FanFic.nl

Hiding love. [COMPLEET]

8. Rush of life.

Na een heerlijk ontbijt met Nick en Joe, was het tijd om me naar huis te brengen. Ik baalde natuurlijk dat ik niet langer kon blijven, maar de jongens moesten weer aan het werk en ik had een baantje waar ik mijn verantwoordelijkheden had te volbrengen.
‘Nick?’
Hij keek op. We waren samen de slaapkamer aan het opruimen. Na ons kussengevecht gisteravond was het een zootje geworden.
‘Ja?’
‘Denk je dat we dit vaker kunnen doen?’
‘Wat? Dit?’
Er vloog een kussen richting mijn hoofd. Ik ontweek en ving het behendig.
‘Grapjas!’
Ik hield het even vast maar gooide daarna geheel onverwachts terug. Het was een voltreffer! Nick viel op de grond en ik ging bovenop hem zitten.
‘Ik win, alweer.’
Onder me begon Nick te spartelen. Ik stond lachend op en trok hem omhoog.
‘Geef maar toe, ik ben hier gewoon té goed in voor je.’
Hij bracht zijn lippen naar mijn oor. Mijn hart begon sneller te slaan. Heel zacht fluisterde hij in mijn oor:
‘Nee.’
Hij was snel en haalde me onderuit. Ik viel achterover op het bed en Nick gooide drie kussens naar me, om daarna op me te gaan zitten.
‘Wat zei je net?’
Ik hield me stil. Hij had een verwachtingsvolle blik in zijn ogen.
‘Niets.’
Hij stapte van me af en gooide me mijn tasje toe.
‘Kom, we gaan.’
Hij keek nog eens naar mijn outfit.
‘Enne, hou die kleren maar. Ze staan je goed.’
Ik bloosde, ik wist het zeker.
‘Bedankt.’
Ik mompelde. Nick sloeg zijn arm over mijn schouder heen en samen liepen we naar beneden.
‘Breng je onze schoonheid weer terug naar haar hol?’
Joe liep de hal in waar we onze jassen aantrokken.
‘Mijn hól is leuk. Ik kan me geen beter huis wensen.’
Joe keek om zich heen.
‘Weet je dat zeker?’
Ik grinnikte. Ik moest toegeven, ik vind het huis geweldig. De jongens hebben het goed voor elkaar.
‘Ik zie je later wel weer toch?’
Ik knikte en gaf hem een knuffel. Nick gaf hem een high five.
‘Time to go!’
Buiten stond de motor nog steeds op de plek waar we hem gisteravond hadden achtergelaten. Nick gaf me de helm weer aan.
‘Durf je het nog eens?’
Ik merkte dat mijn handen trilde.
‘Ik vertrouw je.’
Nick streek met zijn hand langs mijn wang. Ik kreeg het er warm van.
‘Spring maar weer achterop!’
Nick hopte op de motor, waarna ik achter hem plaats nam.
‘Klaar?’
Ik gaf hem een kneepje en klemde mijn armen weer om zijn middel.
‘Klaar.’
Daar reden we dan, die onwijs lange oprit af, terug naar mijn eigen, kleine wereldje. Er liep een traan over mijn wang.

Ik wees Nick de weg en een half uurtje later stonden we voor mijn appartementencomplex. Nick zette de motor af en zorgde dat ik veilig van de motor af kon klimmen.
‘Loop je even mee naar boven voor wat te drinken of moet je meteen weer door?’
Nick keek op zijn horloge.
‘Één drankje kan geen kwaad.’
Ik haalde de sleutel uit mijn tasje en klikte de deur open. De lift was er al, dus we waren vrij snel op de 3e verdieping. De sleutel van mijn appartement had ik roze gespoten, dus die was makkelijk te herkennen.
‘Treedt toe in mijn nederige stulpje.’
Ik liet Nick voorgaan. Hij keek verbaasd.
‘Wat is het klein!’
‘Nee, dat is het niet! Voor normale mensen heb ik een mooi, ruim appartement.’
Nick plofte neer op mijn kleine bankje.
‘Dus je wilt zeggen dat ik niet normaal ben?’
Hij leek gekwetst, tot ik de lichte fonkeling in zijn ogen ontdekte en bedacht dat ik er nog makkelijk een schepje bovenop kon doen.
‘Je leeft in een eigen wereldje N, dit is de echte wereld.’
Hij leek het leuk te vinden dat ik hem N noemde.
‘Nou T, trek jij me er dan uit?’
Ik gooide mijn jas op een stoel en liep naar de keuken.
‘Ook wat te drinken?’
Nick draaide zich om.
‘Is dí¡t je keuken?’
Hij leek het echt allemaal heel bijzonder te vinden. Mijn keuken zat in mijn woonkamer, gescheiden door een lage bar waar mensen aan konden hangen en mee konden kijken of ik hun eten niet verpestte.
‘Ja? Groot zat toch, voor mij alleen?’
Hij stond op en liep naar me toe.
‘Samen zou het ook nog wel gaan hoor.’
Hij stond dichtbij, zijn adem streek langs mijn nek. Ik slikte. Die jongen wordt nog eens mijn dood. Zijn gezicht was niet ver weg. Ik kon de kleine, gouden stipjes in zijn ogen zien glimmen. Nick keek lang naar me, ik keek niet weg. De stilte was ondraaglijk.
‘Waar is je slaapkamer?’
Nick schraapte zijn keel. Ik draaide mijn hoofd bij en keek weg. Ik wees hem op een deur aan de zuidkant van de ruimte.
‘Die bevind zich achter die deur daar. Maar schrik niet, hij is ongeveer even groot als jou kast.’
Nick schaterde het uit.
‘Ik geloof je niet!’
‘Zie ik eruit alsof ik graag grapjes maak?’
Nick liep twijfelend richting de deur.
‘Mag ik naar binnen?’
‘Mijn huis is jou huis.’
Ik haalde mijn telefoon uit mijn tasje en sloot hem aan de oplader aan. Hij sprong tot leven en ik typte mijn pin in. Meteen kwamen er allemaal berichtjes binnen. Allemaal gemiste oproepen van thuis. Ik besloot meteen terug te bellen. Uit de slaapkamer klonken geschrokken en verbaasde geluiden. Ik kon het niet laten en riep dat hij de badkamer eens moest bekijken.
‘Taylor? Meisje, ben jij dat?’
‘Hoi mam! Ik ben het ja, hoe is het?’
‘Waarom nam jij je telefoon niet op? Ik heb je wel 30 keer gebeld!’
‘Hij was leeg en ik had geen gelegenheid om hem op te laden, sorry!’
Nick kwam verontwaardigd terug de woonkamer binnen.
‘Als jij dat een badkamer noemt ben ik de koningin! Taylor, hoe kan je daar nou normaal douchen?!’
Hij zakte naast me neer op de bank. Ik wees naar de telefoon.
‘Oh, sorry!’
Hij sloeg zijn handen voor zijn mond. Ik schudde mijn hoofd.
‘Wie is dat, Taylor? Een jongen?’
Ik keek hem verontschuldigd aan, mijn lippen vormde het woord sorry.
‘Ja mam, Nick is hier.’
Ik hield de telefoon een stukje van mijn oor af. Ik wist wat er nu ging komen.
‘Nick?! Welke Nick?! Ik ken helemaal geen Nick?! Je hebt het nog nooit over hem gehad!’
Nick en ik hielden ons lachen in en wachtte tot ze was uitgeraasd. Nick hield vragend zijn hand op.
‘Weet je het zeker?’
Ik fluisterde het, zodat mijn moeder het niet hoorde. Zoals de meeste moeders hoort ze í¡lles! Aarzelend legde ik de telefoon in zijn hand.
‘Mevrouw Rose? U spreekt met Nick.. Ja, ik weet dat u mij niet kent, maar Taylor en ik kennen elkaar ook pas een paar dagen.. Wat zegt u?.. Nee hoor, geen probleem, ik beloof dat ik goed voor haar zal zorgen.. Oh echt waar?.. Haha, graag mevrouw, dat klinkt goed.. Ik zal wat proberen te regelen.. Is goed, het was leuk u gesproken te hebben!’
Nick hing op en legde de telefoon terug in mijn hand.
‘Waar ging dat over?’
Nick keek me aan, maar zei niets. Er werd op mijn deur geklopt. Ik stond op en liep naar de deur. Nick bleef zitten, maar keek me nog steeds aan. Ik deed de deur open.
‘Tay, wat is hier aan de hand? De hele parkeerplaats staat vol journalisten!’
Mijn buurman, Chase, liep mijn appartement in.
‘Wat?’
Nick zijn hoofd schoot van mijn naar Chase’ gezicht.
‘Hey man, jij bent toch die ene bekende gast?’
‘Chase, wí¡t zei je?!’
Nick liep naar mijn balkon en stapte naar buiten.
‘Shit T, hij heeft gelijk. We moeten hier weg!’
Ik keek hem geschrokken aan.
‘Hoe bedoel je ‘we’?’
Chase keek heen en weer tussen ons.
‘Kan iemand me hier uitleggen wat er aan de hand is?’
‘Dat daar, is Nick Jonas. Die motor buiten, is van hem. Journalisten vissen naar een verhaal en blijkbaar vinden ze ons interessant genoeg om een verhaal over te schrijven. Sorry Chase, je moet gaan.’
Ik werkte hem de deur uit.
‘Wat doen we nu?!’
Nick liep naar mijn slaapkamer.
‘Je gaat met mij mee. Pak wat kleren, want hier ben je de komende dagen niet veilig voor alle pers.’
Ik greep een weekendtas en duwde daar zoveel mogelijk kleren in.
‘Vergeet je telefoon niet!’
Ik pakte mijn toestel en greep de oplader ook mee.
‘Wat we nu gaan doen, moet snel gebeuren. Dus trek hier alvast je jas aan en doe je helm op. Zo kunnen ze ons niet zo snel herkennen en zijn we het snelste weg.’
‘Maar Nick, waar gaan we dan heen?!’
Nick pakte mij handen vast.
‘Geen zorgen, je komt gewoon een tijdje bij ons wonen tot de gekte hier over is en je weer naar huis kan. Het komt allemaal goed T. Vertrouw me.’
Als er iets is wat ik de afgelopen dag en nacht heb geleerd, is het dat ik Nick Jonas ontzettend goed kan vertrouwen. Hij kneep in mijn handen.
‘Ik ben gewoon bang wat iedereen hierover zal zeggen.. Ik wil je imago niet krenken of wat dan ook!’
Nick pakte me bij mijn schouders.
‘Er is niets aan jou waar ik voor zou moeten schamen. Het is me echt een eer om met je om te mogen gaan.’
Hij omhelsde me.
‘Ik vertrouw je voor de volle honderd procent..’
We deden onze helmen op en trokken een jas aan. Mijn weekendtas hing ik op mijn rug, zodat die niet in de weg zou zitten. In een opwelling pakte ik Nick zijn hand vast. Hij greep die stevig beet. Samen stapte we in de lift die ons naar de begane grond bracht.
‘Bereid je voor..’
De liftdeuren gingen open en we liepen naar de klapdeur toe. Een paar journalisten zagen ons, maar besteedde niet veel aandacht aan onze vreemde verschijning, tot we buiten waren. Nick werd herkend aan zijn motor en camera’s begonnen te flitsen. Ik was blij dat ik Nick zijn had vasthad, anders was ik de weg compleet kwijtgeraakt door al het overtollige licht dat me verblindde. We snelde naar zijn motor toe. Hij stak de sleutel in het slot, draaide die om en de motor kwam brullend tot leven.
‘Nick, wie is deze dame?’
‘Heb je een nieuwe vriendin?’
‘Heb je nog wat van Natasha gehoord de afgelopen dagen?’
Ik werd helemaal gek. Gelukkig zat ik nog maar net op de motor toen we wegreden. Er renden een paar journalisten achter ons aan, maar die haakte al snel genoeg af. We waren te snel. We reden richting het huis van Joe, Kevin en Nick. Mijn huis, voor de komende paar dagen.. Minstens.

Reacties: