FanFic.nl

Life in District 2 [Pauze]

04. Avox

____
 
Het Capitool maakte net zoals de trein veel indruk op me.
Niet dat ik nu van deze stad hield ofzo. Integendeel zelfs. Ik haatte deze stad.
Maar hij was wel… Nou ja, mooi ook weer niet. Het was meer een opvallende stad. Een stad die je meteen al zou herkennen aan een klein plaatje ervan.
Maar ik had het mis. De stad was niet opvallend. Nee, de mensen waren opvallend.
Het was net alsof hier honderdduizend Barbie’s leefden. Inclusief hun Ken’s. Alleen dan met nog een vreselijkere kledingsmaak.
Ook leefden hier hun “schattige”� kinderen, die waren opgevoed met het idee dat het normaal was dat 24 kinderen per jaar elkaar uitmoordden in een arena, met camera’s die je volgden tot je er letterlijk bij neer viel.
Zelfs ik, zag daar humor in.

Morgen was pas de openingsceremonie. Een paar uurtjes van tevoren zouden ook de meeste tributen in het Capitool aankomen.
Maar omdat District 2 zo dichtbij lag, waren we een dag te vroeg.
En ik was nu zo moe en uitgeput van vandaag, dat ik nodig wat slaap kon gebruiken.

Na ons avondeten (natuurlijk nog verrukkelijker dan onze lunch), zocht ik meteen mijn kamer op. Hij was bijna hetzelfde als die van in de trein. Alleen wat deze kamer nog mooier maakte, was het raam, zo groot als de muur zelf.
Ik had uitzicht op de straten van het Capitool. Natuurlijk knalden er zelfs van uit de verte allemaal kleuren vanaf. Groen, Oranje, Geel, Paars, Roze, Rood en nog veel meer.
Bijna om hoofdpijn van te krijgen. ‘Ik ga maar even de gordijnen dicht doen,’ fluisterde ik. Opeens gingen ze vanzelf dicht. Geschrokken draaide ik me om en zag een Avox met een afstandsbediening in zijn hand staan. Hij wenkte me en wees me verschillende dingen aan, maar hij zei niets. In plaats daarvan zwaaide hij wild met zijn handen, en probeerde alles duidelijker te maken.
‘Waarom vertel je het gewoon niet?’ vroeg ik aan hem.
Ik kon mezelf nu wel slaan. Hoe durfde ik zo onbeschoft te zijn?
Maar hij schrok er niet van. Hij tikte met zijn vinger op zijn mond, en schudde toen zijn hoofd.
Eerst begreep ik het niet. Maar toen drong de harde waarheid tot me door.
Een Avox had geen tong.
 

* * *

 
Die avond kon ik niet goed slapen.
Hoe hard ik het ook probeerde, hoe moe ik ook was, het maakte geen verschil.
Steeds meer begon ik het Capitool te haten.
Welke sadist had bedacht om bij een "verrader" de tong af te snijden!
Tegelijkertijd begon ik me af te vragen of dat wat die Avox mij vertelde geen geheime informatie was.
Misschien wel. Misschien niet.
Waarschijnlijk was ik in District 2 te druk bezig met van alles, om daar aan te denken.
Uiteindelijk viel ik rond 4 uur ’s ochtends in slaap.

De luide stem van Barbie wekte me uit mijn dromen.
Ze kondigde aan dat het tijd was voor het ontbijt en de openingsceremonie.
Oja, ik kon niet wachten!
Samen liepen we naar het ontbijt. Brutus en Lucas zaten er al, en Lucas grijnsde toen hij mij zag.

'Last van ochtendhumeur Tatia?' zei hij toen ik ging zitten.
'Het licht eraan, ik weet namelijk niet of je er over mee kunt praten.' Met een snelle blik van mij op Brutus begreep hij wat ik bedoelde.
Gelukkig zaten Barbie en Brutus in een diep gesprek, en zagen ze niet wat Lucas deed.
Hij boog zich langzaam een beetje voorover en bracht zijn lippen naar mijn oor. Mijn buik begon meteen te kriebelen. Alsjeblieft. Geen vlinders in je buik krijgen Tatia!
'Wil jij me misschien de volgende keer wakker maken?' fluisterde hij.
Oke. Dat ging te ver.
Toen hij zich langzaam terug trok gaf ik hem een harde klap tegen zijn arm.
'Au!' siste hij. 'Waar sloeg dat nou weer op!'
Die vraag was waarschijnlijk retorisch bedoeld, maar ik kon het gewoon niet laten.
'Op je arm, schat!' antwoordde ik droog. Meteen daarna stortte ik me op mijn ontbijt.

De daar opeenvolgende uren werd ik ondergebracht ik het Correctiecentrum. Ze scrubden me, veilde mijn nagels, en natuurlidjk het harsen van mijn lichaam mocht ook niet vergeten worden.
Au.
Dat allemaal door mijn voorbereidingsteam. Ze zeiden geen woord tegen me. Het waren alle drie vrouwen, en ze deden hun werk zonder te praten.
Eindelijk rust.

Na een uur of 2 kondigde een van hun aan dat mijn styliste zo zou komen.
'Ga staan,' zei een ander.
Ze trokken zonder pardon mijn badjas uit, en zo stond ik dan. Helemaal naakt, terwijl zes ogen mij bestudeerden. Ik kreeg geen reactie.
Zonder verder nog iets te zeggen lieten ze me alleen achter in de kamer.
Na 5 minuten kwam eindelijk mijn styliste opdagen.

En mijn mond viel open van verbijstering.
 

Reacties: