smullen van deze drama.
Een schim rende uit de bomen richting Rue. Waarschijnlijk had het mij nog niet gezien. Het boog zich over het gevangen meisje heen, ze probeerde haar te bevrijden. ‘’Katniss achter je!’’ gilde het kleine meisje nog angstiger dan eerst. Te laat. Ik wierp mijn speer richting de vreemdeling, nu drong het pas door. Het was ‘The girl on Fire’ . Mijn ogen werden groot van verbazing. Met geluk ontweek ze het. Het twaalfjarige meisje daarin tegen werd vol in haar maag getroffen. En voordat ik het ook maar kon verwerken stak er een pijl in mijn keel. Ik zakte door mijn knieën, gevolgd door de grond. Dit was het dan. Dit was mijn dood. Mijn minder gruwelijke maar toch beschamende dood. Ik had mijn District teleurgesteld en voor gek gezet voor heel Panem. Ik sloot weer mijn ogen, maar deze keer zou ik ze nooit meer open kunnen doen. Het licht was verdwenen, ik zou alleen nog maar leven in de duisternis. Het laatste waarvan ik me bewust van was waren de klanken van een afscheidslied, al wist ik zeker dat die niet voor mij bestemt waren.
Extra:
Woest liet ik me leiden door het wolvenlichaam. Mijn ogen keken naar de met sterren gevulde hemel, een doodse huil stootte ik uit. Ik weet niet wat de monsters van het Capitol met me hadden gedaan, maar ik kon mezelf niet meer leidden. Ik leefde, maar was toch dood. Mijn krachtige poten begonnen zich met grote sprongen naar voren te bewegen. Ik rende met de hele roedel mee, ook wel gezegd: alle dode tributen. Ik begon te sprinten toen ik Loverboy zag, hij was van mij. 15 meter, 10 meter, 5 meter, 1 meter. Een misselijkmakend krakend geluid van verbrijzelende botten was luid te horen als Glimmer’s wolvenvorm in zijn been beet. Ik wist niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar het was hem gelukt om toch in veiligheid te komen. Een dreigende grom ontsnapte uit het diepste deel van mijn keel. Even bleef iedereen woest rondrennen rond de Hoorn. Later druppelde iedereen één voor één af. Uiteindelijk moest er toch iemand vallen? Gelijk hadden we, Cato lag met een pijl in zijn arm op de grond. Alle wolven stortte zich als wilde hongerige beesten op hem af, net zoals Rue op de appel deed. Elk stukje vlees probeerde we van hem af te trekken, elk botje probeerde we te verbrijzelen. Toch was het makkelijker gezegd dan gedaan, hij was gewoon één bonk pure kracht! Natuurlijk was hij in levensgevaar nu, maar meer schade konden we gewoon niet aanrichten! Het was jammer dat Katniss het weer moest eindigen. Ons plezier was nu voorbij. Waarschijnlijk dachten de spelmakers er ook zo over, we werden teruggeroepen. Nu was ons leven echt voorbij, want de dood hadden de spelmakers voor ons in gedachten. Dit was mijn verhaal, mijn leven, mijn dood. Hopelijk heb je genoten van mijn pijn.
-Marvel
Reacties:
dat is echt zo mooi
en toch griezelig
love