FanFic.nl

Juna

014

Nadat Jake naar huis was gegaan, liet ik me languit op mijn bed vallen. Terwijl ik naar het plafond staarde, dacht ik na over gisteren. Nog geen twee uur nadat hij weg was gegaan, hield ik het niet meer uit en probeerde hem te bereiken.
Ik werd helemaal gek toen hij niet opnam en begon hem wanhopig te sms’en. Ik kreeg maar geen antwoord en draaide bijna door, tot hij opeens belde.
Ik was zó opgelucht geweest… De tranen sprongen me weer in de ogen toen ik eraan terugdacht. Met een wild gebaar veegde ik de tranen weg. Ik was alleen maar aan het huilen sinds gisteren, maar ik wilde helemaal niet huilen!
Ongelofelijk… dat hij zomaar mijn vader tegen was gekomen, en dat die zoveel van hem had gevraagd… Bij die gedachte kwamen ook weer de herinneringen opborrelen.
Tante Mary-Alice, die me lange verhalen vertelde over de wereld en de mensen die er rondliepen. Ik mocht van haar niet met andere kinderen spelen, want die waren ‘dom’. Opeens was mijn tante weggegaan na een ruzie met mijn moeder en niet meer teruggekomen. Alles wat ik daarvan nog wist, was dat ik heel graag iets terug wilde doen voor mijn moeder en dat ik toen van alles had verzonnen om de bakkerij weer op de been te helpen. En het had geholpen.
Nu draaide de bakkerij weer prima, hadden we klanten en geld zat om met z’n allen van te leven, maar ik zou niet meer kunnen studeren… Dat was ook zo wat.
Had mijn vader écht aan hem gevraagd of ik kon proberen opnieuw een beurs te krijgen? Ik schudde mijn hoofd. Jacob zou daar niet over liegen.
Zuchtend ging ik op het randje van mijn bed zitten. Vanavond zou ik waarschijnlijk niet meer kunnen slapen na alles wat er gebeurd was.
Langzaam liep ik de badkamer in en deed het licht aan. Ik leunde op de wastafel en gaf bijna een gil van schrik.
Het meisje dat me aankeek vanuit de spiegel, zag er verschrikkelijk uit. Haar wangen waren rood en haar ogen leken net twee glinsterende zwarte gaten.
Ik werd bijna bang van mezelf. Snel gooide ik een plens koud water in mijn gezicht en borstelde mijn haren. Dit zag er al een stuk beter uit.
Ik poetste mijn tanden en trok mijn pyjama maar aan. Liever een hele nacht in bed liggen dan doelloos rondjes lopen in mijn kamer.
Ik deed alle lichten uit en ging in bed liggen. De cijfertjes van mijn digitale wekker veranderden steeds weer. Van elf uur, naar half twaalf, naar twaalf uur, naar half één, naar één uur…
Met een zucht trok ik de dekens over mijn hoofd. De slaap wilde maar niet komen, terwijl ik toch echt doodmoe was.
Kom op, Juna, ga slapen! Morgen moet je mama weer helpen!
Voor de zoveelste keer draaide ik me op mijn andere zij, wat natuurlijk geen zin had.
Pas om vier uur viel ik, dodelijk vermoeid en geïrriteerd in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.