Hoofdcategorieën
Home » De Hongerspelen » De laatste spotgaai » De roep van de spotgaai
De laatste spotgaai
De roep van de spotgaai
De wind die zachtjes door de bomen waait.
Een verdwaalde spotgaai die droevig zijn lied zingt.
Een zee van grijze huisjes waar elk het verdriet van af te lezen is.
En het eeuwige geslof van duizenden voeten.
Welkom in district 11.
Welkom in mijn eigen persoonlijke hel.
"Leen?"
Ik word wakker van een zacht gefluister bij mijn linkeroor.
"Leen?" Klinkt het weer, maar nu wat dringender.
Slaperig open ik mijn ogen, en kijk recht in het gezicht van Eben.
"Leen, kom ju sfele?"
Eben is mijn 4 jarige broertje en hij kan nog niet zo goed praten. Normaal gesproken praat hij dan ook helemaal niet, maar voor mij maakt hij een uitzondering.
Eigenlijk is hij niet mijn echte broertje. Op een dag lag hij gewoon in een mandje voor onze deur.
Maar voor mij maakt dat niets uit. IK hou zoveel van hem en ik hoop dat ik hem een beter leven kan bieden dan ik ooit heb gehad.
"Leen, kom ju noe?"
Naast me hoor ik dat Diana wakker word en haar ogen opent. Ze knippert even tegen het felle licht dat door een kier van de gordijnen in haar ogen valt.
"Geef dat mormel zijn zin gewoon, dan kan ik tenminste verder slapen."
Diana negerend, loop ik naar het zolderrraampje en doe de gordijnen open. Een zee van licht overspoelt de kamer.
Ik ontwijk het kussen dat Diana naar me toe gooit, pak Eben voorzichtig op en loop naar beneden, zonder om te kijken of Diana me achterna komt.
Ik zet Eben op het kleed en loop naar de keuken om aan het ontbijt te beginnen. Of nou ja, keuken.
wordt vervolgd...
Reacties:
*2 minuten later*
*kwartier later*
OHMYGOSH~!
Geweldig gewoon.