Hoofdcategorieën
Home » One Direction » One Direction One Shots » Niall & Savanna
One Direction One Shots
Niall & Savanna
Savanna POV
Wachten duurt lang. Zeker als je je niet goed voelt. Ik ben hier nu al voor de vierde keer in twee weken tijd, maar de medicijnen die me voorgeschreven worden helpen niet. Het is druk in de wachtkamer van de dokter, maar er zit een knappe jongen naast me, met een leuk Iers accent. Dat weet ik omdat hij zichzelf net voorgesteld heeft.
‘Waarom ben jij hier?’ vraagt hij.
‘Ik voel me al een tijdje niet goed, maar de medicijnen helpen nooit echt. En jij?’ antwoord ik.
‘Ik kom voor dit,’ zegt hij, terwijl hij zijn hand laat zien, die ingegipst is.
‘Oh, dat had ik nog niet gezien. Wat heb je gedaan?’
‘Met mijn vingers tussen de deur gezeten,’ antwoord hij, terwijl hij lacht om zijn eigen lompheid.
‘Ik vind je lach leuk,’ denk ik hardop.
‘Ik vind jou leuk,’ antwoordt hij.
‘Oei, heb ik dat hardop gezegd?’ lach ik. We lachen allebei. De jongen kribbelt zijn gsm nummer op een papiertje en gooit dat op mijn schoot vlak voor hij binnen geroepen wordt. Even later mag ik ook binnen. De dokter besluit een bloedonderzoek te doen.
Vier dagen later besluit ik toch maar een berichtje naar Niall, die leuke jongen van bij de dokter, te sturen. Ik heb hem lang genoeg laten wachten.
‘Hey knappe jongen met de leuke lach, alles goed?’ stuur ik, nu weet hij waarschijnlijk direct wie ik ben. Hij antwoordt meteen.
‘Ben jij dat, mooi meisje van bij de dokter?’
‘Ja, dat ben ik, vond je me mooi?’
‘Je bent prachtig. We moeten echt nog eens afspreken.’ Een paar sms’jes later was er afgesproken dat we om zeven uur in het park zouden zijn.
‘Savanna? Kom je even naar beneden?’ roept mijn moeder. Ik zie onmiddellijk dat er iets mis is.
‘Ik heb de resultaten van je bloedonderzoek hier. Het is slecht nieuws. Je hebt bloedkanker.’
Ik weet niet wat er nu door mijn hoofd spookt, maar het is niets goeds.
Enkele uren later, het is nu halfzeven, is de eerste schok al een beetje voorbij. Ik besluit toch naar Niall te gaan, om mijn gedachten even te kunnen verzetten, en, wie weet, eens goed hierover te kunnen praten. Ik ga naar mijn kamer en kleed me om.
Niall Horan POV
Tien voor zeven. Ik sta bij het park. Zou ze komen? Ik hoop van wel, ik geloof dat ik verliefd op haar geworden ben. Gelukkig, daar komt ze aangefietst. Ze lijkt minder vrolijk als toen bij de dokter, maar dat kan ook aan mij liggen.
‘Hey Niall !’ roept ze als ze af haar fiets gesprongen. Ze loopt verlegen op me af en geeft me een knuffel. Ik knuffel haar terug en samen wandelen we minutenlang door het park. Zou ik haar hand durven pakken? Ik probeer het, maar ze trekt haar hand terug.
‘Oh, sorry,’ mompel ik.
‘Is niks, ik schrok gewoon,’ zegt ze terwijl haar hand de mijne terug zoekt.
‘Zullen we even gaan zitten?’ stelt ze voor als we een bankje passeren.
‘Is goed,’ antwoord ik. We gaan zitten en ik trek haar dicht tegen me aan. Dat laat ze gewillig toe, en dat is voor mij een aanleiding tot meer. Zachtjes ga ik met mijn hand door haar haren en draai haar gezicht naar het mijne toe. Ik kus haar zachtjes, en tot mijn opluchting kust ze me terug. Plotseling trekt ze zich terug, alsof ze het niet meer wil.
‘Niall, ik…’, begint ze,’ik moet je iets vertellen.’
‘Wat is er, lieverd?’ vraag ik.
‘Ik heb kanker’, stamelt ze, ‘leukemie, een soort van bloedkanker. '
Savanna POV
Niall is echt een schatje. Hij trekt zich er niets van aan, hij heeft het niet uitgemaakt. Nee, hij heeft gezegd dat hij me blijft steunen, tot de ziekte genezen is. We hebben niet eens gesproken over het feit dat dat niet altijd gebeurt, dat het ook slecht kan aflopen.
Enkele weken later moet ik voor de eerste keer naar het ziekenhuis voor een chemokuur. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten, ik ben bang. Maar Niall steunt me enorm, ik weet niet hoe hij hier zo rustig onder kan blijven. Het is tenslotte zijn vriendin die ziek is. Misschien, en dat hoop ik eigenlijk, is hij ook bang, maar durft of wilt hij dat niet tonen.
De eerste dag waarop ik terug bezoek mag ontvangen, staat hij daar. Ik had niet anders verwacht natuurlijk.
‘Hier, ik heb iets voor jou,’ zegt Niall.
‘Oh, dat had je nu toch echt niet moeten doen,’ antwoord ik,’ ik heb niks voor jou!’
‘Dat hoeft ook niet, je bent hier bij me, dat is het grootste cadeau dat je me kan geven. Maar, doe nou gewoon open!’
‘Oké,oké, rustig! Ik doe het al open !’
Tien minuten later zit ik in Niall’s armen, met een kettinkje met een ‘N’ op. Niall heeft net dezelfde, met een ‘S’ op. Ik zou zo uren kunnen blijven zitten, pratend en lachend met de leukste jongen ter wereld. Na nog eens een halfuur, dat naar mijn gevoel veel te snel voorbij ging, moet Niall weg. Na een afscheidskus, die ook nog eens vijf minuten duurde, zit ik hier weer helemaal alleen.
Niall Horan POV
Het doet echt pijn haar te zien lijden. Ik zou zo graag daar blijven, in het ziekenhuis, desnoods ook overnachten. Alles om bij haar te zijn. Savanna denkt dat ik naar huis ben, maar in werkelijkheid zit ik hier nog, zo’n vier verdiepingen onder haar. In de cafetaria van het ziekenhuis.
Ik kan het niet langer uithouden, ik moet haar zien. Ik heb nu drie uur in de cafetaria gezeten, en een vrouw die daar werkt is al drie keer komen vragen of er iets mis is. Dat is er zeker, maar dat hoeft zij niet te weten. Ik wandel zo snel als ik kan naar boven. Ik glip tussen verschillende dokters door, wordt vier keer teruggeroepen, maar trek er me niks van aan. Ik ben aan haar kamer beland, en ga naar binnen.
Savanna POV
‘Niall?’ vraag ik verbaast, ‘ ben je nu al terug?’
‘Ja, ik miste je te hard, vind je dat erg?’
Ik krijg de kans niet om te antwoorden, want de dokter komt mijn kamer binnengestormd.
‘Van wie heb jij toestemming haar te komen bezoeken?’ sist hij.
‘Euhm, van niemand, meneer,’ stamelt Niall.
‘Wil je dan nu zo vriendelijk zijn te vertrekken ? Deze jongedame heeft veel rust nodig nu, en ik denk dat dat niet lukt als jij hier bent.’
‘Please, meneer, laat hem blijven. Ik heb net drie uur geslapen, en ik zal rustig blijven, beloofd!’ sta ik Niall bij. Ik zie dat hij twijfelt.
‘Oké, dan, maar ik kom over twee uur terug, en dan moet hij echt weg, voor de rest van de dag.’
Niall Horan POV
‘Hij was wel erg toegeeflijk, vind je niet?’ vraagt Savanna.
‘Ach ja, hij zal jonge liefde net zo leuk vinden als ik, zeker?’ zeg ik, en ik geef haar een kusje. Ze lacht.
‘We hebben twee uur. Dat is kort, maar ik geniet van alle momenten die we samen kunnen zijn.’
Wel, dat ging nou eens makkelijk. Ik ben echt blij dat ik nu bij haar kan zijn, ik heb dat echt nodig. Voor je het weet is het te laat. Ik bedoel, kanker… .
Savanna POV
‘Niall?’ vraag ik.
‘Ja, is er iets?’ vraagt Niall bezorgt.
‘Wat als de kanker niet snel zal genezen? Hou je dan nog steeds van mij?’
‘Ik zal altijd van je houden, hoe ziek je ook bent. Ik moet eerlijk toegeven, zo goed zie je er nu ook niet uit, hoor.’
Ik lach: ‘Ik weet het. Maar hou je echt van mij?’
‘Ik hou echt van je, dat beloof ik. Wat moet ik doen om dat te bewijzen?’ vraagt Niall. Oké, nu is mijn kans om hem belachelijk te maken.
‘Je moet door heel de gang roepen dat je van me houdt,’ grijns ik.
Niall Horan POV
Ik sta op en loop richting de gang.
‘Ik hou heel veel van Savanna, van kamer 412,’ roep ik zo hard ik kan. Meteen hoor ik applaus van een jongetje dat op een fietsje door de gang aan het rijden is. Hij is kaal, net zoals Savanna, van de chemo. Ik geef hem een aai over zijn hoofdje voor ik terug naar binnen ga. Hij blijft voor de deur staan, en ik geef teken dat hij binnen mag komen.
‘Is dat Savanna?’ vraagt hij.
‘Ja, dat is ze.’
‘Ben jij ook ziek?’ Hij richt zich nu tot Savanna. ‘Jij bent ook kaal,net zoals mij.’
‘Ja, jongen, ik ben ook ziek,’zegt ze, en op dat moment komt een vrouw de kamer binnen.
‘Luca, jongen, wat kom jij hier doen?’ vraagt ze, en dan ziet ze mij zitten.
‘Oh, sorry, hij was natuurlijk nieuwsgierig. Luca heeft leukemie.’
‘Oh, ik ook, mevrouw. Hoe oud is hij?’
‘Hij is vijf, en de dokters zeggen dat hij waarschijnlijk zijn zesde verjaardag niet meer haalt. Ik hoop voor jou dat je meer geluk hebt,’ zegt de vrouw, terwijl ze duidelijk moeite moet doen om niet in tranen uit te barsten.
Luca kan er duidelijk niet tegen als hij onderbroken wordt, want hij zegt: ‘ Die jongen is verliefd op haar, mama !’
‘Is dat zo, Luca? Hoe weet jij dat ?’
‘Omdat hij dat net door de gang roepte!’
‘Riep, Luca. Ah, dan ben jij Savanna !’
Ik lach. Savanna knikt bevestigend.
‘Ik zei dat hij dat moest roepen, om te bevestigen dat hij van me houdt,’ zegt ze.
‘Wel, dat is dan inderdaad zo, dat heeft hij wel bewezen. Ik hoop dat jullie nog lang gelukkig samen kunnen zijn. Kom Luca, je moet terug een beetje gaan rusten.’
‘Dag, mevrouw, en bedankt,’ antwoord ik.
Ik hoop dat jullie nog lang gelukkig samen kunnen zijn. Die zin spookt de hele tijd door mijn hoofd. De dokters gaven dat levendige jongetje nog geen jaar meer. Kan het zo snel gaan? Van een vrolijke meid tot… . Ja, tot wat ? Tot een pop die alleen maar afhankelijk is van machines ? Of.. tot de dood ?
Savanna POV
Het gaat slecht met me. Heel slecht. Ik ben nu zes maanden ziek, en vorige week is Luca gestorven, het jongetje dat me moed gaf om door te vechten. Maar nu is hij dood, en ik heb er ook niet veel zin meer in. De medicijnen werken niet, de chemo ook niet. De enige reden dat ik niet opgeef zit hier naast me. Niall. De jongen die nu zes maanden mijn geweldige vriendje is, en ook hij geeft het niet op. Mij niet, onze relatie niet. Zijn familie is daar tegen, maar hij luistert niet. Toch weet ik dat er een tijd zal komen, dat hij verder moet met zijn leven. Hij weet dat, maar wil niet geloven dat ik zal sterven. Ja, inderdaad, ze kunnen me niet meer genezen, hebben ze gezegd. Het kwam als een schok, maar toch was het niet onverwacht. Zonder Niall had ik allang opgegeven. Ik wil Niall geen pijn doen, ook al weet ik dat dat ooit zal gebeuren. Niall verdient dat niet, hij is een geweldige jongen, maar hij verdient beter dan mij, een doodziek meisje dat niet eens meer alleen kan rechtzitten.
Niall Horan POV
Ik wil haar niet kwijt. Niet aan die stomme kutkanker. Waarom zij, denk ik altijd, waarom niet ik. Ze verdient dit niet. Zo’n prachtmeid, en dan zo ziek. Dat kan toch niet? Ik hou nog steeds van haar, evenveel als ik van haar hield toen ze nog niet ziek was. Ik wil haar niet kwijt. Ik blijf nu elke dag naast haar bed zitten, voor de schaarse momenten dat ze even bekwaam is om te praten. Soms vraagt ze of ik naast haar kom zitten, ze zegt dat ze zich daar sterker van gaat voelen. Zij is niet de enige die zich er beter door voelt. Elke keer als ze dat vraagt, hoop ik dat ze zich beter voelt, dat ze bijna zal genezen. Maar dat zal nu niet meer gebeuren, zeiden de dokters. Ze zal niet meer genezen. Ze gaat dood. Dood, godverdomme.
Savanna POV
Luca is nu een maand dood. Hij zou vandaag zes geworden zijn. Luca’s moeder is bij mij op bezoek, maar ik merk er niet veel van. Ik merk dat ik niet meer verder kan, dat het einde nabij is. Niall zit naast mijn bed, te huilen. Luca’s moeder wordt weggehaald, en de dokters willen ook Niall weghalen.
‘Nnnee,’ kuch ik,’ laat hem hier. Ik wil sterven in zijn armen.’
‘Wil je dat?’ vraagt de dokter aan Niall. Niall twijfelt geen moment, en komt bij me zitten.
Niall Horan POV
Mijn meisje ligt hier, in mijn armen. Ik weet dat dit de laatste keer is.
‘Niall?’ zegt ze.
‘Wat is er?’
‘Ik wil dat je me kust, de laatste keer,’ zegt ze moeizaam. Ik breng mijn lippen naar de hare, en kus haar, terwijl mijn tranen een uitweg naar buiten zoeken en op haar wangen vallen.
‘Niet wenen, Niall. Ik hou van je,’ zegt ze, voordat ze zachtjes wegdommelt in mijn armen. Het is gedaan, mijn lieve schat is gestopt met lijden.
‘Ik ook van jou, Savanna..’
Reacties:
Je krijgt me aan het huilen.
Gemenerik.
Omg ze pastn ze goed bij elkaar!
( zelf in een verhaal dat niet echt is, maar dit gebeurd ook zeker in het echte leven,..)
Xx
Dit is echt te zielig gewoon, maae supermooi geschreven