FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Storm

Blok voor blok klauterde ik omhoog met Coliss in mijn kielzog. Ik was blij dat hij had aangeboden mij te helpen want hij was een sterke jongen. Ik schatte hem zo’n zestien jaar oud. Eén jaar ouder dan Trelb. Ik werd steeds behendiger in het vastgrijpen van de blokken maar als ik mezelf dan probeerde omhoog te trekken, had ik echt alle kracht uit mijn vingers nodig. Mijn pink hing al op half zeven van de inspanning. Daar zou ik later wel aandacht aan besteden.
De dakrand kwam in zicht en toen eindelijk, eindelijk waren we er.
Boven op het dak.
Boven het Capitool.
Heel even haperde mijn adem in mijn longen om zich gelijk weer in gang te zetten. Het was wel heel erg hoog hier. Heel hoog. Nog steeds waren er bijna geen mensen op straat maar het werden er wel steeds meer. Ik keek naar de stand van de zon. Een rode gloed verscheen er al aan de horizon. Het was dus ongeveer zes uur.
De wind woei door mijn haren terwijl Coliss zonder angst over de dakrand balanceerde. Ik wilde het niet toegeven, maar ik was ongerust.
“Pas op! Straks val je nog”� zei ik terwijl ik niet probeerde te schreeuwen. We konden het ons niet veroorloven nu nog iemand wakker te maken, nu we zo dichtbij het doel kwamen. Coliss gaf me een schampere blik en negeerde voor de rest mijn opmerking.
“Zo schat, en nu? Al een plan om binnen te komen?”� Het woei steeds harder. Ik moest me vastgrijpen aan een antenne op het dak om er niet af geblazen te worden. Coliss leek op de een of andere manier zijn evenwicht wel weten te bewaren. District acht was van de textiel, raar dat hij dan aan zo’n goede balans kwam.
“Pas nou op, Coliss! Ik meen het!”�
Hij lachte zijn mond vol witte tanden naar me.
“We gaan als de wind is gaan liggen via het dakraam naar binnen. Tenminste, als ik het dakraam openkrijg!”� probeerde ik over de wind heen te schreeuwen. Het begon nog harder te waaien. Voor de zekerheid ging ik maar zitten. Voorzichtig.
“Wat zeg je allemaal?!”� Coliss riep naar me terwijl hij over de dakrand naar me toe balanceerde.
“PAS OP!”�
Ik gilde hysterisch vanaf de vloer. Een windstoot van links bracht Coliss uit zijn evenwicht. Of was het mijn stem geweest?
Hij wankelde.
De wind suisde om mijn oren terwijl hij mijn naam riep.
“Charte. Help me!”�
Zijn rechtervoet slipte van de reling. De wind gaf hem een genadestoot. Ik kroop zo snel als ik kon op hem af. Als ik ging staan, zou ik zelf weggeblazen worden. Maar ik kon hem niet laten vallen. Ik vertrouwde hem niet maar hij had mij vertrouwd, geholpen en gevolgd. Ik was verantwoordelijk voor hem. De dennenappel rolde uit mijn broekzak en werd weggedragen door de wind. Dag district zeven, ik houd van jullie.
Ik kwam bij de reling aan. Was ik te laat geweest? Ik zag de handen van Coliss trillend zich om de rand klemmen.
“Niet los laten!”�
De storm leek me te willen optillen maar ik ging plat op mijn buik liggen en greep zijn armen met mijn beide handen stevig beet. Ze voelden gespierd aan maar toch vooral voelde ik de angst door zijn lichaam stromen. Doodsangst. Mijn hart bonsde wild in mijn keel.
Nu.
Of.
Nooit.
*

Reacties: