FanFic.nl

Primrose

Hoofdstuk 6

Ergens in de nacht werd ik wakker en ik kon echt niet in bed blijven liggen dus ik stond op en ging weer richting de dinercoupé. Als ik binnen kwam zag ik Peeta in een zeteltje zitten. Hij had zijn knieën opgetrokken en zijn armen eromheen geslagen, met zijn hoofd erop rustend keek hij naar buiten.
“Waar denk je aan?”� vroeg ik en hij schrok op uit gedachten.
“Niets, gewoon, over een paar uur zitten we in het capitool en moeten we ons voordoen als mensen die we niet zijn. We moeten doen alsof we dit niet erg vinden, alsof we het een eer vinden om te mogen vechten voor ons district, om anderen te vermoorden, enkel maar om zelf thuis te komen. Wij zijn er enkel maar voor een show, één waar we geen deel van uit willen maken. Ergens vraag ik me af wat ze zouden doen als alle tributen zouden weigeren om mee te doen. Als er niemand zou willen vechten, dan kunnen ze ons toch niets maken?”� Hij keek heel even naar mij en dan weer naar buiten.
“Ik denk niet dat zoiets kan, wij zijn afhankelijk van het Capitool, ze zouden zeker iets vinden om ons onder druk te zetten, ze zouden dreigen om onze familie te vermoorden, om alles en iedereen wat ons dierbaar is af te nemen, allemaal om ervoor te zorgen dat we zouden vechten.”�
“Weet je,”� zei Peeta, “eigenlijk zou jij hier niet op deze manier over mogen nadenken, je bent twaalf jaar, je zou moeten spelen en genieten, niet vechten om te leven.”�
“Nee, niet vechten om te leven, vechten om te sterven. Maar wat er ook gebeurt , weigeren kunnen we niet, dus moeten we doorgaan. Jij hebt de kans om het te halen.”� En dit was het einde van ons gesprek. Nu zaten we allebei naar buiten te staren, staren naar hoe het landschap aan een recordtempo voorbij flitst. Gisteren heb ik gezien hoe iedereen gekozen werd, hoe de tributen van district één en twee zich gewoon aanboden om te mogen gaan. Hoe families uit elkaar gerukt werden omdat hun zonen en dochters moeten gaan vechten in de arena. Hoe hard het Capitool is.

Rond een uur of acht kwamen Haymitch en Effie binnen. De hele tijd hadden Peeta en ik naar buiten zitten staren.
“Over anderhalf uur komen we aan in het Capitool, zorg dat jullie opgefrist zijn en er toonbaar uitzien zodat jullie de mensen kunnen begroeten. En eet ook iets, het wordt een lange dag.”� Zei Effie vlak. Het leek alsof ze alle gevoeligheid die ze gisteren toonde verloren was, alsof dat enkel maar een zwak moment was. Maar ja, waarom zou ik haar dat kwalijk nemen, elk jaar opnieuw heeft ze twee tributen die naar de arena gaan, en elk jaar opnieuw ziet ze hen sterven. Dat moet echt verschrikkelijk zijn. Ook voor Haymitch, hij moet ze opleiden, zeggen wat ze kunnen doen om te overleven. Na een tijdje denk je gewoon dat je niets kan doen, het kan niet anders. En een band krijgen met de tributen, waarom zouden ze, ze zien ze altijd sterven, en als je er een band mee hebt komt het enkel maar harder aan.
Hoe dat ze dit elk jaar weer kunnen volhouden is een raadsel, maar wel iets waar ik naar opkijk.
Naast Katniss, Gale en Rory zijn dit waarschijnlijk twee van de dapperste mensen die ik ken.
Effie en Haymitch.

Reacties: