FanFic.nl

Juna

016

~ Een paar weken later ~

‘Hé,’ zei Jacob vermoeid en drukte een kus op mijn voorhoofd. Hij had donkere kringen onder zijn ogen en geeuwde even.
‘Gaat het wel?’ vroeg ik bezorgd. Zo ging het nu al weken. Jacob was steeds heel erg moe en lusteloos en het enige wat hij deed was een arm om me heen slaan of een kus op mijn voorhoofd geven. Verder behandelde hij me alsof ik gewoon een kennis was. Hij keek ook steeds maar om zich heen, alsof hij iemand verwachtte en elke keer als we bij elkaar waren, moest hij opeens heel snel weg en zei hij dat hij ‘nog iets moest doen’.
Ik wist gewoon zeker dat hij een vriendin had. Dat moest wel. Waarom zou hij anders steeds zo snel weg gaan en zo moe zijn?
Nu keek hij me even kort aan, zijn ogen gleden over mijn gezicht.
‘Ja hoor,’ glimlachte hij vluchtig. ‘Het gaat wel, gewoon een beetje moe.’
‘Hm,’ mompelde ik en keek de andere kant op. Vandaag hadden we op het strand afgesproken; hij nodigde me niet meer bij hem thuis uit.
Zijn vader, Billy, was heel aardig. Toen ik voor de eerste bij Jacob was blijven eten, stond ik met mijn rug toe naar hen af te wassen, terwijl Jacob de tafel afruimde.
‘Jake,’ mompelde Billy haast onverstaanbaar. ‘Weet ze het?’
‘Nee,’ antwoordde zijn zoon al even onverstaanbaar terug. Ik had maar gedaan alsof ik het niet hoorde, maar ik vroeg me af of hij toen ook al een vriendin had.
Ik keek even opzij. Hij staarde in de verte, en af en toe gleden zijn ogen weer naar de bosrand, alsof hij daar graag naartoe wilde.
‘Is er iets?’ vroeg ik.
‘Nee, gewoon moe,’ antwoordde hij weer.

We brachten de hele middag door op het strand, terwijl er een kleine muur van ijs tussen ons groeide. Hij zei bijna niets, en ik zei ook bijna niets.
Zo langzamerhand zou hij toch wel een keertje moeten vertellen dat hij iemand anders had? Of was hij daar te laf voor?
’s Avonds bracht hij me nog wel netjes thuis, maar gaf me geen knuffel bij afscheid.
‘Ik moet echt gaan,’ zei hij alleen maar en verdween.
Mijn moeder stond hem zorgelijk na te kijken. Ik nam een besluit: Ik zou achter hem aan gaan en uitzoeken wie zijn vriendin was.
‘Dag mam,’ zei ik en rende hem achterna.
‘Juna! Kom terug!’ riep mijn moeder me nog na, maar ik negeerde haar.
Had ik maar naar haar geluisterd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.