FanFic.nl

De weddenschap [3-shot]

Georg Listing

Het mooie weer is weggetrokken. Dikke, grijze wolken sieren de hemel. De warmte is weggetrokken en er is een onaangename kilte voor in de plaats gekomen. Het is zo treurig dat het alle vrolijkheid op lijkt te zuigen. Normaal zou ik me met Tom vermaken, zoals we eigenlijk altijd doen. Er is altijd wel een manier. Maar ik weet zeker dat hij weet dat hij nog maar drie dagen verwijderd is van eeuwigdurende winst. Dus zit ik op de bank in een oude trui en een trainingsbroek, terwijl hij Bill vertelt hoe geweldig het is dat hij heeft gewonnen. Waarschijnlijk wordt Bill net zo ziek van de foto als ik. Het ding hangt boven mijn bed, al anderhalf jaar. Tom controleert om de zoveel tijd of het er nog hangt. Gisteren is hij langs geweest en heeft de afbeelding ook even boven mijn televisie opgehangen, zodat ik er helemaal niet meer omheen kan. Overal de twee gezichten. De twee geopende monden, haast naadloos op elkaar aansluitend alsof het zo hoort. Andere foto’s hebben me geleerd dat Louis straal bezopen was. Tom had het goed uitgestippeld. Te goed. Anderen zien het waarschijnlijk niet en ik kan het zelf ook niet precies aanwijzen, maar iets in zijn gelaat straalt een zelfvoldaanheid uit die onwijs veel strijdlust bij mij aanwakkert. Drie dagen zijn kort. Het is hopeloos en ik heb al verloren. Jared heeft zijn envelop hoogstwaarschijnlijk al tussen het afval gemikt, zonder er überhaupt naar te kijken. Alleen ik weet wat erin zat. Foto’s. Foto’s van hem en mij, vijf stuks, verzameld in de afgelopen anderhalf jaar. En een brief, waarin ik mijn passie aan hem prijsgeef. Mijn telefoonnummer. Mijn adres. Een glimlachje trekt over mijn gezicht, maar vreugde is ver te bekennen. Het is begonnen als een weddenschap, maar het is zoveel meer geworden. Ik zag altijd al dat hij knap was, ja. De eerste keer dat hij me afwees - als het dat al was, want ik had geen woord gezegd - deed het me niet zo heel veel, buiten dat ik ervan baalde dat ik de weddenschap aan het verliezen was. Ik ging beter mijn best doen en daarbij merkte ik dat het steeds minder om de weddenschap ging.
En nu zit ik thuis op de bank, wetend dat ik veel meer dan alleen een weddenschap verloren heb. Wel heb ik foto’s, vijf stuks, van hem en mij. Herinneringen, verwachtingen en hoop. Valse hoop. Het gaat niet lukken. Dan bedenk ik me dat ik de foto’s net zo goed om Toms triomf heen kan hangen. Er liggen nog kopietjes van, ergens in mijn bureaula. Ik sta op, loop de woonkamer uit, de studeerkamer in, haal de foto’s uit de la, plakband uit een andere la, en begeef me terug de woonkamer in. Tom laat ik in het midden hangen, omrand door de foto’s van Jared en mij. Enigszins voldaan neem ik weer plaats op de bank, net als de telefoon rinkelt. Gelukkig ligt het apparaat op het bijzettafeltje naast de bank, zodat ik het ding op kan nemen zonder opnieuw op te hoeven staan. Ik kijk niet naar het schermpje, weet toch al wie het is. ‘Gé, zin om vanavond langs te komen?’ valt hij met de deur in huis. ‘Ik heb een nieuwe dvd, ik weet zeker dat je die leuk vindt en -’
‘Niet vandaag, Tom.’
‘Waarom niet?’
