FanFic.nl

Some games are meant to be lost

oo7.

Hoe prettig ik de nacht ervoor heb geslapen, zo vreselijk is mijn nacht nu. Ik droom weer over de hongerspelen, alles wat ik afgelopen jaren heb moeten zien. De verschillende arena’s, de dode tributen. Alles. Ook probeer ik me alles wat Deavon heeft verteld bij ons afscheid te herinneren.
‘Grijp wat spullen en maak dat je wegkomt bij de hoorn.’
‘Zoek water.’
‘Vermoord iedereen die je tegenkomt.’
‘Wees een winnaar en overleef.’
Het is nogal vreemd dat hij dezelfde raad aan twee tributen geeft. Namelijk maar één van hen kan de winnaar zijn.
De hele nacht zweef ik tussen bewust- en onderbewustzijn. Helemaal verstrikt in de lakens word ik de volgende ochtend wakker van Luca die naast mijn bed staat.
‘Het is tijd liefje, kom.’ Ze geeft me een witte hemdjurk aan, die ik snel over mijn hoofd trek. Ze neemt me mee naar het balkon en gebaart dat ik de ladder vast moet pakken om omhoog te klimmen. Maar zo gauw ik de ladder vastpak ben ik verlamd en wordt deze omhoog getrokken door de hovercraft die hoog boven me in de lucht zweeft.
Een vrouw schiet en volg chip in mijn bovenarm, wat voor een scherpe pijn zorgt. Ze dept even met een watje op het wondje en glimlacht dan.
‘Klaar.’ Haar woorden zijn verlossend, want de verlamdheid is voorbij.
Luca is inmiddels ook naar boven gehesen en wrijft geruststellend over mijn rug terwijl we over het landschap van Panem vliegen naar de arena.

Ik beef als een rietje als de hovercraft de landing inzet en Luca me al snel meeneemt door de gang die naar mijn persoonlijke voorbereidingskamer leidt. Nerveus bijt ik op mijn nagels terwijl Luca me bemoedigend toespreekt.
‘Het komt goed schat, je bent een van de sterkste tributen uit 11 in jaren.’
Een glazen deur voor ons glijdt open en laat ons toe in mijn kamer.
Ik weet niet of ik dat als een compliment moet opvatten of als een definitie dat de vorige tributen gewoon belachelijk slap waren. Luca brengt me mijn kleding, die bestaat uit een stretch bruine broek, een t-shirt met lange mouwen in dezelfde kleur en een warme jas warmte vast houdt, warme sokken en stevige laarzen met een goed profiel tot mijn kuiten. Ze doet mijn lange haar in een vlecht zodat ik er geen last van heb.
Luca drukt me snel op een stoel en dwingt me nog wat te eten en drinken.
‘Ben je er klaar voor?’ Vraagt ze na een halfuurtje en ik schud wild mijn hoofd.
‘Ik kan dit echt niet, ik kan niemand vermoorden.’ Roep ik en probeer mijn handen te laten stoppen met trillen.
Luca neemt mijn kin in haar handen en spreekt me streng toe,
‘Luister, je moet alles op alles zetten om te overleven. Moet je daarvoor moorden. Doe dat, iedereen zal het begrijpen. Eenmaal in de arena gaat het vanzelf. We willen je niet kwijt schat.’
Ik knik en steek mijn kin dapper de lucht in.
‘Ik kan dit.’ Fluister ik tegen mezelf keer op keer.
‘Goed zo schat.’ Zegt Luca en ze klopt op mijn rug.
´Zestig seconden voor de start. Neem plaats op de plaat asjeblieft.´ Zegt een vriendelijke vrouwenstem. Luca omhelst me en drukt een kus op mijn voorhoofd waarna ik dapper op de plaat ga staan, die na zo´n twintig seconden de lucht in schiet.
In de lift bonkt mijn hart in mijn keel maar houd ik dapper mijn kin omhoog. De adrenaline giert nu al door mijn lichaam en ik ben alerter dan ooit.
Plotseling waait er een warme bries in mijn gezicht en ben ik op een lange open vlakte. Even schrik ik, maar al snel zie ik in de verte een steile berg, begroeit met vele naald en loof bomen.
´Welkom bij de 156ste Hongerspelen,´ Kondigt de presentator, Reve Hermation, aan, ´nog zestig seconden.´ Hij telt langzaam af en ik kijk om me heen. Alle spullen liggen verzamelend langs en bij de hoorn des overvloeds die glinstert in het felle zonlicht. Ik maak oogcontact met Levi en Roan die beiden ernaar toe willen en meedoen aan de eerste strijd. Ik schud licht mijn hoofd gebaar eerst naar de stapel spullen en dan naar het bos, waar we in kunnen verdwijnen.
´Achtentwintig…´ Mijn hart bonkt wild in mijn keel en ik hoop met heel mijn hart dat ik snel genoeg kan rennen.
´Tien…´ Ik schat de afstand die we moeten rennen in en knik nogmaals naar Roan en Levi, die het plan hebben vastgesteld met district 12 en 13.
´1… Happy Hungergames!´ Gilt Reve en ik storm met volle vaart op de stapel af. Maar één tribuut is er eerder dan ik en zoekt wanhopig naar wapens. Snel grijp ik een grote zwarte rugzak van de grond en pak een messen set die te verleidelijk is om te laten liggen. Iemand drukt een pijl en boog in mijn handen. Ik draai me om en kijk naar Roan die wild met zijn zwaard op wat andere tributen inhakt.
‘We moeten hier weg.’ Gil ik en hij knikt, waarna hij Levi wenkt die achter ons aan het bos instormt.
Plotseling word ik gevloerd en knal ik met mijn hoofd op een brede steen. Warm bloed gutst over mijn gezicht en ik voel een zwaar lichaam op het mijne. Shine, een meisje uit 1, zit met een grijns op mijn rug. Ze heeft geen wapens maar is sterk genoeg om mijn nek in één keer om te draaien. Stevig grijpt ze mijn schouders en wil een beweging maken als ik ineens nat in mijn haar voel. Ik draai me wild om onder haar lichaam en zie haar naar het zwaard dat door haar lichaam is gestoken kijken. Roan kijkt me even aan en trekt me dan aan mijn arm omhoog. Hij trekt het zwaard uit het stervende meisje en pakt mijn hand vast, waarna we in volle vaart het bos in rennen met Levi en 13 op onze hielen. We rennen een tijdje door het bos, springen over stenen. Maar als we merken dat niemand ons volgt houden we halt en rusten even uit. Ergens verderop horen we een beekje kletteren en we bewegen ons met de groep in die richting.
‘Hier, je moet je wond schoonmaken.’ Zegt Levi, die een stuk mos tegen mijn voorhoofd drukt. Het verlicht meteen en ik kijk hem dankbaar aan. Roan komt naast me zitten en neemt mijn zware rugzak over. Samen bekijken we de inhoud van al onze voorraden en knikken dan tevreden. We verdelen al het eten, alle waterflessen en wapens zo eerlijk mogelijk en besluiten hier ons kamp op te slaan.
De twee uit dertien beginnen een hut te bouwen van losliggende takken en een heleboel bladeren achter wat struiken, terwijl Roan, Levi en ik de waterflessen vullen en het water reinigen. Levi is stil, het meisje uit district 12 is aangevallen en overleden in het gevecht bij de Hoorn.
We laten Roan achter om de wacht te houden en lopen samen behoedzaam door het bos, op zoek naar brandhout. Plotseling hoor ik geritsel achter ons en ik draai me in een reflex om waarna ik mijn mes in het hart van een klein jongetje werp. Geschrokken sla ik mijn handen voor mijn mond en ren op hem af, waarna ik me naast hem op de grond laat zakken. Tranen rollen over mijn wangen als ik de lege blik van de jongen zie.
´Hij is dood Lena.´ Zegt Levi zacht, terwijl hij zijn hand op mijn schouder legt. Hij trekt snel mijn mes los uit het hart en spoelt het af terwijl ik met twee vingers de ogen van het jongetje voor altijd sluit.

Reacties: