FanFic.nl

Hiding love. [COMPLEET]

5. Vis, stank en een gigantische snelheid

Een donker figuur trekt me mee een steegje in naast het café. Ik wil het op een gillen zetten, maar mijn mond wordt gesmoord met een leren handschoen. Ik weet niet wat me overkomt. Word ik verkracht, vermoord, gekidnapped?! De tranen dringen zich op achter mijn ogen, ik ben doodsbang.
‘Taylor, Taylor! Ssst! Wees stil en hou op met spartelen! En wil je alsjeblieft je tanden uit mijn handschoen halen? Het doet me pijn.’
Het donkere figuur laat me los. Verschrikt draai ik me om en kijk ik hem aan. Ik herkende de stem uit duizenden. Nick doet zijn capuchon naar beneden en zet zijn zonnebril af.
‘Ontzettende klootzak!’
Ik ram met mijn vuisten in op zijn borst. Hij pakt ze vast en houdt ze stevig vast.
‘Taylor! Doe. Rustig!’
De tranen stromen over mijn wangen heen.
‘Ik dacht dat ik doodging man! Wil je me nóóí­t meer zo laten schrikken?!’
Hij biedt me een papieren zakdoekje aan.
‘Flikker op met die dingen!’
‘Je hebt ze harder nodig dan ik..’
Ik kijk hem boos aan. Hij jat mijn tekst, hoe durft hij! Hoe durft hij hier sowieso zo luchtig over te zijn!
‘Ik heb je elke dag gesms’t, maar je antwoordde niet! Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat is er mis met jou?!’
Mensen die langs het steegje liepen keken bezorgd om, om te kijken of alles wel goed met me ging. Blijkbaar was ik ontzettend hard aan het schreeuwen. Nick trok me achter een vuilniscontainer en legde een vinger op mijn lippen. Ik probeerde erin te bijten, maar Nick trok hem weg. Helaas. Ik keek om me heen.
‘Wat een ontzettend originele plek om te praten. Dit lees je toch alleen in verhalen of zie je in films?! Het stinkt hier. Is dat een rauwe vis?! Gadverdamme! Nick, dit kan je niet menen, ik voel me vies!’
Nick zuchtte, wat mij mijn mond liet houden. Nu was het zijn beurt om te praten. Hij haalde een keer diep adem en deed zijn mond open. Om hem daarna meteen weer dicht te doen. Zijn hoofd straalde een en al gekweldheid uit, alsof hij de juiste woorden niet kon vinden. Hij keek even naar boven. Daarna boorde hij zijn ogen in de mijne en begon hij te praten.
‘Sorry, oke? Sorry dat ik niets van me heb laten horen. Het was zo’n gekkenhuis. De pers bleef maar zeuren over Natasha en.. jou. Dus dachten mijn geliefde broers en onze manager dat het beter zou zijn als ik je een tijdje niet zou zien en je maar moest negeren. Maar wij klikte zo goed en ik had het echt naar mijn zin met je..’
Ik zag dat Nick het moeilijk had. Waarom moest ik ook zo tegen hem tekeer gaan? Ik moet echt wat aan mijn woedeaanvallen gaan doen.
‘Nu is het zeker mijn beurt om me te verontschuldigen he?’
Hij glimlachte flauwtjes.
‘Waarom zou jij je moeten verontschuldigen?’
‘Ik had niet zo tekeer moeten gaan net.. Sorry, moet ik aan werken. Ik dacht alleen dat ik echt wat verkeerd had gedaan en je niets meer met me te maken wilde hebben..’
Nick legde zijn hand op m’n schouder.
‘Op het moment ben jij de enige stabiele factor in mijn leven T..’
Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder vallen.
‘Bedankt, ik wilde dat ik hetzelfde van jou kon zeggen.’
Er schoot een pijnscheut over zijn gezicht.
‘Als ik je beloof je elke dag te sms’en hoe het met me gaat en als ik een gaatje kan vinden om ertussenuit te schieten, dat doe en naar je toe kom, denk je dat je me dan een kans kunt geven?’
Ik keek hem in zijn ogen. Ik zag dat hij het meende.
‘Klinkt goed. Aangezien we..’
Ik wilde het niet zeggen, maar perste het woord over mijn lippen.
‘..vrienden zijn, wil ik je beter leren kennen.’
Ik slikte het brok in mijn keel weg.
‘Dat.. Lijkt me een goed plan.’
Nick had ook moeite met zijn woorden. Wat betekende dat? Dat hij ook niet gewoon vrienden wilde zijn, of moest hij gewoon even wat wegslikken? Ik voelde me leeglopen.
‘Shit!’
Nick deed zijn zonnebril en capuchon weer vliegensvlug op.
‘Kijk uit T, daar heb je wat paparazzi!’
Ik keek op. Waar? En waarom zijn ze hier?
‘Kom op, rennen!’
Nick nam mijn hand in de zijne en sleurde me mee naar het einde van de steeg.
‘Nick, dit loopt dood!’
Blijkbaar was hij ook zo aan komen lopen, want hij wist precies waar hij heen ging. Ik was verbaasd. Strompelend rende ik hem achterna. We kwamen uit op een soort binnenplaatsje, waar een grote, glimmende, zwarte motor stond.
‘Hier, zet dit op je hoofd en spring achterop!’
Ik bleef stokstijf stilstaan.
‘Ik.. Achterop dat?! Nick, je wilt me dood hebben!’
Hij duwde me een helm in mijn handen en keek me indringend aan.
‘Vertrouw me.’
Ik kon niet anders. De pers stormde de hoek om. Ik duwde de veels te grote helm op mijn hoofd en ging zitten.
‘Hou je vast!’
Ik klemde mijn armen en benen om Nick heen, alles om niet van dit beest af te vallen. Nick trapte het gas in en we scheurde op volle vaart van het binnenplaatsje af, de weg op.
‘Ik moet Grace bellen!’
Ik schreeuwde het zo hard als ik kon, maar Nick verstond me niet. Hij had zijn blik strak op de weg gericht en reed keihard. Ik kon niet anders dan me stevig vast te houden en hopen dat we snel ergens stopte.

Na een kwartiertje reden we een lange oprijlaan op. Ik keek mijn ogen uit. Het had een gigantisch hek aan de voorkant, wat achter ons dichtging. De laan was denk ik wel een kilometer lang, met om de honderd meter een grote, hoge boom. Nick stopte voor een imposant wit huis.
‘Taylor, je mag me nu wel loslaten.’
Mijn armen en benen zaten nog steeds om hem heen gekruld. Ik liet hem mompelend los en stapte van de motor af.
‘Waar zijn we in hemelsnaam?!’
Het huis was gigantisch.
‘Welkom bij Mansion de la Jonas!’
Nick grijnsde en nam mijn helm aan. Hij hing die aan het stuur van zijn scheurbeest en liep me naar de voordeur.
‘T, je moet je niet teveel aantrekken van Joe en Kevin. Ze zijn nogal.. Uniek als het om nieuwe mensen gaat.’
Ik begreep er niets van, maar knikte ter bevestiging. Nick haalde een sleutelbos uit zijn jaszak en stak een mooie sleutel in het slot. Met een zwaai ging de deur open.
‘Dames eerst.’
Hij zwaaide zijn arm uitnodigend richting de deur. Ik stapte naar binnen. De hal was immens groot, maar stijlvol ingericht. Er hing een groot familieportret aan de muur waar Nick, Kevin, Joe, Frankie en hun ouders allemaal zielsgelukkig oogden. Ik voelde een pijnsteek. Ik miste mijn ouders.
‘En? Wat vind je ervan?’
Nick kwam naast me staan. Hij sloeg een arm om mijn schouder heen.
‘Mooi..’
Ik klonk niet als mezelf. Ik was schor, mijn stem vol emotie. Nick gaf een aanmoedigend kneepje in mijn schouder. Ik kuchte.
‘Waar is de wc?’
Hij fronste maar ging er niet verder op in.
‘Die gang in, eerste deur rechts.’
Zonder hem aan te kijken liep ik waar hij heen had gewezen. Ik deed de deur open, stapte naar binnen en draaide deze deur weer op slot. Zuchtend liet ik me op de grond zakken. De wc deed me niets, al was hij even groot als mijn hele appartement. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en sms’te Grace.

Aan: Grace
Van: Taylor
Bericht: Nick heeft me meegenomen naar zijn huis, leg ik je later nog wel uit. Kan je mijn tas meenemen? X

Na 10 minuten klopte er iemand op de deur.
‘Godver Nick, afknijpen man! Ik sta hier in m’n broek te zeiken!’
Ik wist niet half hoe snel ik die deur open moest maken. Ik keek recht in het gezicht van Joe Jonas.
‘Oh! Eh, pardon, mag ik er even bij?’
Ik stapte het hokje uit en Joe sprong zowat naar binnen en rukte de deur achter zich dicht. Ik bleef alleen achter.
‘Taylor, waar zit je?’
Ik hoorde Nick zijn stem uit de richting van de hal komen.
‘Hier!’
Ik klonk nog steeds wat schor, maar niet meer zo emotioneel. Nick kwam aanlopen.
‘Hey, gaat het een beetje?’
Zijn ogen stonden bezorgd.
‘Nick, ik moet je wat vertellen..’
Nick pakte mijn hand.
‘Laten we naar mijn vleugel gaan, hier blijven staan is niet echt comfortabel, vind je niet?’
Ik volgde hem naar zijn kamer. Hij had geen idee..

Reacties: