FanFic.nl

Juna

015

De volgende dag belde Jake weer. Of ik meeging naar het strand.
Volgens mijn moeder zag ik lijkbleek, dus kon ik wel wat zon gebruiken, aangezien die vandaag scheen en dat was toch echt zeldzaam in Forks.
‘Oké, oké, we gaan al!’ riep ik terwijl ze me de deur uit duwde.
Ik stak de straat over en liep naar Jacobs auto en stapte in.
‘Hé,’ zei hij lief en drukte een kus op mijn wang. Ik voelde mijn wangen weer rood worden en mompelde iets terug.
Hij glimlachte en startte de motor. Onderweg kletste hij wat over koetjes en kalfjes, tot we bij het strand waren.
‘Juna? Vind je het heel erg als we bij mijn vrienden gaan zitten?’ vroeg hij.
‘Nee hoor,’ zei ik en kon mezelf daarna wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk vond ik dat wel erg! Ik was altijd al een beetje verlegen geweest en nu opeens wilde ik bij een stelletje vreemden gaan zitten die ik dus niet kende! Was ik soms gek geworden?!
Oké… misschien overdreef ik wel een beetje.
Zenuwachtig liep ik achter Jacob aan, naar een groepje roodbruine mensen. Allemaal jongens die op Jake leken, en een paar meisjes.
‘Jongens, dit is Juna,’ stelde Jake me voor. ‘Juna, dit zijn Embry, Quil, Paul, Rachel, Seth, Leah…’
Het ging nog even door en ik stak mijn hand op naar iedereen. Ik was die namen nu alweer vergeten. Eerst was alles nog een beetje ongemakkelijk, maar toen merkte ik dat ze echt aardig tegen me probeerden te zijn, werd het contact wat losser.
De jongens zaten steeds grapjes te maken en de meisjes te giechelen.
Goed. Ik had overdreven.

’s Avonds, toen bijna iedereen al naar huis was en alleen ik, Jacob, Rachel en Paul er nog zaten, sloeg Jake zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan.
Hij was ontzettend warm en ontzettend sterk.
‘Jake? Wij gaan vast,’ zei Rachel terwijl ze opstond en Paul hun handdoeken opvouwde.
‘Is goed,’ antwoordde hij afwezig. ‘Zeg maar tegen pap dat ik er straks aankom.’ Zijn zus grinnikte en zij en Paul vertrokken.
Samen keken we naar de zon, die langzaam in zee zakte terwijl Jacob me tussen zijn benen trok zodat ik met mijn hoofd op zijn borst kon leunen.
Af en toe voelde ik zijn zachte lippen even op mijn wang.
Pas toen het helemaal donker was, en de eerste sterren al aan de hemel verschenen, schrok ik op.
‘Shit, Jake! Hoe laat is het?’
Hij zocht in zijn broekzak naar zijn mobiel. ‘Eh… tien uur. Gaat je moeder me slaan, denk je?’
Ondanks dat ik nu half hysterisch werd(ja, waarschijnlijk ging mijn moeder hem slaan, mij helemaal de wind van voren geven omdat ik zo idioot laat thuis was volgens haar), moest ik toch nog lachen.
‘Laten we hopen van niet.’
Hij hees me overeind. ‘Kom, lieverd, we gaan.’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.