‘Ik heb geen zin.’ Zonder op een reactie te wachten beëindig ik het gesprek. Zuchtend neem ik de afstandsbediening in handen en zap lusteloos langs de kanalen. De telefoon rinkelt opnieuw. Op de tast vind ik het rode knopje en druk het gesprek weg. Geen behoefte aan Tom vanavond. Enkele tellen kijk ik naar een programma over een olifant die geopereerd moet worden. Dan rinkelt de telefoon alweer. Misschien moet ik toch maar instemmen, dit heeft ook geen nut. Ik neem op met de stille belofte me door mijn beste vriend over te laten halen, maar het is niet zijn stem die ik aan de andere kant van de lijn hoor. ‘Hallo,’ hoor ik in plaats daarvan een diepe stem brommen, en mijn adem stokt een seconde lang in mijn keel, waardoor het even duurt voor ik een antwoord kan produceren. ‘Hallo?’ breng ik dan uit, ietwat vragend.
‘Ben je thuis?’ vraagt hij. Ja, denk ik. Nee, denk ik. Wat? Het lijkt alsof ik plotseling geen woord Engels meer spreek. Alles is weg. Compleet verdwenen. Mijn mond is droog en mijn hersenen functioneren niet meer. ‘Wat?’ hoor ik mezelf zeggen.
‘Ben je thuis?’ vraagt hij opnieuw. Niet dat de tweede keer zoveel duidelijker is dan de eerste. ‘Ja,’ stamel ik. De verbinding wordt verbroken en ik blijf als versteend naar de mobiele telefoon in mijn hand staren, niet wetend wat ik moet doen. Dus blijf ik zo zitten, alle besef van tijd kwijt. Alle besef van realiteit. Ãœberhaupt alle besef. Tot de deurbel gaat. Zonder erbij na te denken, loop ik richting de voordeur en open deze. Daar staat hij, levend, glimlachend. Echt. Als in een droom. ‘Mag ik binnenkomen?’ vraagt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik knik alleen maar. Voor hem is dat schijnbaar genoeg, en hij laat zichzelf binnen, waarna hij de deur achter zich sluit. Ik loop naar de woonkamer en hij volgt me. Dan staan we daar. ‘Waarom?’ weet ik uit te brengen. Hij kijkt me even niet-begrijpend aan, begint dan te spreken: ‘Ik herinner me drie van de vijf foto’s. De laatste drie. Ik moet zeggen dat ik je daarvoor niet herkend had. Soms, bij fans, bij meiden, geven we een kamernummer bij de handtekening, iets in die richting. Bij mannelijke fanatiekelingen is het meestal zo dat de persoon in kwestie connecties heeft en een vriendin die fan is. Het kan ook dat hij zelf fan is, maar dan is hij nooit op ons uit, zegmaar. Dus dan heeft het ook geen nut.’ Ik kijk hem ongelovig aan. Hij maakt een grapje. ‘We waren in de buurt, zoals je misschien wel weet. Morgen zijn we vrij, dus vannacht kunnen we doen waar we zin in hebben. Ik dacht; ach, waarom ook niet?’ Knijp me, kan ik alleen maar denken. Ik slaap, dat kan niet anders. Zijn oog valt op de foto’s boven mijn televisie en een glimlach vormt om zijn lippen. ‘Die middelste valt uit de toon,’ constateert hij. ‘Wie zijn dat?’
‘Louis Tomlinson en mijn beste vriend,’ weet ik te antwoorden.
‘Die ken ik niet,’ zegt hij, en met pretlichtjes in zijn ogen: ‘Maar hij is een beetje misplaatst. Ik vond je brief wel inspirerend. Wat zeg je ervan als we hem vervangen?’ Ik kan niets anders dan stomweg knikken. ‘We moeten wel eerst iets aan die kleding van je doen,’ zegt hij, en terwijl zijn vingers zich om de zoom van mijn trui sluiten, drukt hij zijn lippen ruw op de mijne. Hij smaakt anders dan ik verwacht had. Echter. Als een persoon, niet als een bovennatuurlijk wezen dat op zijn tweeënveertigste nog steeds de aantrekkingskracht van een vijfentwintigjarige bezit. Het duizelt me, maar ik laat me gewoon meeslepen. Eén ding weet ik zeker: zelfs de vroegtijdige overwinning heeft Tom niet zoveel voldoening gebracht als de vingers die mijn lichaam aftasten. Ik heb gewonnen. De weddenschap. Gewonnen van Tom, gewonnen van mezelf, van Cupido en van zoveel meer. Gewonnen van alles. En de foto krijg ik er gratis bij.

Reacties: