FanFic.nl

Blackbird [afgewerkt]

Zes uur

Zes harde piepen schalde door de stad. Ze klonken zelfs over de wind.
Het was zes uur. Het zou nog even duren voordat het Capitool echt goed ontwaakt was maar vanaf nu werd het toch spannender. Ik raakte een paar seconden afgeleid door ze maar de storm blies me algauw terug naar de zaak.
Coliss.
Ik kende hem pas net maar nu moest ik hem al van de dood redden. Hoe raar het leven kan lopen. Ik sjorde en sjorde aan zijn armen maar hij was zo zwaar. In geen eeuwigheid zou een mager meisje als ik hem in mijn eentje kunnen omhoog trekken. Hij moest meehelpen.
“Coliss”� riep ik “Coliss, kan je me horen?!”�
De wind blies zijn angstige ja recht in mijn oren.
“Je moet helpen. Dit kan ik niet alleen. Op mijn teken trek jij je zo ver als je kunt aan je vingers omhoog. Het wordt moeilijk maar het gaat ons lukken.”�
Een waterig glimlachje brak op zijn gezicht door. Zelfs nu straalde zijn tanden, dwars door de donkere lucht heen. Hij knikte terwijl hij zich doodstil hield. De wind speelde met zijn benen. Ik keek omlaag. Er lag zo’n honderd meter onder ons. Ik slikte.
In mijn hoofd telde ik af. “Drie, twee, één… Ja!”�
Zijn vingers verkrampten en ik voelde zijn spieren zich aanspannen. Al de kracht die mijn lichaam bezat, zette ik in de strijd. Kom op. Dit ging ons lukken. De wind speelde plagend rond mijn oren.
Zijn vingers zweetten en hij gleed langzaam weg. Een laatste krachtstoot kwam precies tegelijk uit zowel zijn lijf als de mijne. We waren voor een ogenblik één.
Bam.
Met een harde klap landde zijn bovenlichaam op het dak. Ik werd achterover geslagen door de plotselinge ontlading. Mijn hoofd klapte op het metalen dak en kermend van de pijn bleef ik liggen. Ik kon me niet meer bewegen, alleen maar toekijken hoe Coliss zichzelf volledig omhoog worstelde. Hij krabbelde zich met zijn laatste krachten helemaal het dak op. Uitgeteld bleef hij daar naast mij liggen. Omdat we niet veel anders konden op dat moment, hebben we daar denk ik wel een kwartier gelegen. We staarden naar de roze gloed die de zon ondertussen steeds meer verspreidde. Bonkende pijn dreunde door onze uitgeputte hoofden. We waren doodop maar blij dat we nog leefden.

Reacties:

moorte zei op 3 juni 2012 - 17:04:
Aha, ja ik had hetzelfde idee als MissEva.
Ze moeten gewoon beide een heel lief engeltje op hun schouders gehad hebben.

Hermelien zei op 29 mei 2012 - 23:04:
Ik was echt ZOHOOO zwaar aan het flippen :3
Ik dacht heel even dat hij dood was,
en idk whyyy maar toen stopte ik met ademhalen.
En OMYGOSH dit is geweldig!
Jij schrijft like heaven!
Kus

MissEva zei op 29 mei 2012 - 20:09:
Toen je bam! Schreef dacht ik dat ie dood op de grond lag...
Tuurlijk weer ooi geschreven zoals altijd.
Snel snel snel verder!

justAgirl zei op 29 mei 2012 - 19:12:
super geschreven.
man ik dacht ff dagt ie dood ging ;o
snel verder!<3
je hebt me een hartaanval bezorgd!!
LOVE IT!

PeachyFull zei op 29 mei 2012 - 18:58:
Supah -again- prachtig geschreven, gelukkig leven ze nog ik was al bang dat ze stierven...