FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

C

Aandachtig bekeek ik mijn nagels eens. Ze waren lang en waren feloranje gelakt. Zo goed verzorgd hadden ze er nog nooit uitgezien. Mooi, maar niet erg praktisch als je een kubus gaat beklimmen met niets meer dan een koevoet en je eigen blote handen. Dag, nagels. Dit gaat even pijn doen.
“Hé, wat moet dat?!”�
Ik schrok op, snel trok ik mijn hand terug van het eerste blok. Doodstil bleef ik in die houding staan. Mijn ademhaling bracht ik terug tot eens in de tien seconden een teugje. Zachtjes. Misschien zou hij me niet meer opmerken en weggaan.
“Hé, jij daar, voor het Archief. Ja, ik heb je wel gezien hoor! Wat doe je?”�
Tevergeefs.
Zonder te durven ademhalen draaide ik me om. Ik zat zwaar in de problemen. Maar voor me blonk niet een felwit pak van een van de nachtelijke vredebewakers, voor me stond iets smoezeligs. Een jongen.
“Hoi”� Een klein lachje brak door op zijn jonge gezicht.
Ik kon niets anders dan teruglachen. Deze situatie was gewoon op alle punten zo onwerkelijk. Zijn lach werd breder en breder tot ik zijn volledige prachtig witte rij met ivoren wachters kon aanschouwen.
“Nou, ben je een Avox of zo? Ga je mijn vraag nog beantwoorden? Wat doet een meisje midden in de nacht voor het Archief?”� Zijn vraag klonk dringend maar niet opdringerig. Ik besloot hem het voordeel van de twijfel te geven.
“Waarom wil je dat weten?”� Mijn neus krulde.
“Omdat ik dacht dat ik de enige was die hield van nachtelijke wandelingen door de stad. Nu is het tenminste echt stil op straat, geen meeluisterend Capitool.”� Hij antwoordde snel en openhartig. Ik had de behoefte om hem mí­jn hele verhaal te vertellen maar ik hield mezelf tegen. Nee Charte, eerst meer over hem te weten komen.
“Heb je het dan niet zo op het Capitool?”�
“Aha, de eeuwenoude terugvraagtruc. Daar trap ik niet in, lieve schat. Maar oké, als ik eerst iets over mijzelf vertel, lukt het jou misschien ook iets makkelijker.”� Hij liet een stilte vallen die erop wees dat ik iets moest zeggen. Ik besloot maar te hummen.
“Ik heet Coliss. En nee, ik heb het niet zo op het Capitool.”� Hij boog zich naar mij toe. Hij rook naar oud roest en grond. “Ik haat ze zelfs.”� Zijn warme adem streek langs mijn oor. Mijn nekhaartjes gingen overeind staan. Toch hoopte ik dat hij verder zou vertellen. Hij richtte zich weer op.
“Ik kom niet van hier, zoals je waarschijnlijk al hebt geconcludeerd. Ik ben wat zij…”� Zijn hoofd bewoog zich minachtend in de richting van de rijtjesflats van het Capitool.
“Ik ben wat zij een ‘gelukszoekertje’ noemen”� De spot droop van zijn stem. “Nadat mijn beste vriend naar de Spelen was gestuurd dit jaar, had ik alleen nog maar mijn moeder en vader over. Mensen die zwaar in de schulden zitten en dat proberen weg te drinken. Ik besloot van mijn district, district 8, naar het Capitool te liften en te kijken of ik hier een baantje kon vinden zodat ik voor mijn familie kon zorgen. Het Capitool zelf deed daar tenslotte geen moeite voor. Nu leef ik dus op straat op zoek naar een beter leven.”�
“Wat nu als ik uit het Capitool kwam?”� Die vraag schoot me plots te binnen. “Dan had jij nu een heel groot probleem!”�
Een ingetogen lach ontsnapte door zijn mooie lippen. “Ach schat, wie houd jij voor de gek. Jij? Uit het Capitool? Lieverd, daar ben je net iets te normaal voor.”�
Ik besloot dat maar als een compliment op te vatten.
*
Ik vond wel dat hij zijn verhaal iets te onomwonden zomaar op straat gooide. In het Capitool moest je op je hoede zijn, zelfs als iedereen sliep. Er hingen hier waarschijnlijk overal afluisterapparaten, waarmee ik rekening had gehouden in mijn inbreekplan terwijl hij gewoon vrolijk verder schreeuwde.
“Maar nu jij, lieverd, wat is jouw verhaal?”�
Hij leek oprecht geïnteresseerd. Maar door het feit dat hij te open over zichzelf had verteld, moest hij wel iets hebben verzwegen of misschien had hij alles gelogen. Ik vertrouwde hem niet. Ik besloot niet te gaan liegen, dat was namelijk niet een van mijn sterkste punten, maar de beknopte waarheid te vertellen. Dat had hij waarschijnlijk ook gedaan.
“Ik ben Charte, ik kom uit district zeven.”� Ik kneep even in de dennenappel in mijn broekzak. Een stukje brak af en viel op de grond.
“Aha, het bomendistrict naast ons”� knikte Coliss. Hij gebaarde dat ik verder moest vertellen.
“Ja, mijn broer werd getrokken voor de Spelen en…”� Voordat ik het wist, kwam mijn hele verhaal eruit. “En mijn ouders zijn op verdachte wijze onder het oog van het Capitool omgekomen. Ik geloof ze niet. Ik geloof niet dat mijn ouders door een boom zijn omgekomen, maar door híºn, door die vuile…”� Ik ademde eens diep in. “Ik moest het gewoon weten. De waarheid. En toen mijn broer ook nog van mij afgepakt werd, besloot ik het er op te wagen. In dit Archief ligt de waarheid over mijn ouders. En als je het niet erg vindt, ga ik die nu even halen.”� Die laatste woorden hadden krachtig moeten klinken maar in plaats van dat, was er een snik onder gekropen. Coliss had met open mond naar me zitten luisteren. Beschaamd klapte hij zijn tanden weer op elkaar.
“Ik help je , schat. Hier heb je een voetje.”� Hij was zichtbaar onder de indruk van mij. Dat mocht ik wel. Dankbaar maakte ik er gebruik van om op het eerste blok te klimmen. Hij was redelijk sterk nu ik er bij stilstond. Hoewel ik Coliss nog steeds niet vertrouwde, was ik blij met deze onverwachte bondgenoot.
“Ik hoop dat je het Capitool voor schut zet, Charte. Ik hoop het van harte.”�
Hij moest lachen om zijn eigen grap. Ik grinnikte mee terwijl we langzaam naar het dak van het Archief klauterde. Deze ochtend beloofde nog interessant te worden.

Reacties: