FanFic.nl

Juna

022

‘Wat doe jij hier?’ piepte ik.
Dat was een nogal stomme vraag. De persoon hier voor me was hier voor mij. Zelf wist ik ook niet voor wat. Weer een soort ‘ontvoering’? Ik kneep mezelf stiekem in mijn arm, hopend dat ik zo gillend wakker werd uit deze nachtmerrie, maar er gebeurde helemaal niets.
‘Ik ben hier voor jou,’ glimlachte mijn tante. Mja… die had ik aan kunnen zien komen.
‘Wat wil je dan van me?’ vroeg ik terwijl ik langzaam achteruit liep. O god, mam, Jake, wie dan ook, help me!
‘Juna? Ik kan niet slapen.’ Opeens stond Mallory, mijn 7-jarige zusje in de deuropening achter de toonbank. Ik vloog met halsbrekende snelheid naar haar toe en tilde haar op, terwijl ik Mary-Alice nauwlettend in de gaten bleef houden.
‘Wie is dat?’ vroeg Mallory en sloeg haar armpjes stijf om mijn hals.
‘Iemand die nu weggaat,’ snauwde ik in de richting van mijn tante. Ik wist niet waarom, maar opeens was ik razend. Hoe durfde dat mens na alles wat ze gedaan had, nog terug te komen en mij lastig te vallen?!
Door haar hadden we de zaak bijna niet meer en wie weet waar we dan terecht waren gekomen… Eén jaar vol ellende, hard werken, tranen, nog meer ellende en nog meer tranen. Allemaal dankzij dat mens daar, die nu nog het gore lef had nog eens binnen te komen denderen alsof er niks aan het handje was!
‘Wegwezen,’ siste ik. ‘Nu!’
‘Liefje toch, ik wil alleen maar…’
‘Nee!’ schreeuwde ik en wees naar de deur. ‘Eruit! ERUIT!’
Geschrokken deed ze een stap achteruit. Was zeker gewend aan dat kleine meisje dat aandachtig luisterde naar wat ze zei en braaf deed wat ze allemaal opdroeg. Maar ik was opgegroeid, had mijn fouten ingezien en ik wilde niets meer met haar te maken hebben.
Plotseling vloog de deur open en mijn tante draaide zich geschrokken om. Ik kreeg bijna een hartverzakking. Hoeveel ongenodigde gasten kregen we nog vanavond?
‘Mary-Alice.’ Zijn stem klonk rustig, totaal niet kwaad en trilde ook niet.
‘Charles,’ zei ze afwijzend.
Ik kreeg geen woord over mijn lippen. Ik wist ook wel dat mijn vader eigenlijk gewoon een egoïstische klootzak was omdat hij ons in de steek had gelaten, maar de manier waarop hij heel even, twee seconden naar me keek, bracht me in verwarring. In zijn donkere ogen, die ik van hem geërfd had, stond verwondering die daarna veranderde in liefde.
Toen richtte hij zich weer tot Mary-Alice, die hij de deur uit begon te werken.
‘Nu wegwezen,’ zei hij.
‘Jij bent hier net zo goed niet-welkom als ik,’ snauwde ze.
‘Klopt niks van,’ hoorde ik mezelf zeggen. ‘Hij is hier meer dan welkom. Jij mag van een brug springen.’
Ze kneep haar ogen tot spleetjes en liep toen met grote stappen de deur uit.
Mijn vader draaide zich om en zuchtte diep.
‘Sorry lieverd,’ zei hij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.